Ψυχραιμία (2007)

"Η ιστορία παρακολουθεί τις παράλληλες, συχνά συμπλεκόμενες ιστορίες και τις κοινές τύχες μερικών πολύ διαφορετικών νέων κατά την διάρκεια ενός καλοκαιρινού εικοσιτετράωρου, από της φυλακής τα σίδερα στους κυλιόμενους διαδρόμους του Ελ. Βενιζέλος κι από τις παραλίες του Σαρωνικού ως τα βοσκοτόπια του Ψηλορείτη.""Όπως οι Σειρήνες στο Αιγαίο και η Ψυχραιμία είναι μια δραματική κωμωδία" συνεχίζει το blurb αλλά το franchise της Λούφας έχει προγραμματιστεί να συνεχιστεί την Άνοιξη και η Ψυχραιμία (2007) είναι μια δραματική (με την έννοια του αναπάντεχου και όχι μόνο) επιστροφή στις δουλειές του ποδαριού για τον Νίκο Περάκη. Κάποια καλά στοιχεία από τα πρώτα 5' των Σειρήνων, τα γυρίσματα σε αυτοκίνηση και τηλεφωνική συνδιάλεξη, και κάποια από τη συνέχεια, οι υπότιτλοι στα Κρητικά και οι φούντες από τα Ζωνιανά, επαναλαμβάνονται μέχρι να μπαφιάσεις, σε μια ιστορία που υποτίθεται ασχολείται με τα τέκνα των γνωστών αμαρτωλών γονέων κάνοντας το αιχμηρό κοινωνικό της σχόλιο στο ξώφαλτσο. Αλλά η οξεία της άκρη χρησιμεύει μόνο για να οξύνεις τα παπάκια σου όσο η αμβλεία της στη καλύτερη σε νανουρίζει και στη χειρότερη σου θυμίζει Δαλιανίδη των 80s χωρίς την καλτιά που του 'χει προσθέσει ο χρόνος. Σα το πρώτο τραγούδι από το soundtrack, το Ένα Σπασμένο Φτερό, η ταινία χάνει κατά κράτος τη μάχη της ισορροπίας σε βλαχομεϊνστριμιές που είχε κερδίσει με αντίστοιχη υπεροχή το Πάνω στη Τρέλα μου, βγάζοντας μια άγαρμπη, εκβιασμένη, άστοχη δηθενιά, ειδικά όσο πλησιάζει το ρεφρέν τέλος και πρέπει κάτι να σου αφήσει εκτός από το απόκομμα του εισιτηρίου.

Όπως αποδεικνύει πάντως το δεύτερο τραγουδάκι (αυτό με τη Τζούλια στις πισίνες) που μάλλον βιαστικά πήρε θέση επίσημου τρέιλερ στη σελίδα της Odeon, η Ψυχραιμία έχει και στιγμές που είναι όλα τα Λεφτά(αα), στα καλοζουμαρισμένα κωλαράκια της, στην εμφανή έλλειψη άγχους της κάμερας μη τύχει και αποκαλύψει καμιά τσιγκουνιά στον προϋπολογισμό, στο περήφανο συντέκνιασμα των μισών διαλόγων, και κυρίως στα νέα παιδιά που βγάζει στο πανί. Ανδρέας Κωνσταντίνου και Ευτυχία Γιακουμή, ντουραντουράν κρητίκαρος και ασφυχτικά φιλόδοξη δικηγορίνα, σοβαροί και σέξι, σε ρόλους που αβαντάρει και το σενάριο και δικαιολογημένα και η σκηνοθεσία, είναι στο ζύγι ο μόνος λόγος να πληρώσεις είσοδο (αντί για ενοικίαση) και υπόσχεση για μέλλον στον ελληνικό κινηματογράφο (αντί για πισωγύρισμα σε επαρχιωτισμό).