The Last House on the Left (2009): Sweet child of ours trailer

Με το όνομα Dennis Iliadis σχεδόν άφαντο απ’ το βίντεο και τελείως άφαντο απ’ το site της ταινίας, που το φιλοξένησε μετά την σταμπαρισμένη πρώτη εκδοχή της Apple, το πρώτο trailer του Τελευταίου Σπιτιού Αριστερά, ξεκίνησε χθες τις βόλτες του στα διαδίκτυα, δείχνοντας φάτσα κάρτα πόσο remade είναι το remake που είχε αναθέσει πριν ενάμιση χρόνο ο Wes Craven, στον σκηνοθέτη του «συναρπαστικού κι αληθινού» Hardcore (2004), όπως το είχε χαρακτηρίσει. Με τον πρωτάρη Adam Alleca και τον μισοψημένο στην τηλεόραση και σταμπαρισμένο διεκπαιρεωτή-ανανεωτή στα Red Eye (2005) και Disturbia (2007), Carl Ellsworth, να του φρεσκάρουν τις ατάκες, ο Ντένης Ηλιάδης φαίνεται να έχει κρατήσει απείραγο τον σεναριακό κορμό της ταινίας, κι οι μοντέρηδες της Rogue δεν είναι καθόλου διατεθειμένοι να το κρύψουν, απλώνοντάς σου άφοβα όλη την ταινία σ’ ένα δίλεπτο cut, με την περίεργη μουσική του cover των Gone with the Trees από πάνω, για να σε μπερδέψουν.

Το κύριο παράπονο όσων ασχολήθηκαν να σχολιάσουν το θέμα (μεταξύ των οποίων, παραδόξως, ούτε ένας Έλληνας ακόμα), ήταν ακριβώς αυτό, αλλά το ότι σου λέει την ταινία, απ’ τη μια δεν είναι τόσο τραγικό γιατί μπορούσες να την έχεις δει απ’ το ’72 που κυκλοφορεί το πρωτότυπο (όπου δεν είναι ακόμα απαγορευμένο) κι απ’ την άλλη καταλαβαίνεις και μόνος σου αν έχεις ξαναδεί αίμα να κυλάει στην οθόνη, ότι όλα αυτά που δείχνονται είναι για να περνάει η ώρα και να τσιμπάνε τα εφηβικά κοινά στα οποία στοχεύουν γενικά πρωτίστως όλοι, και τα οποία τα ενδιαφέρει κυρίως το πώς ακριβώς θα δουλέψουν τα βασανιστήρια και πόσο ζουμί θα κάνουν να κυλίσει (και το πώς βάζεις μπροστά φούρνο μικροκυμάτων με ανοιχτή την πόρτα, ενδεχομένως). Από 'κει και πέρα, εκεί που θα μετρήσει το πόσο βαθιά κατάφερε να πάει ο Ηλιάδης (πόσο τον άφησε η Rogue κι ο Craven, ή πόσο τους έκανε να τον αφήσουν), όπως ξέρει να σου πει όποιος έχει δει το πρωτότυπο, θα φανεί στο πόσο θα κρατήσει την snuff-y απεικόνιση της σωματικής βίας (που εδώ φαίνεται τυπικά γυαλισμένη και ξεθωριασμένα φωτισμένη) και την ωμή παράθεση της ψυχολογικής, που έκανε τόσο τσουχτερή την αγριότητα της ταινίας του ’72 και τόσο στοιχειωτικές τις σκηνές του λεσβιακού βιασμού και του... ορθοδοντικού ευνουχισμού, ας πούμε, για παράδειγμα, που έτσι κι αλλιώς, δεν θα μπορούσαν να προβληθούν σε κανενός το trailer.