Μικρές Ελευθερίες (2009)

Oικογένεια σε κατάσταση αμόκ.Έχοντας βρει φιλόξενη αγκαλιά στη ντεστρουκτουραλιστική αγκαλιά της Zentropa, ο Κώστας Ζάπας κάνει ακόμα και τον ίδιο τον Trier να φαίνεται μικρό ψάρι στον αγώνα τους για το θάνατο της κινηματογραφικότητας, με την καταστροφική μανία και τις ισοπεδωτικές απαιτήσεις του απ’ όποιον θεατή βρεθεί μπροστά του και δεν είναι ο ίδιος ο Ζάπας. Με επαναληπτικότητα σε βαθμό εμμονής, αλλά ματιά πιο καθαρή από ποτέ, ζωγραφίζει με αλύπητο συμβολισμό μια επώδυνα υπερδραματοποιημένη εικόνα της σαπίλας της ελληνικής κοινωνίας, ξεσκίζοντας τον βασικό της πυρήνα, αυτόν της οικογένειας, και δίνει στους δεσμούς αίματος και σπέρματος και σωματικών υγρών και απορριμάτων, μια πιο κυριολεκτική ερμηνεία απ’ τις συνηθισμένες. Ο λόγος του μπορεί να είναι κουραστικός και χειμαρρώδης (πράγμα που, όπως καταλαβαίνεις, μεγεθύνει το κουραστικό του πράγματος), μπορεί να επιμένει να σου καρφώνει με βαριοπούλα στο κεφάλι αυτό που θέλει να σου πει, με ρυθμό και ένταση καμπαναριού μέσ’ στο κρανίο σου, αλλά τουλάχιστον είναι σαφής, στοχευμένος και αν όχι τόσο εύγλωττος όσο θα έπρεπε για να δικαιολογήσει τη διάρκειά του, σίγουρα πιο λαξευμένος από κάθε άλλη φορά.