Fugitive Pieces (2007)

Αρχαιολόγος βρίσκει Εβραιόπουλο μισοθαμμένο σε δάσος στην Πολωνία, το φέρνει μαζί του στην Ελλάδα για να το σώσει απ’ τους Γερμανούς, το παίρνει μαζί του στην Αμερική, αυτό μεγαλώνει, γίνεται συγγραφέας και πενθεί.Επιστρέφοντας στη μεγάλη οθόνη επτά χρόνια μετά τις Πέντε Αισθήσεις του, ο Podeswa μπορεί να μην κάνει και την καλύτερη δουλειά να σε πείσει ότι το καλό σενάριο θέλει το χρόνο του να γίνει το καλύτερο (οι συγκρίσεις που κάνει ο ίδιος με το The Fountain και το There Will be Blood στη χθεσινή συνέντευξη, των αφήνουν μάλλον έκθετο), αλλά κάνει αρκετά καλή προσπάθεια παρ’ όλα αυτά. Με περισσότερη μελωδική μαεστρία στο μοντάζ παρά στη σκηνοθεσία και καθοδήγηση ηθοποιών να δώσουν ερμηνευτικό αποτέλεσμα πιο εύστοχα χαμηλότονο και εσωτερικό απ’ ότι θα περίμενες από ένα τόσο άγνωστο cast (πέρα απ’ τη Θέμιδα Μπαζάκα και τον Γιώργο Καραμίχο, η Rosamund Pike είναι η μόνη που θα γνωρίζεις κι απ’ τ’ όνομα εκτός απ’ την όψη), ο Podeswa στήνει ένα μεθυστικό μελαγχολικό σιωπηρό πορτρέτο ενός ανθρώπου πληγωμένου και χαμένου κάπου ανάμεσα σε δυο κόσμους, αυτόν των νεκρών που νιώθει ότι πρόδωσε μη πηγαίνοντας μαζί τους χωρίς να έχει κερδίσει την επιβίωσή του και εκείνο των ζωντανών που δε νιώθει ούτε άξιος, ούτε πολύ σίγουρος πως θέλει να μοιραστεί μαζί τους.

Πόση απ’ την ποίηση της νουβέλας της ποιήτριας Anne Michaels κατάφερε να πιάσει και να περάσει στην οθόνη ο Podeswa δεν ξέρω να σου πω, αλλά πως έβαλε και λίγη απ’ τη δική του, θα σε πείσει σίγουρα, με μια απ’ τις πιο έντιμες, καθάριες κι ειλικρινείς συναισθηματικές ιστορίες που μπορείς να πετύχεις στο πανί, η οποία αν χάνει κάπου, είναι στη δυνατότητά της να σηκώσει το βάρος των φιλοδοξιών της να σου απλώσει στην οθόνη το χώρο και το χρόνο που σου αφήνουν οι σελίδες των βιβλίων, για να ταξιδέψεις μόνος σου στη ρότα των ευρύτερων κι αφηρημένων ιδεών που σου χαϊδεύουν διακριτικά οι λέξεις τους, για να περάσεις απ’ το ειδικό της ιστορίας, στο γενικό της αφετηρίας τους.