There Will Be Blood (2007)

Η οικονομική άνοδος και η ηθική πτώση ενός υπερφιλόδοξου πετρελαιά, στην Αμερική των αρχών του 20ου αιώνα.Έχοντας ρίξει τον καπνό του στο No Country for Old Men (2007) που γυριζόταν παραδίπλα, το There Will Be Blood, εμπνευσμένο από ένα βιβλίο που ο Paul Thomas Anderson έτυχε να αγοράσει γιατί η φωτογραφία της Καλιφόρνιας στο εξώφυλλο, του θύμιζε την πατρίδα του που τού έλειπε, το, εκτός από πέρασμα του σκηνοθέτη απ' τα group therapy δράματα σε μια διπλής ερμηνείας αυστηρά φοκουσαρισμένη μελέτη της μισανθρωπίας, είναι και το πέρασμά του από τα ενδιαφέροντα ανερχόμενα ταλέντα του αμερικάνικου σινεμά, στα σημαντικότερα ονόματά του, υπογράφοντας μια ταινία που μπορεί να μην αποδειχθεί της χρονιάς ούτε στα Όσκαρ της ερχόμενης Κυριακής (πολύ πιθανό), ούτε στα ταμεία (παραπάνω από σίγουρο), αλλά των αιώνων είναι ήδη.

Το αβανγκαρντίστικο συμφωνικό soundtrack του Johnny Greenwood (όπως το αντίστοιχο του Jon Brion στο Punch-Drunk Love (2002)) δίνει χώρο και έμφαση στην απεριόριστη σημασία των ηχητικών εφέ βελτιστοποιόντας το πάντρεμα, για να φτιάξει το ενοχλητικό κουκούλι μέσα στο οποίο, με τις ισοπεδωτικής δύναμης και ακρίβειας εικόνες που του δίνει ο κινηματογραφιστής του απ' τον ανατριχιαστικά αληθοφανή κόσμο του production designer, ο Paul Thomas Anderson, χωρίς να αφήνει ούτε ένα απ' τα 158 λεπτά της ταινίας να πάει χαμένο, δομεί αψεγάδιαστα πλάνα μανιώδους στρουκτουραλιστικής φινέτσας και μαεστρίας. Μέσα τους, δεσπόζει η επιβλητική ερμηνεία που ο Daniel Day-Lewis μαγείρευε ένα χρόνο για να αφήσει ίσως τη σημαντικότερη χαρακιά του στην Ιστορία, και εκτός από μόνο σίγουρο όπλο στην προώθηση της ταινίας, είναι και, το λιγότερο, ένας θρίαμβος της υποκριτικής του. Δημιουργώντας έναν χαρακτήρα που θα έκανε ακόμη κι εκείνον τον Charles Foster Kane να μοιάζει φλώρος χαρτογιακάς, ο Day-Lewis εδραιώνει μ' ένα σωρό τρόπους μια προσωπικότητα μέχρι κι αξιοζήλευτη, κι ύστερα ο Anderson τη σαπίζει αργά, αφήνοντας την ανυπαρξία απτών λαθών να υπογραμμίζει το αναπόφευκτο της διάβρωσης μιας ήδη διαστρεβλωμένης ψυχής, απ' τη λάσπη της απληστίας που έγινε το βρώμικο θεμέλιο για να δομηθεί η σημερινή άνετη καθημερινότητα όχι μόνο της χώρας που βλέπεις στην οθόνη, αλλά του κομματιού όλου του πλανήτη που την χαίρεται.

Εξορύσσοντας με θανάσιμα κόστη για τους τριγύρω απ' τον κεντρικό του χαρακτήρα το μαύρο βουρκώδες σύμβολο της εκμετάλλευσης της φύσης και αφήνοντας το αντίστοιχο κόκκινο βουρκώδες της σωματικής βίας περισσότερο στο εσωτερικό των ψυχών που τη δέχονται και των άψυχων που την ασκούν, ο Anderson κυνηγά την αδιάρρηκτη σύνδεση της καπιταλιστικής δίψας με την σωματική και ψυχική βία, για να ζωγραφίσει έτσι ένα στοιχειωτικό πορτραίτο της σκοτεινής πλευράς της κυνηγιού της επιτυχίας, που όσο γιγαντώνεται, μετατρέπεται στο τέρας της απληστίας, τόσο δυνατό που καταβροχθίζει ακόμη και τους πνευματικούς ηγέτες που θα έπρεπε να το καταπολεμήσουν, ταυτιζόμενοι μοιραία με το σατανά που ξορκίζουν επί σκηνής. Χωρίς έξοδο διαφυγής, οι (αντι)ήρωές του μετατρέπονται σε εικονικές ενσαρκώσεις της δυσλειτουργικής σχέσης της αχόρταγης ανθρωπότητας και του (φυσικού και έμψυχου) περιβάλλοντος που κατασπαράζουν, κατασπαραζόμενοι απ' την ίδια τους την πείνα, καθώς σέρνονται στο βούρκο στο όνομα της προόδου, μέχρι να αποκοπούν ολότελα απ' τους ανθρώπους που ήθελαν να οδηγήσουν στο αμερικάνικο όνειρο της εποχής. Που όπως ξέρεις βέβαια, δεν είναι ούτε μόνο αμερικάνικο, ούτε μόνο της εποχής.