23
Apr
2009
Apr
2009
Crank: High Voltage (2009)
4.5/5Σκηνοθεσία: Mark Neveldine, Brian Taylor
Σενάριο: Mark Neveldine, Brian Taylor
Παίζουν: Jason Statham, Παναγιάς Μάτια
Δες/Κρύψε το trailer
Ήταν πεθαμένος... αλλά έγινε καλύτερα.
Η συνέχεια του Crank ξεκινάει να σε κουφάνει, όπως ξεκαθαρίζει από το tagline. Όμως αυτή τη φορά ο στόχος δεν είναι, όπως προηγουμένως, τα εκνευρισμένα φτυαρίσματα κάποιων κριτικών σαν ατάκες για να διασκεδάζει η προώθηση, αλλά το αποσβολωμένο παράχωμα (από τους κριτικούς) σα το απόλυτο παράσημο. Το High Voltage δεν είναι το Crank του παππού σου, κάτι σα σειριακός Guy Ritchie για την επόμενη γενιά, με μια δόση από Duke Nukem 3D. Αντίθετα, προορίζεται να κάνει το πρωτότυπο να μοιάζει επεισόδιο της Candy Candy και με τρόπο που να αποξενώσει αρκετούς φαν σε βαθμό Μήτση εναντίον συνέχειας των 300 , θέλει να διαγράψει από τα λεξικά το "over the top" σαν κάτι που λέγαν οι αρχαίοι κοιτώντας το από τη στρατόσφαιρα. Και τα καταφέρνει, και αφήνει και ρέστα. Οι παραφρονημένοι Neveldine και Taylor στήσαν κάτι πολύ παραπάνω από κινηματογραφικό Saints Row συνδυασμένο με τη παρανοϊκά εξαντλητική πλάκα του να περιμένεις δέκα χρόνια να στρίψει τη γωνία το Duke Nukem Forever. Το παθιασμένο τους ερωτικό γράμμα στην επιληψία, χωνεύει, το ίδιο έμπειρα μαεστρικά με τα πλάνα της παλάμης του Dwight Yoakam στη κωλάρα μιας αραπίνας ξαπλωμένης στα γόνατά του, οτιδήποτε από Τρέξε Λόλα Τρέξε μέχρι Running Scared με ενδιάμεσα τα άπαντα του Miike και του Greengrass, και ξερνάει την απόλυτη ταινία των 00s, φωτογραφημένη για να αποτελειώσει την ήδη αποσυντονισμένη ικανότητά σου να διακρίνεις ανάμεσα σε FPS, TPS και πραγματικότητα, μονταρισμένη για να καταλάβεις ότι αν όλοι οι υπόλοιποι κουνάνε τη κάμερα σα σπαστικοί είναι γιατί κουβαλάνε έναν αιώνα τεχνικής εξημέρωσης, γυρισμένη κυριολεκτικά σε πατίνια για να κάνει τέχνη τους πιο μαιμουδένια φτηνούς ευρυγώνιους φακούς, γραμμένη σα να σε έχει αφήσει δέκα χρόνια πίσω να ανακαλύψεις το South Park και τον Garth Ennis όσο βαριέται και μιμείται παλιές παλαβές γιαπωνέζικες υπερηρωικές σειρές.
Η συνέχεια του Crank ξεκινάει να σε κουφάνει, όπως ξεκαθαρίζει από το tagline. Όμως αυτή τη φορά ο στόχος δεν είναι, όπως προηγουμένως, τα εκνευρισμένα φτυαρίσματα κάποιων κριτικών σαν ατάκες για να διασκεδάζει η προώθηση, αλλά το αποσβολωμένο παράχωμα (από τους κριτικούς) σα το απόλυτο παράσημο. Το High Voltage δεν είναι το Crank του παππού σου, κάτι σα σειριακός Guy Ritchie για την επόμενη γενιά, με μια δόση από Duke Nukem 3D. Αντίθετα, προορίζεται να κάνει το πρωτότυπο να μοιάζει επεισόδιο της Candy Candy και με τρόπο που να αποξενώσει αρκετούς φαν σε βαθμό Μήτση εναντίον συνέχειας των 300 , θέλει να διαγράψει από τα λεξικά το "over the top" σαν κάτι που λέγαν οι αρχαίοι κοιτώντας το από τη στρατόσφαιρα. Και τα καταφέρνει, και αφήνει και ρέστα. Οι παραφρονημένοι Neveldine και Taylor στήσαν κάτι πολύ παραπάνω από κινηματογραφικό Saints Row συνδυασμένο με τη παρανοϊκά εξαντλητική πλάκα του να περιμένεις δέκα χρόνια να στρίψει τη γωνία το Duke Nukem Forever. Το παθιασμένο τους ερωτικό γράμμα στην επιληψία, χωνεύει, το ίδιο έμπειρα μαεστρικά με τα πλάνα της παλάμης του Dwight Yoakam στη κωλάρα μιας αραπίνας ξαπλωμένης στα γόνατά του, οτιδήποτε από Τρέξε Λόλα Τρέξε μέχρι Running Scared με ενδιάμεσα τα άπαντα του Miike και του Greengrass, και ξερνάει την απόλυτη ταινία των 00s, φωτογραφημένη για να αποτελειώσει την ήδη αποσυντονισμένη ικανότητά σου να διακρίνεις ανάμεσα σε FPS, TPS και πραγματικότητα, μονταρισμένη για να καταλάβεις ότι αν όλοι οι υπόλοιποι κουνάνε τη κάμερα σα σπαστικοί είναι γιατί κουβαλάνε έναν αιώνα τεχνικής εξημέρωσης, γυρισμένη κυριολεκτικά σε πατίνια για να κάνει τέχνη τους πιο μαιμουδένια φτηνούς ευρυγώνιους φακούς, γραμμένη σα να σε έχει αφήσει δέκα χρόνια πίσω να ανακαλύψεις το South Park και τον Garth Ennis όσο βαριέται και μιμείται παλιές παλαβές γιαπωνέζικες υπερηρωικές σειρές.