Daybreakers (2010): Trailer Ερυθρού Σταυρού
Ταινία με βαμπίρ που δεν είναι σα τις άλλες ταινίες με βαμπίρ, υπόσχεται το τρέιλερ των Daybreakers (2010) που κυκλοφόρησε ξημερώματα Παρασκευής στο Yahoo! Movies. Στο μέλλον, λέει, όσοι έχουν κυνόδοντες λίγο τεράστιους και μάτια που να φωσφορίζουν στο σκοτάδι έχουν καταλάβει και τον πλανήτη, και το απλό ανθρώπινο είδος αρμέγεται για το αίμα του σε φάρμες στιλ Matrix.
Το έτος του μέλλοντος είναι το 2017 και, ακόμα και χωρίς να έχεις διαβάσει συνόψεις που μίλαγαν για δέκα χρόνια μπροστά, καταλαβαίνεις ότι η παραγωγή της Lionsgate που θα βγει στις αίθουσες στις αρχές του 2010, θα βγει και λιγάκι καθυστερημένα, έχοντας ήδη μαζέψει νωρίτερα αναβολές εξόδου (από το 2007) πρώτα για τον Οκτώβριο του 2008 και μετά για τον Σεπτέμβριο του 2009. Οποιαδήποτε ημερομηνία εξόδου ματοβαμμένης παραγωγής του στούντιο είναι θετικό νέο γι' αυτήν (από πέρσι το καλοκαίρι όταν η νέα διεύθυνση αποφάσισε να αλλάξει τα φώτα στον τρομο-προσανατολισμό της εταιρείας με σήμα τα κάγκελα), από την άλλη μεριά, με τα μισά τουλάχιστο από τα $21Μ του προϋπολογισμού να προέρχονται από την Αυστραλία είναι πολύ πιθανό οι αίθουσες να ήταν υποχρεωτικές από τα συμβόλαια, και όσο περισσότερο το ψάχνεις τόσο λιγότερο μπορείς να βγάλεις συμπέρασμα αν οι Daybreakers είναι τελικά για τη βιτρίνα ή για πέταμα, με τις ενδιάμεσες καταστάσεις να είναι πια μάλλον απίθανες. Προς βιτρίνα δείχνει η υπογραφή των Γερμανο-Αυστραλών Michael και Peter Spierig, ακόμα δυο ονομάτων στη μακριά λίστα όσων φιλοδοξούν να διαδεχτούν τον Peter Jackson ή έστω τον Sam Raimi, ξεκινώντας από cult low-budget tongue-in-cheek kou-tou-lou horror. Το Undead (2003) των αδερφών είχε καταφέρει να μοιάζει με πολύ περισσότερα από τα λιγότερα από ένα εκατομμύριο δολάρια που μάζεψαν μόνοι τους, είχε και το twist των καλών εξωγήινων στο τέλος, και κατάφερε να βρει διανομή σε μεγάλες αγορές 1-2 χρόνια αργότερα. Και στις πρώτες εικόνες του καινούριου τους project διακρίνεις όλα τα στοιχεία που τους ξεχώρισαν: υπερβολική αγάπη στα μπλε φίλτρα, καθαρούς διαλόγους, απειλητικά περιορισμένο οπτικό πεδίο, low-tech υπερόπλα αλλά και εφέ, εξαιρετικά "κινηματογραφικά" στημένες σκηνές. Και ελπίζεις ότι αυτή τη φορά τα ψηφιακά εφέ δε τα πρόσθεσαν στον φορητό τους (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δε ξέραν τι κάναν), ότι τα αναλογικά δε τα επιμελήθηκαν αυτοπροσώπως (όχι ότι η εμπειρία πήγε χαμένη), και ότι πήραν μονταζιέρη να δώσει καλύτερο ρυθμό στις ατελείωτες χιτσκοκικές (πλάνο με τον ήρωα να κοιτάει, cut στο τι βλέπει, πλάνο με τον ήρωα μισό βήμα μπροστά, άντε πάλι να δεις αν ακόμα βλέπει ένα κουβά και μια τζουγκράνα) στιγμές τους. Το καστ είναι σίγουρα, και πολύ, επαγγελματικό πια, όπως βλέπεις και μόνος σου.
Το έτος του μέλλοντος είναι το 2017 και, ακόμα και χωρίς να έχεις διαβάσει συνόψεις που μίλαγαν για δέκα χρόνια μπροστά, καταλαβαίνεις ότι η παραγωγή της Lionsgate που θα βγει στις αίθουσες στις αρχές του 2010, θα βγει και λιγάκι καθυστερημένα, έχοντας ήδη μαζέψει νωρίτερα αναβολές εξόδου (από το 2007) πρώτα για τον Οκτώβριο του 2008 και μετά για τον Σεπτέμβριο του 2009. Οποιαδήποτε ημερομηνία εξόδου ματοβαμμένης παραγωγής του στούντιο είναι θετικό νέο γι' αυτήν (από πέρσι το καλοκαίρι όταν η νέα διεύθυνση αποφάσισε να αλλάξει τα φώτα στον τρομο-προσανατολισμό της εταιρείας με σήμα τα κάγκελα), από την άλλη μεριά, με τα μισά τουλάχιστο από τα $21Μ του προϋπολογισμού να προέρχονται από την Αυστραλία είναι πολύ πιθανό οι αίθουσες να ήταν υποχρεωτικές από τα συμβόλαια, και όσο περισσότερο το ψάχνεις τόσο λιγότερο μπορείς να βγάλεις συμπέρασμα αν οι Daybreakers είναι τελικά για τη βιτρίνα ή για πέταμα, με τις ενδιάμεσες καταστάσεις να είναι πια μάλλον απίθανες. Προς βιτρίνα δείχνει η υπογραφή των Γερμανο-Αυστραλών Michael και Peter Spierig, ακόμα δυο ονομάτων στη μακριά λίστα όσων φιλοδοξούν να διαδεχτούν τον Peter Jackson ή έστω τον Sam Raimi, ξεκινώντας από cult low-budget tongue-in-cheek kou-tou-lou horror. Το Undead (2003) των αδερφών είχε καταφέρει να μοιάζει με πολύ περισσότερα από τα λιγότερα από ένα εκατομμύριο δολάρια που μάζεψαν μόνοι τους, είχε και το twist των καλών εξωγήινων στο τέλος, και κατάφερε να βρει διανομή σε μεγάλες αγορές 1-2 χρόνια αργότερα. Και στις πρώτες εικόνες του καινούριου τους project διακρίνεις όλα τα στοιχεία που τους ξεχώρισαν: υπερβολική αγάπη στα μπλε φίλτρα, καθαρούς διαλόγους, απειλητικά περιορισμένο οπτικό πεδίο, low-tech υπερόπλα αλλά και εφέ, εξαιρετικά "κινηματογραφικά" στημένες σκηνές. Και ελπίζεις ότι αυτή τη φορά τα ψηφιακά εφέ δε τα πρόσθεσαν στον φορητό τους (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δε ξέραν τι κάναν), ότι τα αναλογικά δε τα επιμελήθηκαν αυτοπροσώπως (όχι ότι η εμπειρία πήγε χαμένη), και ότι πήραν μονταζιέρη να δώσει καλύτερο ρυθμό στις ατελείωτες χιτσκοκικές (πλάνο με τον ήρωα να κοιτάει, cut στο τι βλέπει, πλάνο με τον ήρωα μισό βήμα μπροστά, άντε πάλι να δεις αν ακόμα βλέπει ένα κουβά και μια τζουγκράνα) στιγμές τους. Το καστ είναι σίγουρα, και πολύ, επαγγελματικό πια, όπως βλέπεις και μόνος σου.
Previously on Movies for the Masses: Amelia (2009): Trailer απίθανης πτήσης