Toronto 2009: Wrap-up
Το Precious, το πρώην Push, αυτό του Lee Daniels το "βασισμένο στη νουβέλα της Sapphire" που είχε κερδίσει και τα βραβεία και το κοινό του Sundance, έκανε ένα ανεπανάληπτο 1-2 κερδίζοντας τα ξημερώματα το βραβείο κοινού στο Toronto, βραβείο που καμιά φορά ρίχνει και άσφαιρα αλλά συνήθως ανοίγει δρόμο για ακόμα περισσότερα, όπως έκανε πέρσι για το Slumdog Millionaire (2008).
Ο Daniels βέβαια προσγειώνονταν στο San Sebastian στη διάρκεια της τελετής λήξης, και μάλλον ήταν από τους τελευταίους που έφυγαν από τον Καναδά, αφού φέτος το ογκωδέστερο φεστιβάλ του πλανήτη απάντησε πιο ξεκάθαρα στις κινήσεις παύλα προκλήσεις από Βενετία μεριά και φόρτωσε άνισα το ξεκίνημά του (που διεξάγονταν παράλληλα με το βαρύ κλείσιμο στο Lido). Έτσι, οι αποχωρήσεις άρχισαν από τη Δευτέρα, μέχρι τη Τετάρτη είχε κλείσει τη πόρτα και ο τελευταίος μεθυσμένος στα after parties, και μέχρι τη Παρασκευή είχαν κάνει όλοι και τους απολογισμούς τους. Που δεν ήταν και ιδιαίτερα θετικοί, μιας και η παγκόσμια παραγωγή συρρικνώνεται και η διανομή ακόμα περισσότερο, με αποτέλεσμα να παραμένουν απούλητοι τίτλοι που κάποτε φεύγαν σε δευτερόλεπτα, όπως το Get Low με τον Bill Murray και τον Robert Duvall και με πολύ θετικό buzz σε κοινό και δημοσιογράφους (παρεμπιπτόντως, buzz σχετικά παρόμοιου επιπέδου συνόδευε από νωρίτερα και τον Κυνόδοντα του οποίου τα δικαιώματα αγόρασε η Kino).
Αυτές που κάποτε λέγονταν οσκαρικές ταινίες είναι πια είδος υπό εξαφάνιση, και περιλαμβάνουν μέχρι και την Amelia της Mira Nair, παραγωγή που μαζί με άλλες πιο αναμενόμενες, σα το Invictus του Clint Eastwood και το Lovely Bones του Peter Jackson, προτίμησαν να μείνουν προς το παρόν σπίτι τους. Οπότε γραμμή από το Toronto μέχρι το Kodak Theatre τον Μάρτη, τράβηξε ξεκάθαρα μόνο το Up in the Air του Jason Reitman που είχε έρθει με φόρα από το Telluride και ασχολείται με τις μεγαλοεταιρικές "αναδιαρθρώσεις" στο κλίμα των ημερών. Με σχετικά ανάλογη φόρα είχε έρθει από τη Βενετία και το A Single Man του Tom Ford που τράβηξε γενικά γραμμή μόνο μέχρι τις αίθουσες αρκετών χωρών, πράγμα όχι ευκαταφρόνητο για τις καταβολές του. Έτσι μπορείς να πεις ότι η αποκάλυψη του φεστιβάλ ήταν το Α Serious Man των Coen που διάλεξε το Toronto για τη παγκόσμια πρεμιέρα του και έφυγε μάλλον με το φανατικότερο γκρουπ υποστηρικτών.
Στις αποκαλύψεις, με ελαφρά εισαγωγικά ένθεν και ένθεν, μπαίνει και το Mao's Last Dancer του για χρόνια χαμένου στην αυστραλιανή τηλεοπτική έρημο Bruce Beresford. Η ταινία ήρθε δεύτερη στις προτιμήσεις του κοινού, έχει αυτόν τον αέρα εποχής που είναι πια εκτός εποχής (για παράδειγμα, τον Αύγουστο, το τρέιλερ κανένας δε το έκανε θέμα από όσους τους σφύριξα ότι βγήκε) και όπως φαίνεται πλησιάζει τον πια πολύ ψηλά ανεβασμένο πήχη της διανομής αλλά δε τον περνάει ακόμα και με μαζικό σμπρώξιμο. Τέτοιο πρόβλημα δεν έχει η καινούρια ταινία του Jean-Pierre Jeunet με τίτλο Micmacs και ήδη κλεισμένα από τη Sony Classics δικαιώματα, που τσίμπησε και το τρίτο Cadillac People's Choice Award ψιλο-επιβεβαιώνοντας όσους της προβλέπουν κίνηση επιπέδου Amelie (2001). H Cadillac σπονσόναρε φέτος και βραβεία για ντοκιμαντέρ και τρομάρες, που πήγαν τα μεν σε Topp Twins και Capitalism: A Love Story και τα δε σε Loved Ones και Daybreakers. Το παραδοσιακό σπονσονάρισμα της FIPRESCI και συνήθως φιλί του θανάτου για άλλες φιλοδοξίες, μοιράστηκε στο ινδικό χωριάτικο The Man Beyond the Bridge που δε το βρίσκεις ούτε στις σελίδες του φεστιβάλ άμα ψάξεις, και στο Hadewijch του Bruno Dumont που φυσικά είχε αρκετό όνομα και στήριξη για να παίξει στη κατηγορία των Special Presentantions.
Όλα τα βραβεία στο δελτίο τύπου "Festival Closes 2009 Edition With Awards Announcement"
Ο Daniels βέβαια προσγειώνονταν στο San Sebastian στη διάρκεια της τελετής λήξης, και μάλλον ήταν από τους τελευταίους που έφυγαν από τον Καναδά, αφού φέτος το ογκωδέστερο φεστιβάλ του πλανήτη απάντησε πιο ξεκάθαρα στις κινήσεις παύλα προκλήσεις από Βενετία μεριά και φόρτωσε άνισα το ξεκίνημά του (που διεξάγονταν παράλληλα με το βαρύ κλείσιμο στο Lido). Έτσι, οι αποχωρήσεις άρχισαν από τη Δευτέρα, μέχρι τη Τετάρτη είχε κλείσει τη πόρτα και ο τελευταίος μεθυσμένος στα after parties, και μέχρι τη Παρασκευή είχαν κάνει όλοι και τους απολογισμούς τους. Που δεν ήταν και ιδιαίτερα θετικοί, μιας και η παγκόσμια παραγωγή συρρικνώνεται και η διανομή ακόμα περισσότερο, με αποτέλεσμα να παραμένουν απούλητοι τίτλοι που κάποτε φεύγαν σε δευτερόλεπτα, όπως το Get Low με τον Bill Murray και τον Robert Duvall και με πολύ θετικό buzz σε κοινό και δημοσιογράφους (παρεμπιπτόντως, buzz σχετικά παρόμοιου επιπέδου συνόδευε από νωρίτερα και τον Κυνόδοντα του οποίου τα δικαιώματα αγόρασε η Kino).
Αυτές που κάποτε λέγονταν οσκαρικές ταινίες είναι πια είδος υπό εξαφάνιση, και περιλαμβάνουν μέχρι και την Amelia της Mira Nair, παραγωγή που μαζί με άλλες πιο αναμενόμενες, σα το Invictus του Clint Eastwood και το Lovely Bones του Peter Jackson, προτίμησαν να μείνουν προς το παρόν σπίτι τους. Οπότε γραμμή από το Toronto μέχρι το Kodak Theatre τον Μάρτη, τράβηξε ξεκάθαρα μόνο το Up in the Air του Jason Reitman που είχε έρθει με φόρα από το Telluride και ασχολείται με τις μεγαλοεταιρικές "αναδιαρθρώσεις" στο κλίμα των ημερών. Με σχετικά ανάλογη φόρα είχε έρθει από τη Βενετία και το A Single Man του Tom Ford που τράβηξε γενικά γραμμή μόνο μέχρι τις αίθουσες αρκετών χωρών, πράγμα όχι ευκαταφρόνητο για τις καταβολές του. Έτσι μπορείς να πεις ότι η αποκάλυψη του φεστιβάλ ήταν το Α Serious Man των Coen που διάλεξε το Toronto για τη παγκόσμια πρεμιέρα του και έφυγε μάλλον με το φανατικότερο γκρουπ υποστηρικτών.
Στις αποκαλύψεις, με ελαφρά εισαγωγικά ένθεν και ένθεν, μπαίνει και το Mao's Last Dancer του για χρόνια χαμένου στην αυστραλιανή τηλεοπτική έρημο Bruce Beresford. Η ταινία ήρθε δεύτερη στις προτιμήσεις του κοινού, έχει αυτόν τον αέρα εποχής που είναι πια εκτός εποχής (για παράδειγμα, τον Αύγουστο, το τρέιλερ κανένας δε το έκανε θέμα από όσους τους σφύριξα ότι βγήκε) και όπως φαίνεται πλησιάζει τον πια πολύ ψηλά ανεβασμένο πήχη της διανομής αλλά δε τον περνάει ακόμα και με μαζικό σμπρώξιμο. Τέτοιο πρόβλημα δεν έχει η καινούρια ταινία του Jean-Pierre Jeunet με τίτλο Micmacs και ήδη κλεισμένα από τη Sony Classics δικαιώματα, που τσίμπησε και το τρίτο Cadillac People's Choice Award ψιλο-επιβεβαιώνοντας όσους της προβλέπουν κίνηση επιπέδου Amelie (2001). H Cadillac σπονσόναρε φέτος και βραβεία για ντοκιμαντέρ και τρομάρες, που πήγαν τα μεν σε Topp Twins και Capitalism: A Love Story και τα δε σε Loved Ones και Daybreakers. Το παραδοσιακό σπονσονάρισμα της FIPRESCI και συνήθως φιλί του θανάτου για άλλες φιλοδοξίες, μοιράστηκε στο ινδικό χωριάτικο The Man Beyond the Bridge που δε το βρίσκεις ούτε στις σελίδες του φεστιβάλ άμα ψάξεις, και στο Hadewijch του Bruno Dumont που φυσικά είχε αρκετό όνομα και στήριξη για να παίξει στη κατηγορία των Special Presentantions.
Όλα τα βραβεία στο δελτίο τύπου "Festival Closes 2009 Edition With Awards Announcement"
Previously on Movies for the Masses: Βενετία 2009: Τα βραβεία