Kabuli Kid (2008)

Στο Αφγανιστάν του πέρσι, ταξιτζής βρίσκει στο πίσω κάθισμα μωρό και κάνει ότι μπορεί για να το βρει κανένας άλλος πουθενά αλλού.Το ιρανικό σινεμά έδειξε ότι τα κοινωνικά διαδικαστικά, ατελείωτα βαρετά για ντόπια ακροατήρια, μπορεί να απορροφούν ατελείωτα τα διεθνή, και στα χνάρια του, στο Kabuli Kid (2008) μαθαίνεις από τη τρέχουσα ισοτιμία αφγανικών νομισμάτων με ευρά και δολάρια (και το μερίδιο του μαυραγορίτη) μέχρι πόσο κάνει το μπουκάλι της Coca-Cola άδειο και πόσο γεμάτο. Τα παζαρέματα στις τιμές είναι βέβαια τόσο φυσικό κομμάτι της ζωής στη Μέση Ανατολή όσο και το φαγητό με τα χέρια οπότε γράφουν σχεδόν το ίδιο φυσικά και για τη κάμερα, σε αντίθεση με τις υποχρεωτικές σπόντες του φιλμ για (κατά ιστορική σειρά) Ρώσους, Πακιστανούς και Αμερικάνους που απελευθέρωσαν.. ισοπεδωτικά τη Καμπούλ. Πρακτικά, αυτή η ισοπέδωση και οι επιλογές από ένα από τα χειρότερα αποθεματικά ερασιτεχνών και επαγγελματιών ηθοποιών του πλανήτη, σε κάνουν να δώσεις κάποια εύσημα στον πρωτάρη στη μυθοπλασία Barmak Akram που δε ξεχνάει την υποτυπώδη βασική του ιστορία όσο προσπαθεί να εμβαθύνει στον μικρόκοσμο της περιοχής και στις αντιθέσεις στη (μοντερνο-συντηρητική) συμπεριφορά όλων, αποφεύγοντας γενικά τα κλισέ και την ηδονοβλεψία. Όμως, κρίνοντας από τις Γαλλίδες, τις Αφγανές και τις Αφγανούλες του, δε κακοπέρασε και τόσο στο κάστιν, και με μεζούρα τις πολλές δεκαετίες νεορεαλιστικής παράδοσης, η ταινία του μετριέται λίγο νηπιακή.