The Princess and the Frog (2009): Trailer ολικής επαναφοράς

Η Disney επιστρέφει τη χριστουγεννιάτικη περίοδο στο παραδοσιακό κινούμενο, κομπλέ με πριγκίπισσες και βατράχους, και επέστρεψε πριν καναδυό μέρες στη παραδοσιακή προώθηση με τη πρεμιέρα στο Yahoo! Movies του τρέιλερ της Πριγκίπισσας και του Βατράχου (2009). Και όπως καταλαβαίνεις και από τη συγκεκριμένη κίνηση και μόνο, μπορεί η ειδοποίηση να ξαναβγάλουν τα μολύβια να έκανε τους animators στο κάστρο της Σταχτομπούτας να χορεύουν από χαρά, όμως το φιλί του John Lasseter στις 2 διαστάσεις δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι δε θα τις μετατρέψει σε βατράχι που κυνηγάει ταμειακές μύγες.

Τα παιδιά των 90s μεγάλωσαν βλέποντας τον Αλαντίν (1992) και τον Βασιλιά των Λιονταριών (1994) πεντακόσιες εξήντα πέντε φορές. Τη μέρα. Όμως τα 00s ανήκαν στη Pixar και τη κίνησή της σε 3 διαστάσεις, τόσο που μπορείς να πεις ότι η εταιρεία του Lasseter και του Ed Catmul έφερε τα 10s μια δεκαετία νωρίτερα και οι υπόλοιποι ακόμα προσπαθούν να φτάσουν σε επίπεδο να της γυαλίζουν τα παπούτσια. Παρολαυτά, δεν ήταν τα νέα ψηφιακά παιχνιδάκια που ανάγκασαν τη Disney να κλείσει το 2D τμήμα της μετά την εμπρεπώς αβυσσαλέα Τρελή Τρελή Φάρμα (2004), αλλά το χάσιμο της μαγείας στο δρόμο και το μπούκωμα της αγοράς από την ίδια την εταιρεία με ακόμα χειρότερες κατευθείαν-στο-βίντεο παραγωγές. Πράγματα προφανή στον οποιοδήποτε, που όμως χρειάστηκε να φτάσουν τέλη του 2006 για να τα συνειδητοποιήσουν και τα μεγάλα κεφάλια της Disney Animation, και μόνο επειδή.. έπεσαν και αντικαταστάθηκαν από τα εξαγορασμένα της Pixar. Που, φυσιολογικά για ανθρώπους με απέραντη αγάπη στη τέχνη τους, από τα πρώτα πράγματα που αποφάσισαν ήταν να αναστήσουν την παράδοσή της.

Τώρα, όπως σηματοδότησαν τα τίζερ που ξεκίνησαν από πέρσι το καλοκαίρι, η προσπάθεια για επιστροφή στη χρυσή εποχή των 50s δεν είναι και περίπατος στη χώρα των θαυμάτων για το στούντιο, που πρέπει να ανακαλύψει από την αρχή τις ξεπερασμένες διαδικασίες του αλλά και να επανακαθορίσει για το μεγάλο κοινό το 2D animation στο χέρι, όταν αυτό έχει χαθεί μέσα σε παραστάσεις από κομπιουτερίστικο Flash, φτηνό anime, toon-shaded 3D, και στα ψευτορεαλιστικά χρωματίσματα και στα ντιβιντί με το κιλό της Disney των αρχών της δεκαετίας. Μεταξύ άλλων. Οπότε το να παρατηρείς βατράχια να αλλάζουν χρώματα, και εφέ να φουσκώνουν και να ξεφουσκώνουν ανάμεσα σε τίζερ και τρέιλερ είναι το λιγότερο όσο ψάχνονται οι ισορροπίες, που πρέπει να υπολογίζουν επιπλέον και τις διαφορετικές εντυπώσεις που σχηματίζει ο καθένας ανάλογα με το μέσο (κινηματογράφος, τηλεόραση, πισί) που του φέρνει τις εικόνες και τη ποιότητα αυτών των εικόνων (από 4Κ μέχρι χιλιοεπανακωδικοποιημένο βίντεο γραμματόσημο). Και αν νομίζεις ότι σχημάτισες τη δικιά σου εικόνα, ξεχνάς.. ακόμα άλλη μισή, αυτή του μιούζικαλ, εκ των ων ουκ άνευ από την εποχή της Χιονάτης (1937). Και εκεί, η ψιλοτεράστια έμφαση του τρέιλερ στο όνομα του Randy Newman, αγαπημένου συνθέτη.. της Pixar, ξύνει μόνο τις αντιξοότητες που θα πρέπει να τις φανταστείς γιατί τελειώνει ο χώρος μου και ο χρόνος σου (hint: ο αγαπημένος της Disney και των ακροατηρίων στις δοκιμαστικές προβολές έχει όνομα που ξεκινάει από Alan και τελειώνει σε Menken).