Les Herbes Folles (2009)

Ένα χαμένο πορτοφόλι γίνεται αφορμή για ολόκληρο ειδύλλιο, κυρίως στη φαντασία του μεσήλικα που το ξεκινά, περνώντας την κρίση του.Υπερφυσικά φρέσκος και κεφάτος στα 87 του, κρατώντας την ίδια βάση και παρόμοια δομή με την προηγούμενη ταινία του, το Coeurs (2006), ο Alain Resnais ψάχνει μέσα στις σκόρπιες σκέψεις και τις υπερδραστήριες φαντασιώσεις ενός μεσήλικα, τον τρόπο που ο έρωτας μπορεί να σβήσει την απόσταση ενός 60άρη από έναν 16άρη, περνώντας με χάρη απ’ το slapstick στο νουάρ και στο σκληροπυρηνικό μελό, σαν ταχυδακτυλουργός με την άνεση του μισού αιώνα πείρας. Το φαινομενικά απλοϊκό του σενάριο, το πρώτο για ταινία του Resnais που στηρίζει την πλοκή του σε συγγραφικό έργο, φλερτάρει με το χάος καθώς μπλέκει πραγματικότητες με φαντασιώσεις και ρεαλισμό με ιλαροτραγωδίες, όμως ο συναισθηματισμός του κι η αγνή καρδιά που τον γεννά, κρατάει τις ισορροπίες της ταινίας, τυλίγοντάς την σε μια κουβέρτα τρυφερότητας, τόσο για τους χαρακτήρες, όσο και για τις τρελές, παράλογες ιστορίες μέσα στις οποίες ρίχνονται. Κι όσο η πλοκή κάνει στροφές γύρω απ’ τον εαυτό της, ο Resnais στολίζει τα τεκταινόμενα με τεχνικές μοντέρνες σημερινές, κι άλλες που ξεθάβει απ’ τα παλιά γα να φρεσκάρει, την ώρα που o πέντε φορές υποψήφιος και μία βραβευμένος με Cesar φωτογράφος του, ο Eric Gautier, φροντίζει να κρατά αεράτη την ατμόσφαιρα, με τα χρωματιστά αεροπλανικά του, ντυμένα με την γλυκορομαντικιάρικη κεφάτη μουσική του Mark Snow, που συμπληρώνει κι αναδεικνύει την παιχνιδιάρικη, ανάλαφρη και αρκούντως αυτοσατιρική διάθεση μιας ταινίας που παίρνει τον εαυτό της αρκετά στο ψιλό για να σ’ αφήσει κι εσένα να τη διασκεδάσεις.