Street Fighter: Legacy σε νέες τέχνες


Ο Jerry Bruckheimer ποντάρει φέτος με τον Prince of Persia (2010) ότι τα videogames είναι τα νέα comics όπως ξαναματαείπαμε, όμως το Hollywood ήδη από τα 90s.. ζωγράφισε και για τον τελευταίο μια παράλληλη διαπίστωση, το ότι η απληστία δεν είναι ο καλύτερος δημιουργικός οδηγός για να μεταφέρεις στο πανί ιστορίες-ηλεκτρονικά προσχήματα για έναν ή περισσότερους παίχτες. Επιγραμματικά σε περίπτωση που έχεις μείνει εκεί κι ακόμα πιο πίσω, τα Half-Life έδειξαν στη συνέχεια ότι ακόμα και οι gamers μελαγχολούν (i.e. χρειάζονται λίγο.. συναίσθημα), τα Serious Sam διατύπωσαν μάλλον το καλύτερο αντίθετο επιχείρημα, η βιομηχανία έγινε πάντως σαφώς κινηματογραφικότερη και το πάει για 99η τέχνη είτε με απλό machinima είτε έχοντας χωνέψει το μέσο και αρκετή πιο εκλεπτυσμένη κουλτούρα όπως στο Path, και στην άλλη ενδιαφερόμενη βιομηχανία o James Cameron έχει μερικές καλές ιδέες για το πως χειρίζεσαι εικονικούς χώρους ενώ ο Roger Ebert έχει γενικά αντιρρήσεις. Μένοντας εκεί στο χώνεμα, ο ηθοποιός, κινηματογραφιστής και χορογράφος δράσης Joey Ansah ισχυρίζεται ότι οι αφορμές για να παίζεις μπουνιές με τον αδερφό σου (και όχι μόνο εικονικές) που βασίλεψαν απόλυτα για ένα φεγγάρι (πριν έρθει το 3D) στη βιομηχανία, έχουν ακόμα και τώρα ψυχή που χρειάζεται στοργή, φροντίδα και πολλή τεχνητή βροχή, όπως εξηγεί ο Μιχάλης Τέγος του GameOver.gr.

Το πιο σοκαριστικό όταν ακούω να μιλάνε για ταινίες που βασίζονται στο Street Fighter (και οποιοδήποτε fighting game, δηλαδή), είναι ότι όλοι απογοητεύονται όταν βγαίνουν μάπες. Περιμένουμε δηλαδή πραγματικά καλή κινηματογραφική αφήγηση από την ιδέα ότι υπάρχουν κάποιοι παραφουσκωμένοι μπρατσαράδες με τη fashion sense κάποιου που έχασε το φως του πριν εφευρεθούν οι καθρέφτες, που τριγυρνούν τον πλανήτη παίζοντας φάπες; Ας είμαστε ειλικρινείς, η τελευταία φορά που δούλεψε αυτό το concept κινηματογραφικά ήταν στο The Quest (1996), κι αυτό είχε κι έναν προ-JCVD Van Damme (θα μου πεις, και το πρώτο Street Fighter (1994) είχε. Touché).

Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, το Street Fighter είναι εξαιρετική σειρά παιχνιδιών (και το άρτι αφιχθέν Super Street Fighter IV ένα από τα καλύτερα δείγματα του είδους), αλλά λειτουργεί μόνο και μόνο επειδή είναι ο δικός σου μπρατσαράς (ναι, αυτό ισχύει και για τους χαρακτήρες γένους θηλυκού) στην οθόνη και κοπανιέται χάρη στις ικανότητες που εσύ έχεις αναπτύξει στο χειριστήριο. Αυτό πάντως δεν εμπόδισε τον Joey Ansah (τον είδες στο The Bourne Ultimatum (2007)), νεαρό σκηνοθέτη, ηθοποιό και action choreographer, να διυλίσει ό,τι αγαπάει από το παιχνίδι σε ένα εντυπωσιακά καλοφτιαγμένο τρίλεπτο φιλμάκι που πλασάρεται ως "ο σωστός τρόπος να γυρίσεις Street Fighter". Βλέποντάς το, δεν μπορείς να τον αμφισβητήσεις.

Οι χαρακτήρες είναι spot-on, που λέμε στο χωριό μου, από τα μαύρα φρύδια και την ξανθιά κουπ του Ken μέχρι την κόκκινη κορδέλα του Ryu, ενώ η πολύ καλή χορογραφία μάχης έχει συμπεριλάβει τα hadokens και τα sho-ryukens από το παιχνίδι έτσι ώστε να ακροβατούν ανάμεσα στο εντυπωσιακό και το αστείο. Η διάρκεια του φιλμ δεν ξεπερνάει αυτή ενός μέσου match του παιχνιδιού, ενώ ο διάλογος παραμένει στα απόλυτα βασικά και πολύ σοφά δεν προσπαθεί να δικαιολογήσει ποιοι είναι αυτοί οι τύποι και γιατί πλακώνονται. Το μόνο που χρειάζεται να ξέρεις είναι ότι είναι ο Ryu και ο Ken, και όπου βρεθούν, πέφτουν ανάποδες. Αυτό βέβαια δεν αρκεί για να υποστηρίξει full feature, γι' αυτό και ο Ansah δημιούργησε, κατά πάσα πιθανότητα, ό,τι πιο πιστό και λειτουργικό θα δούμε ποτέ σε live-action απόδοση του Street Fighter – και μάλλον αυτό είναι για το καλύτερο.



5 Responses so far.

  1. cheaptalk said

    Το φιλμάκι γυρίστηκε βέβαια με τη θαυματουργή EOS 7D για την οποία έγραψε ο Στέλιος Κουκουβιτάκης στο αμέσως προηγούμενο θέμα. Εκεί υπάρχει και μια μικρή συζήτηση για το πως η τέχνη, όσο "φτηνή" και να σου φαίνεται, διαφέρει σαφώς από καταναλωτικό πακέτο κατά παραγγελία. Παρόλες τις θεματικές, λογικές και επιχειρηματολογικές συνέχειες πάντως, αυτό εδώ το θέμα το είχαμε.. προμελετήσει με τον Citizen Mac από κάτι μέρες πριν, από όταν έβγαλε το Kotaku τα σχετικά teaser, και μπας και βοηθηθεί κανένας ενόψει αυριανής δημοσιογραφικής του Πέρση πρίγκιπα.

  2. wgibson said

    αυτο ειναι street fighter!!!!!!

  3. Alien_Dwarf said

    Θεϊκό! On a side note (μιας και τον αναφέρεις), ο Ebert δείχνει όλο και περισσότερο σημάδια γεροντικής άνοιας. Κρίμα για τα προβλήματα υγείας του, αλλά τα περισσότερα που λέει τον τελευταίο καιρό είναι πιο εγκάθετα κι απ' τα reviews του Armond White.

  4. cheaptalk said

    Ο Ebert είναι πια σε απήχηση μόνος του το 80-90% της online κινηματογραφικής κριτικής, και κατά συνέπεια της κινηματογραφικής κριτικής τελεία. Και είναι φανερό ότι ακόμα μαθαίνει, πράγμα αξιοθαύμαστο για τον καθένα στην ηλικία του, πολύ περισσότερο σε ένα χώρο που είχε συνηθίσει να κρίνει τα πάντα σαν αυθεντία και χωρίς αντίλογο. Στο συγκεκριμένο άρθρο αντικρούει ότι του παρουσίασαν σαν επιχείρημα, όταν εξαντλεί τα επιχειρήματα θεωρεί ότι τέλειωσε, φταίει όποιος δεν είχε επιχειρήματα.

    Γενικά όταν μιλάει για τη βιομηχανία (όπως με το S3D που το 'χει δει να έρχεται και να φεύγει πεντέξι φορές) ξέρει βέβαια τι λέει, όταν πιάνει τα υπόλοιπα είναι hit and miss, τουλάχιστο ασχολείται να σχηματίσει άποψη όπως είπα, και μιας και τον διαβάζει όλος ο κόσμος είναι χρήσιμο και μόνο το ότι πιάνει ζητήματα.

  5. CitizenMac said

    Αυτό ακριβώς που λέει ο cheaplog: Ο άνθρωπος τουλάχιστον δε σταματά να την ψάχνει τη δουλειά. Προσωπικά δε μου έβγαλε έχθρα το συγκεκριμένο άρθρο, κι ό,τι άγνοια υπήρχε ήταν ειλικρινής - ούτε λίγο ούτε πολύ λέει μια γνώμη βασιζόμενη σε -λιγοστά ομολογουμένως- δεδομένα. Ακόμα και όσοι games δημοσιογράφοι (όσοι από αυτούς είναι σοβαροί τουλάχιστον) στην Αμερική δεν το πήραν σαν πολεμική. Άλλωστε ο Ebert είναι ιερό τέρας της κριτικής, και αν αυτός προσπαθεί να ψαχτεί στην ηλικία του, αυτό κάτι λέει.

Copyright © 2012 Movies for the Masses, Challenging common sense since 2004. Your ticket is
Contact us at moviesforthemasses@gmail.com. Subscribe by RSS or E-mail.