Βενετία 2010: Τα βραβεία

Sofia Coppola, Venice 2010 Closing Ceremony

Μέσα σε σφυρίγματα, παρά την ιταλική της καταγωγή που συνήθως κάνει tifosi τους ντόπιους δημοσιογράφους στο Lido, η Sofia Coppola παρέλαβε απόψε από τον Quentin Tarantino το Χρυσό Λιοντάρι του 67ου φεστιβάλ της Βενετίας. Το Somewhere με το οποίο η σκηνοθέτρια του Χαμένου στη Μετάφραση (2003) προσπάθησε να ξεπεράσει κάτι ενδιάμεσα.. παντεσπάνια, είχε συναντήσει στις προβολές του γενικά θετική αλλά συγκρατημένη υποδοχή από τους κριτικούς, τόσο συγκρατημένη που και ο τελευταίος οσκαροπρογνωστικάριος το είχε ξεγράψει στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού.

Ακόμα πιο αμφιλεγόμενη, στη πραγματικότητα η πιο αμφιλεγόμενη δυνατή, ήταν η επιλογή της Balada Τriste de Τrompeta του Álex de la Iglesia για το Αργυρό Λιοντάρι σκηνοθεσίας, αφού o ματοβαμμένος μηδενιστικός πολτός του Ισπανού, με πρωταγωνιστές ψυχωτικούς δολοφόνους κλόουν στην αρχή και το τέλος της εποχής του Franco, συγκέντρωσε λίγη εκτίμηση και αμέτρητα φτυαρίσματα μετά τις προβολές του. Το τρίτο χτύπημα που έκανε El Paso τη Βενετία, ήρθε στο Βραβείο της Επιτροπής, στο Essential Killing του Jerzy Skolimowski του οποίου η αμφίσημη εξέταση ταλιμπανοειδών γενειοφόρων περίμεναν όλοι να περιοριστεί σε βραβείο ερμηνείας για τον Vincent Gallo το πολύ. Τώρα, οι διπλές βραβεύσεις μιας παραγωγής είναι σπάνιες στα μεγάλα φεστιβάλ, χαρακτηριστικά ο Mickey Rourke έφυγε με άδεια χέρια από την 65η Mostra αφού πήρε Χρυσό Λιοντάρι ο Wrestler (2008)· και από πάνω το φετινό πρόγραμμα του Marco Müller είχε πολλές δυνατές συμμετοχές, χαιρετίστηκε σα το καλύτερο φεστιβαλικό των τελευταίων χρόνων από τα μισά του ακόμα· έτσι, το τελευταίο που θα περίμενες θα ήταν να βραβευτούν όσο λιγότερες ταινίες, πράγμα που.. ακριβώς έκανε η φετινή επιτροπή, δίνοντας όντως και το βραβείο ερμηνείας στον Gallo και επιπλέον βραβείο σεναρίου στον De la Iglesia. Με ποια σκοπιμότητα γίνανε ολαυτά, δύσκολο να πεις προφανώς, ο Tarantino φαίνεται να προσπαθεί να πείσει τον πλανήτη ότι η επιτροπή του ομοφώνησε, το πιο τρελοπιθανό είναι να γέμισε μόνος του τη μεγάλη τριάδα των βραβείων, και με ότι δε πρότεινε κανένας, ακριβώς γιατί οι υπόλοιποι δε συμφωνούσαν.

Σε ότι απέμεινε, ξεχωρίζει η βράβευση της Ariane Labed του Attenberg, το οποίο ήταν σε πολλά.. διευθυντικά προγνωστικά και ακόμα περισσότερα τιτιβίσματα, είτε θες να το πιστεύεις είτε όχι. Η ταινία της Αθηνάς Ραχήλ Τσαγγάρη βραβεύτηκε και σε μια κατηγορία όπου ο συναγωνισμός ήταν τόσο έντονος όσο και για το Λιοντάρι, από τις πρωταγωνίστριες των Black Swan, Potiche, Meek's Cutoff και Vénus Noire, όπως παρατηρεί το indieWire και όχι μόνο.

Αξιοσημείωτα, τo Silent Souls του Aleksei Fedorchenko, κυριολεκτικά επιτάφια τελετουργικό art film, ήταν πρώτο στο πινακάκι για τους κριτικούς του Lido και πολλοί το δίνανε πρώτο και στα προγνωστικά, από την άλλη από χτες οι βρόμες λέγανε ότι ο Tarantino δε θα το ομοφωνούσε ούτε στη δική του κηδεία για τίποτα, και τελικά εκτός από το FIPRESCI που είχε σίγουρο, πήρε και το ανώμαλο (από την άποψη ότι δε δίνεται συχνά) Osella φωτογραφίας. Χωρίς ουσιαστική σημασία, η Mila Kunis πήρε μια παρηγοριά του Black Swan για "un giovane attore o attrice emergente", ο Monte Hellman πήρε το Leone Speciale που τον περίμενε συστημένο εφόσον είχε πάνω από 20 χρόνια να κάνει μεγάλου μήκους, και το Avatar (2009) πήρε τα τρισδιάστατα γυαλιά Persol, όσο ένα μεγάλο κορδόνι από αξιόλογα φιλμ, από το βαθιά αμερικάνικο Meek's Cutoff της Kelly Reichardt μέχρι το βαθιά γιαπωνέζικο 13 Assassins του Takashi Miike, έφευγαν αμνημόνευτα. Έτσι η τελική εικόνα της Venezia 67 αναπόφευκτα μεταφέρεται αλαφρά πικρόχολα στους απέξω, ακόμα και το ρεπορτάζ του Variety (που συμπληρώθηκε όσο συμπληρώνονταν και αυτό εδώ το θέμα) κλείνει πιάνοντας τα μπάζα από τη κατασκευή του νέου Palazzo Del Cinema και τις καθυστερήσεις στις προβολές, και η διοργάνωση του 2011 και τελευταία για τον Müller, θα έχει πιθανότατα δυσκολότερο και από το φετινό έργο στο να μαζέψει δημοσιογραφικό ενδιαφέρον. Σε θετική νότα για αλλαγή, η διοργάνωση του 2010 μάζεψε σίγουρα αυξημένο ενδιαφέρον, και κινηματογραφικό αντί για κουτσομπολίστικο, και οικουμενικό αντί για αμερικάνικο (που ειρωνικά είχε τελειώσει με τη προβολή του Somewhere, τη προηγούμενη Παρασκευή), και το έκανε ρίχνοντας νέους κι άφραγκους στα βαθιά με επιτυχία.



5 Responses so far.

  1. cheaptalk said

    Η Coppola είναι φυσικά πρώην του Tarantino από την εποχή της Μετάφρασης, οπότε το βραβείο της το έδωσε κατασυγκινημένος λέει. Το Somewhere δε παίζει στη συνέχεια στο Toronto, ούτε σε κανένα άλλο φεστιβάλ μέχρι το Δεκέμβρη που ανοίγει, γεγονός που είχε παρατηρηθεί αρκετά νωρίς επίσης, αλλά χωρίς καμιά συγκίνηση βέβαια.

  2. cheaptalk said

    Το θέμα με τα φετινά βραβεία της Βενετίας δε πρόκειται φυσικά να ξεχαστεί εύκολα, στη πραγματικότητα θα χρειαστεί να περάσουν χρόνια για να φανεί κατά πόσο ο Tarantino είναι ευπρόσδεκτος να ξαναπατήσει στο φεστιβάλ, και κατά πόσο θα δικαιωθούν οι επιλογές του βέβαια. Το Reuters ξαναπιάνει σήμερα το θέμα, και πιάνει πρώτα τη σχέση Tarantino και Coppola που απέφευγαν όλοι από τακτ μέχρι τώρα, αν και δεν ήταν κάποιου είδους μυστικό φυσικά. Όπως λέω και πιο πάνω, ήταν δεδομένο ότι το Somewhere θα κρύβονταν από τα φεστιβάλ μέχρι το Δεκέμβρη αλλιώς, και ότι πήγε στη Βενετία για να εισπράξει εύνοια, αλλά δε νομίζω ότι ήταν και πολλοί (εκτός της Focus) που ήθελαν να πιστεύουν ότι αυτή η εύνοια θα έφτανε μέχρι καταχρύσωμα.

    Όπως και να 'χει, το σημαντικότερο είναι πως οι τρεις επιλογές Tarantino για τα μεγάλα βραβεία δεν άφησαν στον ήλιο μοίρα για τους υπόλοιπους. Όταν ολόκληρος Mickey Rourke έχει φύγει από τη Βενετία χωρίς βραβείο, δεν υπάρχει σοβαρό σκεπτικό που να δώσει στον Gallo αγαλματάκι με τη ταινία του ήδη βραβευμένη. Ο Gallo δεν εμφανίστηκε καν στη παραλαβή, κάνοντας μεγαλύτερη τη προσβολή στο Post Mortem ειδικά (που θα μπορούσε να πάρει ένα αντρικού ρόλου, εφόσον δε πήρε τιποτάλλο).

    Τα ίδια λίγο πολύ ισχύουν και για τη Trompeta. Και μόνο με το βραβείο σεναρίου, δοσμένο από τον Guillermo Arriaga, θα ήταν υπερευχαριστημένος ο De la Iglesia, το σκηνοθεσίας που του ήρθε από το πουθενά και μέσα σε αποδοκιμασίες κατάφερε μόνο να τονίσει ότι οι λίγες θετικές κριτικές τον συγκρίνανε κάπως με τον.. Tarantino.

  3. cheaptalk said

    Ειδικά όσο αφορά την Αμερική, ο Tarntino μάλλον τον κατάκαψε τον Müller, το λέω και στο κείμενο. Η διοργάνωση κατάφερε να πείσει φέτος κάποιους Αμερικάνους δημοσιογράφους να αφήσουν το Telluride και να καθυστερήσουν το Toronto, και αυτό με υποσχέσεις δυνατού προγράμματος που όντως είχε. Αυτό που μαθαίνουν τώρα οι υπόλοιποι, ανάμεσα σε ποτάμι ανταποκρίσεων από τον Καναδά, είναι πως στη Βενετία είναι υπερήρωες η Coppola και ο Gallo, με τον δεύτερο να τη φτύνει κιόλας.

  4. cheaptalk said

    Διευκρινιστικά, και χωρίς να υποτιμάμε τις τοπικές εφημερίδες ή διαφορετικές έντυπες και ηλεκτρονικές εκδόσεις, στις Μάζες δεν έχουμε ούτε τους πόρους ούτε τη νοοτροπία τοπικής εφημερίδας. Και το πόσο στηρίξαμε το Attenberg είχε σημασία πριν την απονομή, δε μετριέται με την ένταση του χειροκροτήματος μετά, νομίζω. Και ούτε και η όποια στήριξη είχε ακριβώς νοοτροπία εντοπιότητας, όπως και να 'χει.

    Με άλλα λόγια, το θέμα από τη Βενετία ήταν και είναι τα βραβεία, και υπήρχαν και μεγαλύτερα από αυτό του Attenberg. Ούτε τη βράβευση του Κυνόδοντα δεν είχαμε κάνει θέμα-θέμα αν θυμάται κανένας (σε σημειώσεις είχε βγει ότι βγήκε), το μεγαλύτερο βραβείο το είχε πάρει μεν αλλά στο Un Certain Regard που δε το καλύπτουμε. Δε ξέρω πως αλλιώς να το πω, για μας η διάσταση της είδησης (της βράβευσης του Attenberg) είναι αυτή στο κείμενο.

  5. cheaptalk said

    Για να κλείσουν με θετική νότα και τα σχόλια, ο Shane Danielsen, που έχει διατελέσει διευθυντής σε αρκετά φεστιβάλ του πλανήτη και ακόμα το κάνει, κάνει μάλλον τον πιο ατελείωτο από τους πολλούς ενθουσιασμένους απολογισμούς στο indiewire. Η επιτυχία της Venezia 67 είναι βέβαια και σοβαρή ένδειξη ότι η παγκόσμια παραγωγή ανακάμπτει, όση οξυδέρκεια και να έχει ο διευθυντής του προγράμματος, πρέπει να υπάρχουν και ταινίες να παρουσιάσει.

    A samurai flick. A French comedy. An intellectually rigorous, quietly wrenching Greek drama. An heir to the classic Russian arthouse tradition. A lyrical US slacker pic. A punishing drama of racial and sexual exploitation. A martial-arts extravaganza. An almost four-hour Italian historical drama. A low-budget B&W indie indebted to Warhol and early Cassavetes. The first Monte Hellman feature in 21 years. Others.

Copyright © 2012 Movies for the Masses, Challenging common sense since 2004. Your ticket is
Contact us at moviesforthemasses@gmail.com. Subscribe by RSS or E-mail.