Machete (2010)

Πρώην πολυπράκτορας και νυν καταζητούμενος Μεξικανός, περνάει παράνομα τα αμερικάνικα σύνορα, και μπλέκει σε πλεκτάνη ακραίου ρεπουμπλικάνου υποψήφιου γερουσιαστή, που τροφοδοτεί την ξενοφοβία των Τεξανών, ως μέρος συνωμοσίας του με μεγαλοναρκέμπορα με κοφτερό κατάνα.Εύκολα η καλύτερη ταινία του απ’ το Sin City (2005) κι έπειτα, το Machete του Robert Rodriguez έχει τις ρίζες του στην εποχή που ως κάποτε enfant terrible, πέρναγε τα σύνορα της χώρας του με το ιστορικό El Mariachi (1992) για να προσγειωθεί στην καρδιά της επανάστασης του αμερικάνικου ανεξάρτητου, και γι’ αυτό δεν είναι τυχαίο ότι ετούτο το αναπολογητικό ανεγκέφαλο μακελειό με τα mexploitation κοινωνιολογικά προσχήματα που είναι εκεί περισσότερο για να σπάνε πλάκα με τον εαυτό τους παρά για να σου σερβίρουν προβληματισμούς, σημειώνει και μια στιλιστική επιστροφή του Rodriguez στις ρίζες του, με τα ακριβή κοψίματα, την αφαιρετική μεταχείριση της στρωτής γραμμικής πλοκής του, την επικράτηση του στιλ επί της ουσίας και μιας παράλληλης νοσταλγίας για την φολκλορική παράδοση του τόπου του, σε μια μεθυστική φιέστα της εικονοπλαστικής φύσης της μεγάλης οθόνης. Κρατώντας ό,τι έμαθε απ’ τους grindhouse πειραματισμούς του με τον Tarantino, αλλά χωρίς να υποκύπτει στις φορμαλιστικές ακρότητες που επέβαλαν στο Planet Terror (2007) του, οι κανόνες του κινηματογραφικού παιχνιδιού που είχαν στήσει τότε, ο Rodriguez, χοντραίνει τις γωνίες και τονίζει τις τσαλάκες της ρετρό αισθητικής του, μόνο όσο απαιτεί η αναχρονιστικότητα της πλοκής του και ταιριάζει ακρίβεια σκηνογραφίας και κοστουμιών, σε μια πραγματική κινηματογραφική αναβίωση, που παντρεύει την αφέλεια της μεταχείρισης του θέματος, με την (πιθανότατα διαχρονική) επικαιρότητα της αφορμής της ιστορίας του. Γιατί μπορεί το Machete να είναι μια κινηματογραφική πλάκα, που ξεκίνησε από ένα ψεύτικο trailer όλο κι όλο, αλλά εκτός απ’ το ότι έχει και το ζουμί για να στηρίξει τον υφολογικό χαβαλέ του, καταφέρνει συγχρόνως να λειτουργήσει και ως δαιμονισμένα εύστοχη φάρσα στον μέσο Αμερικάνο θεατή, μασκαρεύοντας τη σάτιρα των στερεοτυποποιητικών του ένστικτων, με αξιολάτρευτα χοντροκομμένα αντιρατσιστικά κρεσέντο. Και μέσα σ’ όλα, ο Rodriguez δίνει την ευκαιρία στον Danny Trejo να υπογράψει την ερμηνεία της ζωής του, αφήνοντάς τον να δημιουργήσει έναν ποτισμένο στο αίμα, φιλμικό χαρακτήρα για τις εποχές.