Let Me In (2010)

Ασεξουαλικό αγοράκι ερωτεύεται άφυλο βαμπίρ. Θα χυθεί... αίμα; Στο πλαίσιο της τραγικής μόδας των αμερικανικών remakes, το προ διετίας αριστουργηματικό Låt den Rätte Komma In (2008) του Tomas Alfredson, δε μιλά πια σουηδικά και ελάχιστα απέχει οπτικά, εικαστικά και υφολογικά από το πρωτότυπο. Έτσι, για όσους αγάπησαν εκείνο, εκπλήξεις δεν παραμονεύουν πουθενά, παρά μόνο η περιέργεια για το πως εξαμερικανίστηκε μια από τις πλέον κορυφαίες ταινίες της βαμπιρικής κινηματογραφικής μυθολογίας. Παραδόξως, η ετυμηγορία είναι θετική!

Η Αμερική της περιόδου Reagan σαν σκηνικό θυμίζει την Παγοθύελλα (1997) του Ang Lee, στο ψυχρό συναίσθημα και τη σύγχυση στις διαπροσωπικές σχέσεις, χωρίς, όμως, να δηλώνει κάτι πιο ουσιαστικό και να μας απαντά στο γιατί ο Matt Reeves του Cloverfield (2008) παρέμεινε στις αρχές της δεκαετίας του '80, όπως και το σουηδικό Άσε το Κακό να Μπει, αντί να το τοποθετήσει σε μια οποιαδήποτε άλλη χρονική φάση, όχι απαραίτητα πιο σύγχρονη. Πέραν αυτού του μικρού φάουλ, οι σεναριακές διαφορές και οι ψυχολογικές αποχρώσεις του φιλμ χαρακτηρίζονται από μια τόλμη που δε συναντάς εύκολα στο mainstream αμερικανικό σινεμά (εξ ου και η εμπορική του καταδίκη εκεί). Η πατρική φιγούρα έχει διαγραφεί από τη ζωή του αγοριού, το πρόσωπο της μητέρας δεν εμφανίζεται ποτέ στην οθόνη και ο περίγυρος της γειτονιάς περιορίζεται σε ένα ανώνυμο background, σαν αντικείμενο οφθαλμολαγνείας ή αξιοπερίεργο μοντέλο ζωής που μελετά με το... τηλεσκόπιό του ο νεαρός Owen. Η επιλογή του Reeves να επικεντρώσει απόλυτα στη σχέση του αγοριού με τη μικρή Abby είναι όχι απλά σοφή, αλλά και ανατρεπτική, αφού αυτή τη φορά το παιχνίδι των φύλων κάνει διαφορετικό contrast. Ο Owen είναι το θηλυπρεπές αγόρι και η Abby το αγοροκόριτσο, που μοιράζονται συναισθήματα ακόμη πιο νοσηρά από τα μπερδεμένα χρωμοσώματά τους. Διόλου τυχαία, στο πρώτο τους date, η μουσική υπόκρουση είναι δύο τραγούδια των Culture Club.

Το ύφος του φιλμ παραπέμπει περισσότερο σε ταινία τρόμου. Οι συνθέσεις του Michael Giacchino δεν έχουν καμία ρομαντική ή λυρική διάθεση, η φωτογραφία του Greig Fraser βυθίζει το λυκόφως σε σχεδόν αρρωστημένους τόνους που απέχουν σαν τη μέρα με τη νύχτα από τη μελαγχολική καθαρότητα του σκανδιναβικού τοπίου, οι όποιες δόσεις χιούμορ έχουν αντικατασταθεί από τη σκληρότητα και το αποτρόπαιο. Από σεβασμό στο πρωτότυπο, ο Reeves δεν τολμά να αναμετρηθεί με τη σεκάνς ανθολογίας του Alfredson (η υποβρύχια κορύφωση στην πισίνα), αλλά δημιουργεί μια ξεκάθαρα δική του, με την επίθεση του προστάτη της Abby (ακόμη πιο τραγική φιγούρα εδώ, χάρη στην εξαιρετικά εύθραυστη παρουσία του Richard Jenkins) από το πίσω κάθισμα ενός αυτοκινήτου. Σκηνή που καταλήγει σε ένα μονοπλάνο μοναδικής τεχνικής αρτιότητας.

Τι θα συνέβαινε εάν το Άσε το Κακό να Μπει του Reeves είχε προηγηθεί της ταινίας του 2008; Θα είχε αντιστραφεί η προτίμηση μου προς το φιλμ που έχει υπογράψει ο Alfredson; Είναι ένα καθαρά προσωπικό point of view και μαζί το τέλειο δίλημμα που θα βιώσει κάθε θεατής που θα μπει στον - ευχάριστο - κόπο να δει και τις δύο ταινίες. Το μυστικό της απάντησης ίσως να βρίσκεται στην τελευταία σκηνή: το μέλλον του Όσκαρ επιφυλάσσει περισσότερη αγάπη, ενώ το μέλλον του Owen κάτι ακόμη πιο σκοτεινό κι από την αγάπη.