Written by
cinemad
in
Reviews
19
Mar
2009
Mar
2009
Låt den Rätte Komma In (2008)
Άσε το Κακό να Μπει / Let the Right One In

Σκηνοθεσία: Tomas Alfredson
Σενάριο: John Ajvide Lindqvist
Παίζουν: Kåre Hedebrant, Lina Leandersson
Δες/Κρύψε το trailer


Σκηνοθεσία: Tomas Alfredson
Σενάριο: John Ajvide Lindqvist
Παίζουν: Kåre Hedebrant, Lina Leandersson
Δες/Κρύψε το trailer

Låt den Rätte Komma In - US Redband Trailer
Ο Όσκαρ ερωτεύεται την Έλι. Είναι και οι δύο παιδιά. Αλλά εκείνη είναι και βαμπίρ.
Συνάντησα τον Σουηδό σκηνοθέτη Tomas Alfredson τον περασμένο Νοέμβρη στο Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης. Με μια απλότητα σχεδόν αφελή, μου δήλωνε πως δεν είναι γνώστης του είδους των ταινιών τρόμου ή πως δε χρειάστηκε καν να παρακολουθήσει παλαιότερα φιλμ που καταπιάνονται με τον βαμπιρικό μύθο για να μπει στο κλίμα και να γυρίσει το Άσε το Κακό να Μπει (2008). Και τώρα εγώ, έχοντας παρακολουθήσει το Κακό τουλάχιστον τέσσερις φορές (μέχρι σήμερα...), εξακολουθώ να σαστίζω στην ιδέα πως αυτός ο άνθρωπος είναι ο δημιουργός μιας ταινίας που όχι απλά σφραγίζει ή "αναθεωρεί" ένα ολόκληρο φιλμικό είδος αλλά και τοποθετείται ήδη ανάμεσα στην εκλεκτή λίστα των σημαντικότερων όλων των εποχών, τρόμου ή μη!
Παραδόξως, η ταινία του Alfredson αποκτά τη φιλμική ταμπέλα του "τρόμου" απλά και μόνο επειδή ένα από τα δωδεκάχρονα παιδιά - πρωταγωνιστές της τυγχάνει να πίνει αίμα για να επιβιώσει... Κατά τα άλλα, μιλάμε για ένα έργο άκρατου ρομαντισμού και ευαισθησίας, τόσο πολυεπίπεδο στην ανάγνωση, που σε υποχρεώνει να εισέλθεις μέσα του ξανά και ξανά για ν' αποκρυπτογραφήσεις όλο και περισσότερα τα μυστικά του, ξεκινώντας από ένα πικρό σχόλιο για το "απέθαντο" της πρώτης αγάπης, για να φτάσει ως το πιο controversial layer της ιστορίας του, η οποία μας διδάσκει με απόλυτα φυσιολογικό τρόπο πως... ο έρως φύλα δεν κοιτά. Τα πάντα σε τούτο το φιλμ είναι δομημένα και εκτελεσμένα στην εντέλεια. Η σε κάθε τομέα λεπτομερής αναπαράσταση του συνοικιακού τοπίου της Στοκχόλμης του 1982, οι --μέσα κι έξω-- αντιθέσεις των δύο βασικών ηρώων, τα παγωμένα (σαν από freeze frame) καδραρίσματα του οπερατέρ Hoyte Van Hoytema που τονίζουν τη μοναχικότητα του αστικού περιβάλλοντος, οι διεισδυτικά λυρικές συνθέσεις του Johan Söderqvist, μια έρπουσα και τόσο θανατερή αντίληψη του χιούμορ, ο σεβασμός σε κώδικες της βαμπιρικής μυθολογίας, τα σεναριακά χρωμοσώματα της αμφιβολίας πάνω στο ταμπού ζήτημα της σεξουαλικότητας και, φυσικά, οι δίχως επιτήδευση καθοδήγησης ερμηνείες των δύο παιδιών.
Χωρίς περαιτέρω φλυαρίες και κοσμητικά, το πρώτο πραγματικό αριστούργημα της τρέχουσας σεζόν σας χτυπά την πόρτα. Ανοίξτε διάπλατα.

Παραδόξως, η ταινία του Alfredson αποκτά τη φιλμική ταμπέλα του "τρόμου" απλά και μόνο επειδή ένα από τα δωδεκάχρονα παιδιά - πρωταγωνιστές της τυγχάνει να πίνει αίμα για να επιβιώσει... Κατά τα άλλα, μιλάμε για ένα έργο άκρατου ρομαντισμού και ευαισθησίας, τόσο πολυεπίπεδο στην ανάγνωση, που σε υποχρεώνει να εισέλθεις μέσα του ξανά και ξανά για ν' αποκρυπτογραφήσεις όλο και περισσότερα τα μυστικά του, ξεκινώντας από ένα πικρό σχόλιο για το "απέθαντο" της πρώτης αγάπης, για να φτάσει ως το πιο controversial layer της ιστορίας του, η οποία μας διδάσκει με απόλυτα φυσιολογικό τρόπο πως... ο έρως φύλα δεν κοιτά. Τα πάντα σε τούτο το φιλμ είναι δομημένα και εκτελεσμένα στην εντέλεια. Η σε κάθε τομέα λεπτομερής αναπαράσταση του συνοικιακού τοπίου της Στοκχόλμης του 1982, οι --μέσα κι έξω-- αντιθέσεις των δύο βασικών ηρώων, τα παγωμένα (σαν από freeze frame) καδραρίσματα του οπερατέρ Hoyte Van Hoytema που τονίζουν τη μοναχικότητα του αστικού περιβάλλοντος, οι διεισδυτικά λυρικές συνθέσεις του Johan Söderqvist, μια έρπουσα και τόσο θανατερή αντίληψη του χιούμορ, ο σεβασμός σε κώδικες της βαμπιρικής μυθολογίας, τα σεναριακά χρωμοσώματα της αμφιβολίας πάνω στο ταμπού ζήτημα της σεξουαλικότητας και, φυσικά, οι δίχως επιτήδευση καθοδήγησης ερμηνείες των δύο παιδιών.
Χωρίς περαιτέρω φλυαρίες και κοσμητικά, το πρώτο πραγματικό αριστούργημα της τρέχουσας σεζόν σας χτυπά την πόρτα. Ανοίξτε διάπλατα.