Loong Boonmee Raleuk Chat (2010)

Ετοιμοθάνατος θείος, δέχεται επισκέψεις από αγαπημένα πρόσωπα που τον περιμένουν στην άλλη άκρη του τούνελ, και θυμάται τις περασμένες του ζωές.Βασισμένη σε βιβλίο που είχε γράψει και δημοσιεύσει μοναχός για προσκυνητή που ισχυριζόταν ότι μπορούσε να θυμηθεί τις προηγούμενες ζωές του, η έκτη μεγάλου μήκους ταινία ενός σκηνοθέτη αγαπημένου στις φεστιβαλικές γειτονιές εδώ και χρόνια, είναι όπως σου εξηγούσε κι ο ίδιος στη συνέντευξή του χθες, ίσως η απόλυτη έκφραση της θεματικής που τον απασχολεί εδώ και χρόνια. Την οποία δεν έχεις και κανένα λόγο να γνωρίζεις βέβαια, ειδικά αν συχνάζεις στις σελίδες που διαβάζεις αυτό το κείμενο, αλλά δεν θα βγεις και χαμένος αν την γνωρίσεις απ’ την ταινία που έφτασε τον Weerasethakul στην κορυφή των σχετικών κυκλωμάτων, φέρνοντάς του τον Χρυσό Φοίνικα των Κανών, μετά από σειρά βραβείων από παράλληλα προγράμματα, ή δεύτερες επιτροπές.

Σ' αυτόν τον παραισθητικό παιάνα στην τυχαιότητα της μνήμης, την αναξιοπιστία της υποκειμενικότητας των αναμνήσεων, και το δυσδιάκριτο των επιστρώσεων του ονείρου, ο Weerasethakul ξεδιπλώνει την σκηνοθετική του ευαισθησία σ’ ένα σινεμά που δεν περιορίζεται από χρονικούς κανόνες κι αφηγηματικές νόρμες, κι αφήνει τη φαντασία της αισθητικής του να οργιάσει, σε μια οπτική εμπειρία που σε προκαλεί ν’ αντέξεις την ρευστή του σχέση με τη διάρκεια που μπορείς ν’ αφιερώσεις στην ανατολίτικη ρυθμολογία του. Αργόσυρτο και νανουριστικό, μπορεί να σε διώξει απ’ την αίθουσα κακήν κακώς η καθαρίστρια που θα σε ξυπνήσει απ’ το λήθαργο, αν κρατηθείς όμως και συντονιστείς στην οπτική του, θα αποζημιωθείς απολαμβάνοντας ταξίδι σε μια κινηματογραφική κουλτούρα που έχει εκλείψει, κυρίως γιατί όσοι προσπάθησαν με τα χρόνια να τη μιμηθούν, την απογύμνωσαν απ’ την ουσία της και την υποβίβασαν με κακέκτυπα δηθενιάς. Ο Weerasethakul αντίθετα, γνωρίζει και τη γλώσσα, κι έχει και ιστορίες να σου πει, γοητευτικές στη μεταφυσική τους κι εντυπωσιακές στην εικονογραφική τους υπερβατικότητα, κι αναγνώσεις της ζωής που μπορεί να σου είναι ξένες σα κουλτούρα, αλλά δεν στερούνται κι αυτές της αλήθειας τους. Ανοιχτό στις ερμηνείες του, μην ξαφνιαστείς αν σου φανεί πιο κωμωδία απ’ ό,τι το περίμενες, μιας και το κρυφτό του ρεαλισμού με την παραδοξότητα είναι μέσα στο παιχνίδι του σκηνοθέτη, όπως άλλωστε και το μπλέξιμο της μυθολογίας με την εθνολογία του τόπου του, σε κάτι που μπορείς να το πάρεις σαν παραμύθι κι αλληγορία συγχρόνως, που συνδυάζει την αφηγηματική αφαίρεση με την εικαστική υπερβολή. Ένα σινεμά δύσκολο όχι μόνο γι’ αυτόν που το βλέπει, αλλά και γι’ αυτό που το υπηρετεί, το έργο του Weerasethakul είναι τόσο αποδοτικό όσο κι απαιτητικό και μπορείς να περιμένεις πως όσα περισσότερα θέλεις να πάρεις, τόσα πρέπει μέσα να του βάλεις κιόλας.