Drive Angry 3D (2011)

Εγκληματίας δραπετεύει από τον Άδη και ανατινάζει, αφού πρώτα τους διαλύσει με τη καραμπίνα του, κάτι λακέδες, ψάχνοντας την απαχθείσα εγγονή του. Μετά, πέφτουν τα εισαγωγικά credits και αρχίζει η ταινία. Φανερά τοποθετημένο, κομπλέ με σποτάκι στο Super Bowl, από τη Summit σα κάποιου είδους μπάσταρδο του Ghost Rider (2007) με το Bloody Valentine 3D (2009), το Drive Angry 3D (2011) άνοιξε το σαββατοκύριακο που πέρασε στην Αμερική, αποκλειστικά σε S3D οθόνες. Και πάτωσε χειρότερα κι από το My Soul to Take (2010), μέτρο μέχρι τότε για κάθε αποτυχημένο τρισδιάστατο άνοιγμα. Το πρόβλημα βέβαια το είχε αποκλειστικά η ασχετοσύνη της διανομής του φιλμ, άντε και η Millenium στη παραγωγή αν πιστέψεις τα περί $50 εκατομμυρίων προϋπολογισμού, αφού ξεκάθαρα, από την εποχή που ο Tarantino με τον Rodriguez βάζανε μέσα τους Weinsteins με το Grindhouse (2007) τους, όλο το κύμα αναβίωσης του 70s exploitation --που εκπροσωπεί και η Αγριάδα-- έχει περιορισμένο κοινό, αυτό το οποίο κατάλαβε ότι.. πέρασαν 40 χρόνια από τότε. Στο κοινό που εκτιμάει τη διαφορά των αυθεντικών μπιμουβιών, από όσα ακολούθησαν στα χρόνια της βιντεοκασέτας, απευθύνεται με άλλα λόγια ο Patrick Lussier, ένας τύπος που έκανε θητεία σα μονταζιέρης του Wes Craven, και φαίνεται να έχει πιο ξεκάθαρο στόχο από τον καθένα του κύματος, δε ψάχνει καμιά καλλιτεχνική άδεια μέχρι βαρεμάρας του θανατά όπως ο Tarantino, δεν είναι χαμένος στα διλήμματα της ψηφιακής εποχής σα τον Rodriguez, δε κοιτάει πίσω απλά με νοσταλγία ή ειρωνεία, συνεχίζει κάπως σα να μη πέρασε μια μέρα, έχει βρει εκεί στο S3D μια.. αυθεντική εκμετάλλευση και της δίνει και καταλαβαίνει. Με Bloody Valentine και Drive Angry στο βιογραφικό του, ο Lussier είναι στη πραγματικότητα πιο μπαρουτοκαπνισμένος στο είδος και από τον James Cameron, έχει κάνει ήδη δυο ταινίες με τη περιβόητη αίσθηση του βάθους, και ξέρει από πάνω πως η μόνη της απροσποίητη χρησιμότητα είναι να σου πετάει πράγματα μέχρι τη μύτη.

Ο Lussier έχει και μια σημαντική ικανότητα να βγάζει το καλύτερο από το cast του, σου αφήνει μια αίσθηση ότι του δούλεψαν όλοι τζάμπα, ο Nic Cage εκεί που θα περίμενες να πάει το ρόλο του στο.. full Cage έχει αφαιρέσει και ότι βρισιές βρήκε στο σενάριο με αποτέλεσμα να μοιάζει χαρακτήρας αρκετά ψύχραιμος για να ξεφύγει ακόμα και από τα γνωστά καζάνια, η Amber Heard συμμετέχει σα κινητή αυτοδιαφήμιση ανοιχτά λεσβίας πρωταγωνίστριας που παίρνει και δίνει μέσα σε σορτσάκια στη σωστή πλευρά του ανύπαρκτου, ο William Fichtner σταματάει λίγο πριν δηλώσει για τη κάμερα πως χαίρεται περισσότερο από σένα που κλέβει τη παράσταση σα κυριολεκτικά λογιστής από τη κόλαση. Την εικόνα σύνθεσης που ξέρει ακριβώς τι ζητάει συμπληρώνουν οι πρώτες εικόνες, από άσχετη με τη δράση εισαγωγή φτηνού βιντεοπαιχνιδιού στιλ Zombie Driver, εικόνες που φανερά.. υποβαθμίζουν κι αυτές τα εκατομμύρια του budget, όσο ικανοποιούν ταυτόχρονα τις "δημιουργικές παρατηρήσεις" των μεγαλοχρηματοδοτών (το marketing ανάγκασε το σκηνοθέτη να δώσει περισσότερη έμφαση στο σατανιάρικο στοιχείο), ένα παιχνίδι που δανείζεται μια σελίδα από το τρελά ιδιοφυές αντίστοιχο του Bad Lieutenant: Port of Call New Orleans (2009). Η έξοχα όλο και πιο πυροβολημένη σύνθεση χάνει τις ισορροπίες της όσο πλησιάζει το κρεσέντο της, ο Lussier έχει ήδη γεμίσει τη διάρκεια με μοναδικές στιγμές (σαν την περίφημη πια, και τυχαία, με τον Cage να αδειάζει τους κάλυκες στη μούρη σου), σε έχει ήδη κάνει να σκύβεις ενστικτώδικα για να αποφύγεις πράματα που σου ρχονται στα ξαφνικά, έχει εξαντλήσει το οπλοστάσιό του στα 2/3, καταφεύγει σε υπερβολικό exposition, σε φτηνή ανάμιξη ψηφιακών εφέ, σε κάτι πλάνα φεγγαριών να επιδεικνύουν πόσο τη κατέχει τη στερεοσκοπία, κάνει μια κοιλιά πριν το over over-the-top φινάλε, και για να υπακούσει ίσως στους.. παραδοσιακούς κανόνες του είδους, αλλά πιο πιθανά γιατί δεν έχει άλλη έμπνευση.