La Piel que Habito (2011): Sélection officielle teaser
Το ότι δεν μπορεί να κάνει διαφορετική ταινία απ’ αυτές που κάνει τόσα χρόνια, απέδειξε σήμερα ο Pedro Almodóvar (όπως έκαναν και λίγο-πολύ όλοι οι auteurs του διαγωνιστικού φέτος), στα αποκαλυπτήρια της ελεύθερης μεταφοράς του μυθιστορήματος Mygale του Thierry Jonquet, Γάλλου νοβελίστα με ειδίκευση στο αστυνομικό με πολιτικές χροιές, και έτερου βασικού λόγου που το La Piel que Habito (2011) του Ισπανού σκηνοθέτη τίγκαρε την πρωινή του δημοσιογραφική.
Γνέθοντας με τρία διαφορετικά νήματα αφήγησης, έναν συναρπαστικό όσο και νοσηρό ιστό ηθικής καταβαράθρωσης και υπαρξιακής κονιορτοποίησης τεσσάρων φαινομενικά άσχετων μεταξύ τους χαρακτήρων, η νουβέλα του Jonquet θα μπορούσε να δώσει στον Almodóvar την πιο ενδιαφέρουσα και προκλητική ταινία του διαγωνιστικού των φετινών Κανών, και πέρα απ’ αυτό, την πιο σκοτεινή ταινία της χρονιάς, και της καριέρας ολόκληρης του σκηνοθέτη. Αντ’ αυτού, ο Almodóvar κρατάει το βασικό άξονα του μυστηρίου του βιβλίου, σου τρίβει όμως τόσο πολύ τα hints του στη μούρη σου, που θα μπορούσε κάλλιστα να έχει κρεμάσει το twist στους τίτλους αρχής να ξεμπερδεύει. Ύστερα, κρατά τη βασική πλοκή και προσαρμόζει στα γούστα του τη θεματική των προβληματισμών του, εξαλείφοντας όμως τα σαδιστικά στοιχεία που κάνουν εφιαλτική τη φιγούρα του κεντρικού του αντιήρωα, μπας και χαλάσει την εικόνα του Banderas. Και στο τέλος, πετάξει έξω τα σεξουαλικά παιχνίδια εξουσίας και τη διαδικασία απογύμνωσης των χαρακτήρων από όλα τα γνωρίσματα της ψυχολογίας τους, αντικαθιστώντας τα με εξάρσεις του ασυγκράτητου camp εαυτού του, δραματουργικές υπεκφυγές και εύκολες επιταχύνσεις, για να κάνει αυτήν την «ιστορία τρόμου χωρίς κραυγές και τρομάρες» όπως την έλεγε, περισσότερο κωμωδία με βεβιασμένα αστεία και τραγωδία με μισοψημένη αξία. Αμήχανη και αλλοπρόσαλλη, ετούτη η νέα προσθήκη στο ύστερο αλμοδοβαρικό σύμπαν παραμένει εξαιρετικά στημένη και φωτογραφημένη βέβαια, αλλά είναι απογοητευτικά λίγη, σε σχέση με αυτό που θα μπορούσε να γίνει. 