Happy Few (2010)

Δυο ζευγάρια αποφασίζουν να ανταλλάξουν συντρόφους για να προσθέσουν καινούριες γεύσεις στα καθημερινά μενού τους και να δοκιμάσουν τις αντοχές των μπουρζουά ταμπού τους.Ακραιφνώς γαλλική στον τρόπο που σε κάνει να απορείς για το αν αυτός ο λαός έχει καμιά άλλη σκοτούρα πέρα απ’ το πώς θα πηδήξει τη γυναίκα του διπλανού του και να το κάνει να φανεί φυσιολογικό, η ταινία του Antony Cordier έχει στα ατού της την προσπάθεια του σκηνοθέτη να προσεγγίσει μια κοινωνικά διαδεδομένη, αν και όχι και τόσο άνετα ομολογημένη πραγματικότητα της σύγχρονης γαλλικής κουλτούρας, με τρόπο νηφάλιο, διεισδυτικό και ελαφρά πιο σοβαρό απ’ τις κάπως πιο σενσιοναλιστικές μεθόδους της μεσημεριανοαπογευματινής σαπουνόπερας που έχεις συνηθίσει να σου σερβίρει τέτοια θέματα. Η τετράδα των ερμηνευτών του Cordier, περιφέρεται στην αφαιρετική αφήγηση του σεναρίου με βαριά ψυχοψαχτική διάθεση όταν πρέπει να καλύψει τα διαλείμματα των χορταστικών ηδονιστικών της πανηγυριών, και τα μπαχάρια καθημερινότητας στα πρακτικά ζητήματα που καλούνται να αντιμετωπίσουν οι ήρωες για να φροντίσουν να υπάρχει μια κάποια επίφαση συναισθηματικής κανονικότητας στα εκτός πειράματος κομμάτια των ζωών τους, επαναφέρουν στα τεκταινόμενα τον γλυκόπικρο αέρα της ματαιότητας και του αναπόφευκτου που χρειάζεται η ταινία για να γειώσει τα εναέρια σαρκικά της ακροβατικά. Επί του ζητήματος όμως, οι παρτούζες σε κουρκούτι (κυριολεκτικά) και λεσβιακά για επιδόρπιο, μπορεί να είναι αρκετές για να γεμίσουν αίθουσες σε φεστιβάλ όπως αυτό της Βενετίας που υποδέχτηκε την ταινία στο διαγωνιστικό της πέρσι (γαρνίροντάς την με ίσως την χειρότερη κριτική αποδοχή ολόκληρης της διοργάνωσης), όμως στο κανονικό κύκλωμα της διανομής, το κουαρτέτο του Cordier δεν έχει και πολλά περισσότερα να προσφέρει, πέρα από τσάμπα τσόντα και λίγο χαβαλέ, νερωμένα με μπόλικη δραματική κοινοτοπία στα ανεκδοτολογικά όρια της λυκειακής αφέλειας και ποιητικές ακροβασίες εικαστικής αυτοϊκανοποίησης του σκηνοθέτη, για να γεμίσει ο χρόνος ανάμεσα στα πηδήματα, μέχρι να οδηγηθείς στην με το έτσι θέλω του σκηνοθέτη ανατροπή του προφανούς συμπεράσματος, πως όταν ένα ζευγάρι αρχίσει να ξενοπηδάει για να δοκιμάσει κάτι διαφορετικό απ’ το μεταξύ του, όταν βαρεθεί και το αλλιώτικο, πιθανότατα δεν θα ‘χει ούτε και το παλιό για να επιστρέψει.