Extremely Loud and Incredibly Close (2011)

Πιτσιρικάς χάνει τον πατέρα του στους Δίδυμους Πύργους κι ένα χρόνο μετά ξεκινά ταξίδι (αυτο)εξερεύνησης στη σοκαρισμένη Νέα Υόρκη, ψάχνοντας το πολυπόθητο closure.Ένα υψηλού επιπέδου call girl, μια συνοδός πολυτελείας ας το πούμε, όπως θα ξέρεις απ’ τις εγκυκλοπαιδικές σου γνώσεις, φαντάζομαι, δεν προσφέρει απλώς άμεσο, ωμό πληρωμένο σεξ –-αυτό μπορείς να το βρεις και στο δρόμο, αν ξέρεις σε ποιές γειτονιές να κυκλοφορήσεις. Μια καλοπληρωμένη πόρνη δεν συναρμολογείται μονάχα απ’ τα υψηλής αισθητικής μοδάτα αξεσουάρ, ούτε αρκούν οι εξελίξεις της ιατρικής κοπτοραπτικής, για να την φτάσουν στα υψηλότερα κλιμάκια της πληρωμένης ηδονής. Ο πιο καλά προσποιημένος οργασμός, μπορεί να της χαρίσει βραβείο ερμηνείας και να προσφέρει στην εμπειρία σου μια δόση τεχνητής αληθοφάνειας, αλλά αυτό που την κάνει πραγματικά να σε πιάνει απ’ τα μπαλάκια και να σε δένει στο βρακί της, είναι να ξέρει να παίζει με τον ψυχισμό, τον εγκέφαλο και την καρδιά σου, για να σε κάνει να είσαι πέρα από κάθε αμφιβολία σίγουρος, ότι που ξερνάς πάνω της τις ανεπάρκειες και τις ανάγκες σου κι ύστερα κατεβάζεις τα βρακιά σου, ακόμη κι αν της το πληρώνεις, όχι μόνο χάρη σου κάνει που το ανέχεται, αλλά είσαι και τυχερός που την εντόπισες, μια γυναίκα τόσο κομψή και καλλιεργημένη, που ρίχνει το επίπεδό της για να περάσει χρόνο μαζί σου. Ο όγκος της πειθαρχίας, η ποσότητα της θέλησης, τα χρόνια πείρας και κοπιαστικής εκπαίδευσης που απαιτούνται για να δημιουργήσουν ένα τέτοιο ουτοπικό κομψοτέχνημα, μπορεί να είναι αξιοθαύμαστα, όμως σε τελική ανάλυση, μια καλοσυναρμολογημένη πόρνη παραμένει.

Τέτοια επίπεδα κομψού ραφιναρίσματος φτάνει και ξεπερνάει το νέο απαύγασμα συναισθηματικής πορνείας του Stephen Daldry, ο οποίος σ’ ετούτο το τέταρτο στη σειρά, προκάτ οσκαρικών προδιαγραφών crowd pleaser με ψευδοαφορμές κοινωνιολογικού προβληματισμού και άλοθι διανοητικού χαϊδολογήματος, πηγαίνει τη χειραγώγηση ένα άλμα παραπέρα απ’ οτιδήποτε έχεις μέχρι σήμερα βιώσει. Δεν το κάνει, βέβαια, μόνος του, μιας και το πάστωμα με υψηλής γυαλάδας αισθητική διαφημιστικού, η σκηνογραφία φωτογράφησης για κατάλογο εταιρείας πλαστικών χρωμάτων, ασορταρισμένη με κοστούμια για βιτρίνες αθεράπευτου shopping therapy, τα οσκαρικά ονόματα για καλλιτεχνικό άλοθι στους πλευρικούς ρόλους και η φάτσα με μαγουλάκια για τσίμπημα στον κεντρικό, μαζί με το καμουφλάρισμα του μονταρίσματος και της μουσικής επένδυσης που επιτήνουν την ψευδαίσθηση του ψυχοσπαρακτικού και του σημαντικού, δεν θα ήταν τίποτα παρά σιλικονάτα βυζιά και ακριβά χρυσαφικά, αν ο Daldry δεν είχε βρει τον ιδανικό συνεργό στο κείμενο του Jonathan Safran Foer. Αυτού του νέου Paulo Coelho του αστικού ψευτοσοφιστικέ αναγνωστικού λαού, που έβαλε για ήρωά του πιτσιρίκι του δημοτικού, για να έχει απ’ το καλησπέρα το γούτσου-γούτσου με το μέρος του, του έδωσε νοητική διαταραχή για να το λυπηθείς, αλλά αδιευκρίνιστη για να μην προκαλέσει καμιά τυχόν ανακλαστική σου άρνηση να μάθεις τίποτα για υπαρκτή ασθένεια, τον προίκισε με την συναισθηματική σοφία άφθαρτου 70χρονου, του έδωσε φθαρμένο 70χρονο sidekick με ωριμότητα παιδιού, τον έβαλε στη μέση της τραγωδίας με τον μέγιστο οικουμενικό αντίκτυπο των τελευταίων αιώνων, του στέρησε τον σημαντικότερο άνθρωπο της ζωής του, και τον ξαμόλησε σε ένα κυνήγι χαμένου θησαυρού που δεν έχει καμία απολύτως λογική βάση, αλλά ένα σκασμό από αφορμές για συναισθηματικές κενώσεις και βαρύγδουπες φιλοσοφικές αποκαλύψεις, απ’ αυτές που βρίσκεις στο πίσω μέρος της κάθε μέρας των ημερολογίων τοίχου. Ιδανική βάση για την φθηνή συνταγή που ξέρει να ντύνει σα γκουρμέ πιάτο ο Daldry, το εξαιρετικά κάλπικο και απίστευτα θρασύ του κατασκεύασμα, δεν παίζει απλώς με την ανάγκη σου για θώπευμα των ευαίσθητων σωθικών σου, τα βγάζει και τα βράζει στο καζάνι της μελούρας, κι όταν ύστερα σ’ τα δίνει να τα φας, σ’ έχει κάνει να θαμπώνεσαι απ’ το σερβίτσιο που κρατάς. Αλλά όπως και με την πανέμορφη πόρνη που αγαπάς, πάλι ένα ηθικό κουφάρι κοιτάς.