Μη σε ξεγελάει ο πομπώδης τίτλος, αυτό το project δεν αποτελεί ούτε αθλητική ταινία, πόσο μάλλον ντοκιμαντέρ για τον πασίγνωστο ποδοσφαιριστή. Είναι μια φούσκα δηθενιάς ή καλύτερα μια ανεμπνευσμένη αρπαχτή..Δεκαεπτά κάμερες, δύο ομάδες, μία φαλάκρα. Ρεάλ Μαδρίτης εναντίον Βιγιαρεάλ, και σ' ενενήντα λεπτά θα μετρήσεις κάθε τρίχα που απομένει στο ένδοξο κεφάλι. Θέληση και προσωπικότητα δε μας φανερώνεται, ο Zidane κυρίως φτύνει και ιδροκοπάει. Λογικό είναι, έτσι που τρέχει. Είναι λογικό όμως εμείς να τον παρακολουθούμε στενά; Ακόμη και ο πιο φανατικός ποδοσφαιρόφιλος, δεν έχει όρεξη να δει ένα παιχνίδι που μοντάρεται αποκλειστικά με πλάνα στα οποία ασφυκτιά το σώμα του Zinédine και χάνεται εντελώς η μπάλα. Η φανέλα με το νούμερο 5, οι κάλτσες, το σορτς, τα παπούτσια και λοιπά αξεσουάρ πρωταγωνιστούν σε αυτή την κουραστικότατη ταινία. Ενίοτε και το πράσινο τετράγωνο. Και όλα αυτά σε τεράστια πίξελ, αποτέλεσμα, φαίνεται, των «υψηλής ευκρίνειας φακών ζουμ που χρησιμοποιούνται μόνο από τον αμερικανικό στρατό». Τουλάχιστον, η μουσική κάνει πιο υποφερτά τα πράγματα. Σε νανουρίζει.

Στις 26 Απριλίου 2006, ο Zinédine Zidane ανακοίνωσε ότι θα κρεμάσει τη φανέλα του μετά το Μουντιάλ. Ένα χρόνο νωρίτερα, τον Απρίλιο του 2005, είχε επιτρέψει στις 17 κάμερες των Douglas Gordon και Philippe Parreno να είναι όλες στραμένες πάνω του σε όλη τη διάρκεια του αγώνα της Ρεάλ Μαδρίτης με τη Βιγιαρεάλ.

Το αποτέλεσμα ήταν ένα "πορτρέτο του 21ου αιώνα", το.. Zidane, Un Portrait du XXIe Siècle (2006). Που απ' ότι φαίνεται θα 'ναι τόσο πομπώδες όσο και ο τίτλος του.

Update: Είναι αλήθεια ότι μετά το χτεσινοβραδυνό (1 Ιουλίου), για μια ακόμη φορά, ξεβράκωμα της Βραζιλίας, η γλυκιά πικρή μουσική των Mogwai είναι πραγματικά ο καλύτερος απο-χαιρετισμός σε ένα πραγματικό μύθο. Που τον είχαμε ψιλοξεχάσει τα τελευταία χρόνια στο περιφερόμενο τσίρκο της Ρεάλ αλλά φρόντισε να έχει κάνει ήδη (πριν τα ημιτελικά) τη πιο λαμπρή έξοδο ποδοσφαιριστή. Ever.

Και μ' αυτή τη ματιά πια, το arty, επίμονο, θολό, βλέμα της κάμερας είναι η πιο εκωφαντική μη-δήλωση ενός σεμνού ημίθεου ανθρώπου.

Σκηνοθεσία: Borja Manso
Σενάριο: Borja Manso, Andres M. Koppel
Παίζουν: Javier Albala, Jessica Bohl, Maguette Coly
Εμφανίζονται: David Beckham, Raul Bravo, Roberto Carlos, Zinedine Zidane, κ. ά.

Δείτε το trailer

Εκτός από μερικά κύπελλα και πρωταθλήματα παραπάνω, τώρα η Real έχει ένα ακόμη μετάλλιο να περηφανεύεται έναντι της Barcelona: την ολόδική της ταινία!

Σε μια κακή χρονιά για τη βασίλισσα με τα άσπρα, οι ποδοσφαιρόφιλοι θεατές είναι πιθανό να δουν στην ταινία μια προσπάθεια προπαγάνδας, αλλά εντάξει, καλή η συνομωσιολογία, μην τρελαθούμε όμως κιόλας. Οι πιο ψύχραιμοι φαντάζομαι θα την αντιμετωπίσουν σαν περίπτωση αρπαχτής, όμως και πάλι, πόσα εισιτήρια μπορεί πια να κόψει αυτή η ταινία;

Κατ’ αρχάς, οι οπαδοί της Barcelona και της Atletico προφανώς θα τη μποϋκοτάρουν. Μετά, υπάρχει και το Goal!, πάλι ποδοσφαιροταινία, που απευθύνεται σε σαφώς ευρύτερο ποδοσφαιρόφιλο κοινό, αλλά με τα εισιτήρια που έκοψε, ούτε φισούνα δε γεμίζει, πόσο μάλλον γήπεδο!

Όπως και να ’χει πάντως, η ταινία της Real, που δομείται εν είδει σπονδυλωτού ιστοριών ανθρώπων με πάθος για την ομάδα απ’ τη Μαδρίτη, ακόμη κι αν καταφέρει να μαζέψει στην αίθουσα τους ποδοσφαιρόφιλους, θα δυσκολευτεί να τους ικανοποιήσει, αφού αφ’ ενός προσφέρει μηδαμινό ποδοσφαιρικό θέαμα, αφ’ ετέρου πάσχει κινηματογραφικά. Η δυσκολία του σκηνοθέτη να πιάσει ικανοποιητικό ρυθμό και να τον κρατήσει -–πρόβλημα εγγενές στις ταινίες-lego—περνά απαρατήρητη λόγω των αδιάφορων ιστοριών, των σχηματικών και των αναξιοποίητων χαρακτήρων, των δευτεροκλασάτων ερμηνειών και της διαδικαστικής σκηνοθεσίας, που εν τέλει δεν καταφέρνει να εμφυσήσει το πιο αναγκαίο των χαρακτηριστικών στην ταινία: το πάθος.

Τώρα, γιατί οι διανομείς πιστεύουν πως μπορεί να προτιμήσει κανείς να πάει να κλειστεί στο σινεμά, αντί να πάει να βριστεί στο γήπεδο… it’s beyond me.