Flags of Our Fathers (2006)

Στις 23 Φεβρουαρίου του 1945, κατά την απόβαση των αμερικανικών στρατευμάτων στην Iwo Jima, 6 πεζοναύτες κατέλαβαν ένα ύψωμα του νησιού, κι ανέβασαν την περήφανη αστερόεσσα. Το φωτογραφικό στιγμιότυπο, έκανε το γύρο του κόσμο, κι απέκτησε τέτοια εικονική αξία που η αμερικάνικη κυβέρνηση ανακάλεσε τα καμάρια της στην πατρίδα τους, τα παρασημοφόρησε και τα αμόλησε σε μια καμπάνια ανύψωσης ηθικού των πολιτών, τους οποίους και καλούσε να βάλουν το χέρι βαθιά στην τσέπη, μπας και βρουν κάνα κρυμμένο σέντι να δώσουν για τον χρεοκοπημένο αγώνα. Το ανέκδοτο: οι τρεις μπροστάρηδες της επιχείρησης, δεν είχαν καμία σχέση με το περιστατικό, ενώ η φωτογραφία, ήταν της ανύψωσης μιας δεύτερης σημαίας-αντικαταστάτη, στο ίδιο σημείο.
Ο Eastwood, και το πείραμα Flags of Our Fathers / Red Sun, Black Sand, δυο ταινίες για τη μάχη της Iwo Jima με μια για κάθε πλευρά του μετώπου, φαινόταν ως το αδιαφιλονίκητο φαβορί για τα φετινά Όσκαρ, μέχρι που... προβλήθηκε το πρώτο. Όχι πως έχει χάσει τελείως τη φόρα του βέβαια. Αλλά τα ασήκωτα προβλήματα στο μοντάζ, που αφ’ ενός ξεχειλώνουν την ταινία στις 2+ ώρες χωρίς να υπάρχει ψαχνό στο σενάριο να τις στηρίξει, κι αφ’ εταίρου σακατεύουν το ρυθμό αδυνατώντας να δέσουν τα τρία storylines με τρόπο που να κρατάει ζωντανό το όποιο ενδιαφέρον, αποκλείεται να τον αφήσουν να δει χαρά στην κατηγορία της καλύτερης ταινίας. Το σενάριο που έγραψε ο Broyles και πέρασε ένα χεράκι ο Haggis στους διάλογους, φτύνει μεν το hype machine της στρατιωτικής βιομηχανίας, σκιτσάροντας την ευκολία της δημιουργίας ηρώων, δεν ασχολείται όμως ιδιαίτερα ούτε με τον τρόπο που τέτοιες διαδικασίες μπαίνουν σε κίνηση, ούτε με την ανάγκη των ανθρώπων για ήρωες σε μια εποχή σαν εκείνη, ούτε καν με την εποχή εκείνη, ή με τους κατασκευασμένους ήρωες, που μένουν σε κλισαρισμένη σκιαγράφηση και ανεπαρκή ανάπτυξη. Άσε που κάθε τόσο σου πετάει χαρακτήρες που ούτε που θυμάσαι αν και πότε τους ξανάδες και τι έκαναν και που. Οπότε βλέπω τον Eastwood με ελπίδες μονάχα στην κατηγορία Σκηνοθεσίας, γιατί εδώ που τα λέμε, είναι ό,τι πιο μεγάλο έχει κάνει, καμιά φορά σε πείθει ότι έχει όραμα, πετυχαίνει στα CGI μια εντυπωσιακή ισορροπία οικονομίας κι αποτελεσματικότητας, και έχει φοβερό μάτι για τη λεπτομέρεια. Ε και μερικές εικόνες τις παίρνεις μαζί σου και έξω απ’ την αίθουσα. Άλλο αν αυτές είναι κυρίως οι λιγοστές απ’ την οπτική των Γιαπωνέζων.

Τώρα πάλι, ποτέ δεν ξέρεις. Οι κριτικοί στην Αμερική είναι διχασμένοι, με την παλιά φρουρά να πετάει λουλούδια στον Eastwood και αστεράκια με τη σέσουλα, απ’ τη μια γιατί σε κάποιους θύμισε τα νιάτα τους, κι απ’ την άλλη γιατί θεώρησαν πολύ σπουδαίο πράγμα που η ταινία του δεν είναι μιλιταριστική προπαγάνδα-λατρεία του θάρρους και της τόλμης των παππούδων τους πεζοναυτών που έσωσαν τον κόσμο απ’ την κομουνιστική απειλή. Φτάσαν να θεωρούν το δεδομένο ως προτέρημα δηλαδή. Στην από’ δω μεριά πάλι, απ’ ό,τι κατάλαβα, ο Δανίκας είναι ενθουσιασμένος με τη σημειολογία της σημαιολογίας. Εγώ πάλι, περίμενα μέχρι τους τίτλους τέλους, πότε θ’ αρχίσει η ταινία. Τρέχα γύρευε.