Eduart (2006)

Λαθρομετανάστης μικροεγκληματίας εκτελεί φόνο στην Αθήνα, επιστρέφει στη χώρα του ψάχνοντας μια καινούρια αρχή, και καταλήγει στη φυλακή για την εκεί του τάση προς μικροκλοπές, αφού τον καταδόσει ο στρατιωτικός πατέρας του. Στις σκληρές συνθήκες της φυλακής, γνωρίζει το Θεό, έναν Γερμανό ισοβίτη, την τέχνη, την ανθρωπιά, και το αίσθημα της μεταμέλειας. Έτσι, όταν δραπετεύει απ' τη φυλακή κατά τη διάρκεια πραξικοπήματος, ξαναπερνά τα σύνορα κι επιστρέφει στην Ελλάδα για να παραδοθεί για το φόνο.Περιστρεφόμενο γύρω από συναισθηματική καρδιά αντίστοιχη των Ζωών των Άλλων, το Eduart θα μπορούσε να γίνει για την Ελλάδα ό,τι το οσκαρούχο hit για τη Γερμανία, αν ήταν πιο ευρύ στο ερμηνευτικό του φάσμα και πιο πλούσιο στα κεφάλαια της αφήγησής του. Η ιστορία μεταστροφής του, μεθοδική και καλοστημένη, ακολουθεί στρωτή αναμενόμενη διαδρομή, χωρίς να υποκύπτει σε μελοδραματισμούς, ούτε όμως να καταφέρνει να απογειωθεί συναισθηματικά. Η Αντωνίου έγραψε και ξαναέγραψε το σενάριο μετά από πολύωρες συνεντεύξεις με τον εμπνευστή της ιστορίας της, τον Eduart Leka, οπότε θα περίμενε κανείς πιο έντονο ξεψάχνισμα του πυρήνα του, βαθύτερη τομή στην ψυχή του φυλακισμένου, αλλά πάλι μπορεί απλά να μιλά ο κυνικός μέσα μου που τα βλέπει σχηματικά. Όπως και να 'χει, η απεικόνιση είναι σαφώς πιο πειστική απ' αυτήν του von Donnersmarck, ακόμα κι όταν ο Durmishi χάνει την ισορροπία του εκφράζοντας με επαναλαμβανόμενες μούτες τη βουβή έλλειψη δικαιολογιών περισσότερο, παρά ενοχών. Σα μικρό παιδάκι που έφαγε όλα τα μπισκότα και δεν έχει σκύλο να ρίξει το φταίξιμο. Έτσι όπως είναι πάντως, το φιλμ της Αντωνίου μπορεί να περηφανεύεται production values που ανεβάζουν την ελληνική κινηματογραφική παραγωγή αρκετά επίπεδα πιο πάνω, και παράλληλα τη βγάζει απ' την εκφραστική και θεματική της μονοτονία, για να δείξει το δρόμο προς ένα εξαγώγιμο προϊόν αξιώσεων, δίχως απαραίτητα τις πλάτες της τεράστιας κατά παραγγελία παραγωγής. Ας ελπίσουμε τώρα να δούμε και κάτι πιο ψυχολογικοθριλεροειδές από τη δημιουργό, που φαίνεται πως το 'χει.