Stardust (2007)

Στα σύνορα της βικτοριανής Αγγλίας με το μαγικό βασίλειο του Stronghold νεαρός υπόσχεται να τα διασχίσει για να φέρει στην αγαπημένη του πεφταστέρι. Αλλά το τελευταίο έχει γυναικεία μορφή και ξυπνάει παντός είδους επιθυμίες σε κακές μάγισσες, πρίγκιπες διαδόχους και gay συνεφοπειρατές.Ιδιοσυγκρασιακό παραμύθι παλιάς κοπής, από αυτά που πια θεωρούνται σπλατεριές για μικρά παιδιά, η Αστερόσκονη (2007) του Neil Gaiman φιλοδοξούσε να γίνει η πρώτη κινηματογραφική μεταφορά έργου του που δε θα ξένιζε το μεγάλο κοινό και θα έλεγε Τρελές Ιστορίες Έρωτα και Φαντασίας (1987) στη γενιά των ζίρος. Αλλά τελικά έγινε μια περίεργη ιστορία επιτυχημένης αποτυχίας που από το καλοκαίρι ψάχνει σε όλο τον πλανήτη να βρει ταυτότητα στα μάτια του θεατή που θα ξεχωρίζει στην πλατεία από το χαμένο βλέμμα και το μόνιμο εκστασιασμένο χαμόγελό του.

Η μεταφορά έγινε υπό την επίβλεψη του Gaiman διατηρώντας την ταυτότητα πολίτη της Παραμυθοχώρας που περηφανεύεται να ξεχωρίζει από τους γείτονές του της Φαντασίας επειδή στη πατρίδα του οτιδήποτε μπορεί να συμβεί χωρίς εξήγηση και χωρίς να υπακούει σε φευγάτους αλλά καθορισμένους κανόνες. Και αρκετά από τα οπτικά στοιβάγματα του Charles Vess στο κόμικ διατηρήθηκαν και από τον Vaughn στην επίβλεψη σκηνών υπερφορτωμένων για να σε πείσουν ότι κρύβουν πολλά περισσότερα απ' όσα προλαβαίνουν να πουν οι διάλογοι. Αλλά αρκετές από τις υπερβολές του αρχικού υλικού, που κάπου το ξεχώριζαν στην δεδομένα δυσδιάκριτη ανανέωση χώρου με αιώνες παρελθόντος, χάθηκαν στο δρόμο (περισσότερο για λόγους προϋπολογισμού) και αντικαταστάθηκαν από κοινά υπερβολικές που, εκτός από το campy του θεάματος του De Niro με φουστάνια να κανκανίζει, δε προσφέρουν και πολλά πέρα από βιασμένα κωμικά διαλείμματα. Το ίδιο βιασμένοι φαίνονται και οι από μηχανής θεοί που σκάνε στη μέση της σκηνής συνεχώς και σα να τους σπρώξαν προτού δεθούν με το σκοινί ασφαλείας. Και το ασυνεπές στιλ του σκηνοθέτη σε κάθε ενότητα, το υπερεπικό soundtrack που καλπάζει ακόμα και όταν οι πρωταγωνιστές κοιμούνται, και η πολύ μεγάλη και πολύ άσχημη για ενσαρκωμένη αστρούλα Claire Danes (που επιπλέον σε πήζει στη διαφορετική γκριμάτσα για κάθε φθόγγο κάθε λέξης που προφέρει, για να αναπληρώσει) μπορούν να έχουν τελικά απήχηση μόνο σε κοινό με λίγες απαιτήσεις.