3:10 to Yuma (2007)

Μικροαγροκτηματίας παρακολουθεί ληστεία στο δρόμο του να προσπαθήσει να ξεκαθαρίσει τα μεγαλοχρέη του στην πόλη. Και είναι εκεί, τυχαία, όταν συλλαμβάνουν τον τρομοκρατικό αρχιληστή.Το Τελευταίο Τρένο για τη Γιούμα (2007) φτάνει στην Ελλάδα τόσο καθυστερημένο που έχει γίνει πια κλασικό όσο και το γουέστερν του 1957 που αναδημιουργεί. Βασισμένο σε σύντομη ιστορία του Elmore Leonard που προτού γίνει ο Stephen King του φιλμ νουάρ για το Χόλιγουντ δοκίμασε το χέρι του και στην Άγρια Δύση, το Τρένο είχε αποκτήσει πραγματικούς επιβάτες (βλ. χαρακτήρες συστημένους καλύτερα) πριν πενήντα χρόνια, και προσαρμόστηκε τώρα αρκετά για να προστεθεί το δίδυμο των Michael Brandt και Derek Haas στα σεναριακά credits και να γίνει πιο γρήγορο, πιο ανηλέητο και ελαφρά πιο gay όσο και ο χαρακτήρας του Ben Foster που πρωταγωνιστούσε στις πρώτες απίθανες αφίσες του remake. Αλλά παραμένει μια ιστορία ατόμων μουλαρωμένων ηθικών κανόνων με αρκετά αρχίδια για να την αλλάξουν (αντί να προσαρμοστούν σε αυτή), στα πρότυπα του πιο περίφημου Τρένου που είχε Σφυρίξει Τρεις Φορές πέντε χρόνια νωρίτερα. Με μεγαλύτερο ατού τελικά τις μεγάλες ερμηνείες των μεγάλων πρωταγωνιστών του (αν και κάπου έχεις, όχι άδικα, την αίσθηση ότι τις έχουν επαναλάβει), ο James Mangold αποδίδει φόρο τιμής σε μια ταινία που, όπως λέει, τον είχε επηρεάσει και προσπαθούσε να μιμηθεί από το Cop Land (1997) ακόμα, χωρίς καμία ρεβεζιονιστική διάθεση, πηδώντας έξω από τα στενά όρια του είδους όπως όφειλε και στόχευε κάθε αξιόλογος εκπρόσωπός του όταν ανθούσε, με τη φούρια και το πάθος του ανθρώπου που ξέρει ότι δε θα ξανάχει τέτοια ευκαιρία.