Καρουζέλ (2009)

Καλοσχηματισμένη μεσήλιξ βρίσκεται στο τμήμα κατηγορούμενη. Περιμένουμε να μάθουμε για τί.Το όνομα του Σταμάτη Τσαρουχά ίσως να το θυμάσαι από δυο κωμωδίες που είχε βγάλει πριν μερικά χρόνια, το Ηθικόν Ακμαιότατον (2005) και τους Γενναίους της Σαμοθράκης (2003), που αν θυμάμαι καλά, είχαν χαριτωμένη ανταπόκριση απ’ το κοινό, ζεσταμένο τότε απ’ το σουξέ της Πολίτικης Κουζίνας (2003), όμως αν δεν τον θυμάσαι απο ‘κει, σίγουρα δεν θα σου το θύμιζε το Καρουζέλ του και όχι επειδή δεν είναι κωμωδία.

Ανιαρό, αργοκίνητο και διάφανο μυστήριο που αφήνει τα στοιχεία του να πέφτουν με την διακριτικότητα του ελαφριού πατήματος ελέφαντα, τόσο κραυγαλέα ερασιτεχνικό όσο το απαράδεκτο ντουμπλάρισμά του, αυτό το κατ’ ευφημισμό φιλμ μυστηρίου, σε γεμίζει λύπηση κυρίως για τους έρμους τους ηθοποιούς του, που αναγκάστηκαν να δώσουν δυο φορές, τις ίδιες άθλιες ερμηνείες των χοντροκομμένων χαρακτήρων τους. Με την υποστήριξη του χαμόγελου του παιδιού, ο Τσαρουχάς φιλοδοξεί να αγγίξει το θέμα της παιδικής κακοποίησης (που φαντάζομαι θα του εξασφάλισε και την έγκριση απ’ το, πάντα ευαισθητοποιημένο σε δηθενιές, ΕΚΚ), αλλά οι όποιες αγαθές προθέσεις του, καταπλακώνονται απ’ τα ένα σωρό προβλήματα, με το μεγαλύτερό του να είναι, χειρότερα κι απ’ τη στοιχειώδη σκηνοθεσία του, το μιξάζ για κλωτσιές, που κάνει εκκωφαντική τη φτώχεια της παραγωγής, όχι μονάχα την οικονομική, αλλά κυριότερα και πιο επώδυνα, την αισθητική.