Shutter Island (2009): Εγκεφαλικό trailer


Με ατραξιόν τον Leonardo DiCaprio και αρκετά αποκαλυπτικό για να τονίσει ότι ο ρόλος του είναι οσκαρικός, το τρέιλερ του Shutter Island (2009), της πρώτης ουσιαστικά δουλειάς του Martin Scorsese μετά το πολυβραβευμένο Departed (2006), κυκλοφόρησε στα τέλη της προηγούμενης βδομάδας, χωρίς να περιμένει την έξοδο στις αίθουσες των Public Enemies (2009) του Michael Mann, όπως είχε γίνει πριν τρία χρόνια, όταν ο Scorsese είχε ξεκινήσει να προωθεί τη δικιά του ταινία πριν τις προβολές του Miami Vice (2006) του κολλητού του.

Όπως ξέρεις αν διάβασες το ομώνυμο βιβλίο του Dennis Lehane ή έκανες το κόπο να πατήσεις το play παραπάνω, ο ρόλος του DiCaprio είναι από αυτούς που συμπαθούν οι απονομές, εφόσον δεν ακολουθεί για πολύ το στερέοτυπο του μπάτσου που συνιστούν 29 κατασκευαστές πλυντηρίων αλλά κουβαλάει μια κάποια τρικυμία στο κρανίο από πολύ νωρίτερα. Και οι προηγούμενες μεταφορές βιβλίων του Lehane, το Mystic River (2003) και το Gone Baby Gone (2007), έχουν ήδη αποδείξει ότι οι ιστορίες του όχι μόνο έχουν αρκετή συναρπαγή για να μη μπορεί να την εξαντλήσει οποιοδήποτε τρέιλερ αλλά και αρκετό άπλωμα σε σοβαρά θέματα (το ανθρώπινο μυαλό και οι λοβοτομές του εδώ) ώστε να φτάσουν μέχρι τη προσοχή γερόντων συγκεκριμένης κινηματογραφικής ακαδημίας.

Το τρέιλερ, πέρα από την αναπάντεχη φόρα του, δεν έχει αρκετά από τα πάγια χαρακτηριστικά του Scorsese, όπως το κόψιμο σε ρυθμό τραγουδιού των Stones με υπόκρουση άλλο τραγούδι των (το μάντεψες) Stones, και άρα δύσκολα μπορείς να πεις ότι το συναρμολόγησε μόνος του, όπως συνηθίζει. Μπορεί να φταίει και το ότι η παραγωγή είναι αυτή τη φορά της Paramount, και το studio να ήθελε περισσότερη σιγουριά απέναντι στις αστρονομικές αμοιβές του πρωταγωνιστή και την όχι και τόσο ξεχασμένη κακή σχέση του σκηνοθέτη με προϋπολογισμούς. Την αίσθηση της υπερτονισμένης τρομάρας και δράσης ενισχύουν και οι αναφορές, από το σενάριο ακόμα, για κάποιες πρόσθετες σκηνές τέτοιου είδους στις πιο ψυχολογικιάρικες της νουβέλας. Όμως, οι αναφορές από τις δοκιμαστικές προβολές δε βάζουν το Νησί σε κατηγορία Ακρωτήρι του Φόβου (1991), ο Robert Richardson φαίνεται να έχει πιάσει αυτό το ανάμεσα στο Μωρό της Ρόζμαρι (1968) και τον Δεσμώτη του Ιλίγγου (1958) που μεταξύ άλλων είχε σχηματίσει στο κεφάλι του ο Scorsese, και το καστ φαίνεται αρκετά άψογο για να συνοδεύει τον Leo και μετά τον Οκτώβρη που θα βγει η ταινία στις αίθουσες.


Previously on Movies for the Masses: It Might Get Loud (2008): Electric trailer

5 Responses so far.

  1. rotweiler said

    ε, υποθέτω ότι έφτασε και εκείνου η ώρα να κάνει το Shining του. :P

  2. Anonymous said

    Η PARAMOUNT ΜΕΤΕΦΕΡΕ ΤΟ ΦΙΛΜ ΓΙΑ ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟ... ΕΚΤΟΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΩΝ ΒΡΑΒΕΙΩΝ... ΔΥΣΚΟΛΑ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΑΡΤΙΝ ΚΑΙ ΤΟ ΛΕΟΝΑΡΝΤΟ...

  3. cheaptalk said

    Σχεδόν τη στιγμή που έσκασε η είδηση τη κόλλησα και στον τοίχο μου στο Facebook, αλλά εδώ τέτοια θέματα της βιομηχανίας που δεν αφορούν και πάρα πολύ το μέσο κοινό συνήθως τα αφήνω να εξελιχτούν και να συμπληρωθούν πριν κάνω κάνα σχόλιο (και συνηθέστερα, όταν μαζεύονται τα έχω βγάλει από τα todo για να βάλω άλλα :p).

    Όπως υπονοούσε και το κείμενο, η ταινία δεν είχε προοπτικές πεντάδας σε πολλές κατηγορίες (κυρίως σε αυτές του καστ), αλλά όταν οι θέσεις γίναν δέκα στο μεγάλο Όσκαρ τα δεδομένα άλλαξαν. Και η Paramount δε φάνηκε να έχει όρεξη να ξοδέψει μερικές δεκάδες εκατομμυρίων (παραπάνω από όσα είχε προϋπολογίσει) για να έχει εκτεταμένη οσκαρική καμπάνια μόνο για το πρεστίζ (προφανώς τα φιλμ που μπαίνουν στη δεκάδα μόνο γιατί.. δεν είναι πεντάδα δεν έχουν και πολλές πιθανότητες να κερδίσουν κιόλας).

  4. verbal said

    Πρακτικά αποκλεισμένος ήταν όποιος βρισκόταν μέχρι πριν καμιά ώρα στο Berlinale Palast, απ’ τις Leonardίτσες που είχαν καβαλήσει η μία την άλλη έξω απ’ τα κεντρικά του Φεστιβάλ, εκφράζοντας με ακατάσχετα ουρλιαχτά την αδημονία τους να δουν τον DiCaprio να πατάει το κόκκινο χαλί της επίσημης πρεμιέρας του Shutter Island, του Martin Scorsese, ο οποίος τις εντυπωσίασε με το πόσο kleine είναι. Σε αντίθεση με την ταινία του, που πρωτοξεδίπλωσε τα 138 λεπτά της το μεσημέρι, στην πιο γεμάτη δημοσιογραφική προβολή του Φεστιβάλ μέχρι τώρα (και πιθανότατα και μέχρι το τέλος του), διχάζοντας τους πρώτους της θεατές, κυρίως με την ευστοχία ή αστοχία των επιμέρους κομματιών της, η σπασμωδικότητα των οποίων θα είναι μάλλον και ο κύριος στόχος των αυριανών πρώτων κριτικών.

    Γεγονός είναι πάντως, πως ο Scorsese ενορχηστρώνει για άλλη μια φορά μια μεγαλειώδη όπερα για τις συγκρούσεις των αντρών, μεταφέροντας περισσότερο από κάθε άλλη φορά, τη βια στο επίπεδο το εγκεφαλικό, και τη δράση να μένει σε κλειστή, ελεγχόμενη εποχή και περιοχή, εμπλουτισμένη απ’ τις αναφορές που ελάχιστοι μπορούν να αναπλάσουν και να αναδείξουν όπως ο Scorsese. Χρησιμοποιώντας το βιβλίο του David Lehane, όπως του το μετέφερε (πρακτικά αυτολεξί κι αυτουνού) σε σενάριο η Laeta Kalogridis, ο Scorsese βρίσκει μια εξαιρετική ευκαιρία να πάρει τη βάση της ουσίας του film noir –τουτέστιν, την προσπάθεια ενός ανθρώπου να κρατήσει με τα δόντια τον προσανατολισμό του, μέσα σε μια πραγματικότητα που μετατρέπεται σταδιακά και ασταμάτητα σε εφιάλτη-- και να την γυρίσει τούμπα, με τρόπο που καλύτερα να αφήσεις να σου αποκαλυφθεί από μόνος του, σε όλα όσα παρεμβάλλονται απ’ το άνοιγμα της ταινίας μέχρι τους τίτλους τέλους.

    Κατά τα άλλα, στο Panorama είχε το απόγευμα τα αποκαλυπτήριά της και η νέα ταινία του Thomas Vinterberg, που επιστρέφει μετά από τρία χρόνια στις οθόνες, με το Submarino, μια εντελώς δανέζικη ταινία, που, παραδοσιακά τιγκαρισμένη με γκριζάδα και απελπισία, μιλά για την κληρονομικότητα της μιζέριας, μέσα απ’ την ιστορία των δυο γιων μιας τελειωμένης αλκοολικιάς, που καταλήγουν ο ένας να ενσαρκώνει την οργή, ο άλλος την παραίτηση, κι οι δυο μαζί την κοινωνική δυσπροσαρμοστικότητα. Με την ανανεωτική του ματιά στην κινηματογράφηση του σύγχρονου νεομιζερορεαλισμού, ο Vinterberg δείχνει ότι δεν είναι κακό να ξέρεις να στήσεις κι ένα ωραίο πλάνο με την κάμερα που κουβαλάς στον ώμο, η αποδεδειγμένη του εικαστική αρτιότητα όμως, δεν τον καλύπτει και στο σενάριο, που δανείζεται στοιχεία απ’ το μελό για να στήσει το ανελέητο δράμα του, στραβοπατώντας όμως σε παγίδες που στήνει ο ίδιος στον εαυτό του, και χάνοντας στη διαδρομή τον στόχο του, τον οποίον αποδίδει μ’ ευκολίες κι απλουστεύσεις στο φινάλε.

  5. cheaptalk said

    Μετά τη πρεμιέρα στο Βερολίνο, το Shutter Island (2010) φίσκαρε σχετικά και τις αμερικάνικες αίθουσες, μαζεύοντας $41,1 εκατομμύρια το σαββατοκύριακο, ποσό αντίστοιχα εντυπωσιακό των $43,5 του American Gangster (2007), πολύ μεγάλο για R-rated θρίλερ, και μεγαλύτερο τόσο στη καριέρα του Martin Scorsese όσο και του Leonardo DiCaprio. Από τις καλές αλλά όχι εξαιρετικές κριτικές, δύσκολο να πεις πόσες οσκαρικές πιθανότητες θα είχε η ταινία ακόμα και στη κουτσή φετινή κούρσα, αν είχε βγει στην ώρα της, όμως οι εισπράξεις και ο όλος χειρισμός της καμπάνιας (που κορυφώθηκε με καλή υποδοχή της διαφήμισης στο Super Bowl) από τη Paramount δικαίωσαν την επιλογή της να ενδιαφερθεί περισσότερο για τον ισολογισμό του τριμήνου της. Όλες οι ταινίες που άνοιξαν το προηγούμενο weekend σημείωσαν μεγάλη και αναμενόμενη πτώση, με μεγαλύτερη τη πάνω από 70% του Valentine's Day (2010) που είχε κάνει άνοιγμα μαμούθ ($52,2Μ) με την ευκαιρία της γιορτής του αγίου των σοκολατένιων καρδιών. Σημαντική πτώση, 68%, είχε και ο Wolfman (2010) που έπιασε τα $50 μύρια στην Αμερική και τα 100 σε όλο τον πλανήτη, ποσό εξαιρετικό για το είδος αλλά όχι ακριβώς για τα $150 εκατομμύρια που κόστισε.

    Στην Αθήνα, ο Πέρσι Τζάκσον και οι Ολύμπιοι(2010) έκοψαν 35 χιλιάδες εισιτήρια, αντίστοιχα με τη χλιαρές εισπράξεις τους στη.. πατρίδα τους ($58,7Μ σε μιάμιση βδομάδα προβολής), ενώ στην Άκρη του Νήματος (2010) ο Mel Gibson βρήκε 17μισι χιλιάδες θεατές.

Copyright © 2012 Movies for the Masses, Challenging common sense since 2004. Your ticket is
Contact us at moviesforthemasses@gmail.com. Subscribe by RSS or E-mail.