Το Κακό στην Εποχή των Ηρώων (2009)

Τρεις μέρες πριν, μια αρχαία δύναμη μετέτρεψε τους Αθηναίους σε ζόμπι, όμως δεν ήταν η πρώτη φορά. Πριν 2800 χρόνια η κατάσταση ήταν η ίδια. Τότε, το Κακό νικήθηκε. Θα μπορέσουν οι ήρωές μας να κάνουν το ίδιο και σήμερα;Ανοίγοντας με μια δυναμική σεκάνς, ο Γιώργος Νούσιας, ο Πέτρος Νούσιας κι ο Κλαούντιο Μπολίβαρ (ισότιμοι δημιουργοί του Κακού ΙΙ, όπως θυμίζει με κάθε ευκαιρία ο πρώτος) καταφέρνουν μέσα σε λίγα λεπτά και να σε εντυπωσιάσουν και να σε προϊδεάσουν για τα προβλήματα που θα ακολουθήσουν. Για ταινία με δεδομένο πιεστικό χρονοδιάγραμμα, ασυνήθιστο για τους ανθρώπους που είχαν αναστατώσει κοινό και κριτικούς πριν καμιά πενταετία με το Κακό (2005), με δυναμωμένο budget που τους άνοιγε περισσότερες ορέξεις για μεταλύτερες σκοτούρες απ’ αυτές που τους βοηθούσε να αντιμετωπίσουν και με περιορισμένο προηγούμενο εντός των συνόρων μας για να 'χουν κάπου να ανατρέξουν και να υπολογίσουν, το Κακό στην Εποχή των Ηρώων κάνει όλα αυτά που υπόσχεται, προσφέροντας με διάθεση ανοιχτοχέρη, καφρίλικο χιούμορ της ποικιλίας του απενοχοποιημένου, προσωπικές εκδοχές αγαπημένων εφετζίδικων εικόνων και μερικές προχωρημένες για τα (ελληνικά) μέτρα μας συλλήψεις, στη διαχείριση των ψηφιακών εφέ, που και θα ζόρισαν ευπρόσδεκτα το post-production της Graal και θα δικαιολογούσαν και μια αντίστοιχη κατηγορία στα τοπικά βραβεία, αν υπήρχε από πουθενά ανταγωνισμός.

Έχοντας αποκτήσει την τελική της μορφή, μόλις μερικά 24ωρα πριν την πρώτη της προβολή (σύμφωνα με παραδοχή του Γιώργου Νούσια, σε διάφορες περιστάσεις) και δεδομένου του αδύναμου σεναρίου με τις ελλείψεις στα πεδία του δράματος και του σασπένς (σε σημείο που η αποσπασματική ιστορία της Αρχαίας Ελλάδας να παίζει ρόλο φιμωμένου πρωταγωνιστή) και την απωθητική τάση για επαναληπτικότητα τόσο στην πλοκή όσο και στο χιούμορ, η ταινία θα είχε ωφεληθεί τα μέγιστα από μερικές βδομάδες ακόμα στο μοντάζ, για να τριμαριστεί η σποραδική χαλαρότητα και να τονιστούν οι κάπως φλατ εξάρσεις. Αν πέσεις και στη λάθος αίθουσα, μπορεί ακόμα και να σοκαριστείς απ’ την αφοπλιστική αδυναμία της στον ήχο, με την εγκληματική αμέλεια σε ορισμένες σκηνές δράσης που μοιάζουν σχεδόν αμιξάριστες (η μονομαχία στην ταράτσα, για παράδειγμα) και τη γενικότερη ανεπάρκεια στην ηχοληψία των διαλόγων, να κάνουν τις ερμηνείες ν' ακούγονται πιο φάλτσες απ' όσο επιτρέπουν οι φιλοδοξίες τεχνικού επιπέδου της ταινίας. Ωστόσο, μέσα στην ταινία αυτή που βγαίνει στις αίθουσες, υπάρχει μια πολύ καλύτερη, με χαβαλετζίδικη διάθεση, θαρραλέα οπτική και σκηνοθετική ευχέρεια, στις εκρήξεις της, αποστομωτική, που δε θα 'ταν άσχημο εν τέλει να τη δεις να σου 'ρχεται σε DVD, αρκεί, φαντάζομαι, η ανταπόκρισή σου στα ταμεία να 'ναι κι αυτή κάπως ενθαρρυντική.