Στρέλλα (2009): Συνέντευξη Πάνου Χ Κούτρα

Πέρασε μια κόλαση μέχρι να γυριστεί, αλλά η δικαίωση ήρθε πολύ γρήγορα: ξεκινώντας απ’ το Πανόραμα του Βερολίνου, η Στρέλλα επιλέχθηκε να ταξιδέψει σε διάφορα φεστιβάλ ανά τον κόσμο, μέχρι να επιστρέψει στην Αθήνα, για την πιο θριαμβευτική προβολή που έχουν φιλοξενήσει οι Νύχτες Πρεμιέρας εδώ και πολλά χρόνια, σ’ ένα κατάμεστο Αττικόν, που σείστηκε απ’ τα ενθουσιώδη χειροκροτήματα όταν έπεσαν οι τίτλοι τέλους, όπως έγινε και μερικούς μήνες μετά στην Έλλη, στη δεύτερη προβολή της ταινίας στην πόλη που τη γέννησε, στα πλαίσια του Fog Films. Το δεύτερο, την ώρα που ο σκηνοθέτης της, απέκρουε απανωτές κρίσεις πανικού, προετοιμάζοντας τη μεγάλη έξοδο της ταινίας στη Γαλλία, με την υποστήριξη της Film Distribution στις παγκόσμιες πωλήσεις, της Memento στη διανομή, της Liberation στη χορηγία επικοινωνίας, και όλης της γαλλικής κριτικής στο σπρώξιμο του κοινού ως τα ταμεία.

Κι ο κόσμος πηγαίνει, κάνοντας τη Στρέλλα επιτυχία για όλους αυτούς που επέλεξαν να τη στηρίξουν, κι όλα αυτά για μια ταινία που πάλεψε με νύχια και με δόντια, όχι μονάχα για να στηθεί, αλλά ακόμα και για να συλληφθεί. Πέντε χρόνια πίσω, ο Πάνος Χ Κούτρας είχε τελειώσει με την Αληθινή Ζωή (2004) κι είχε ξεκινήσει να δουλεύει μερικές ιδέες για ένα σενάριο σπονδυλωτής ταινίας με τρεις μικρές ιστορίες. Η Στρέλλα, ήταν μια απ’ αυτές τις τρεις, κι αυτή που τον φώναζε περισσότερο απ’ τις άλλες, κάθε πρωί που καθόταν να τις δουλέψει. Η ιστορία της νεαρής τραβεστί με την τρέλα για τη ζωή και τον φρέσκο απ’ τον Κορυδαλλό επαρχιώτη που την ερωτεύεται ξεκινώντας μια ιστορία αγάπης σαιξπηρικού επιπέδου και καταλήγοντας σε διαστάσεις αρχαίας τραγωδίας, ήταν ίσως η πιο στοιχειωτική απ’ αυτές που είχε απλώσει στο χαρτί, κι ίσως να καταβρόχθιζε τις άλλες δυο κι από μόνη της, χωρίς εκείνη τη συζήτηση που είχε ο δημιουργός τους, μ’ έναν φίλο που του θύμισε ότι τα σπονδυλωτά είναι ο πιο σίγουρος δρόμος για την κινηματογραφική αποτυχία. Τα υπόλοιπα, όπως λένε, είναι παρελθόν κι ένα κυνήγι ανεμόμυλων, όπως θα το ’λεγε κι ο ίδιος, που έφερε τον Πάνο Χ. Κούτρα στην άκρη του ουράνιου τόξου, να ψάχνει ετερόκλητους, αλλόκοτους, περιθωριακούς ανθρώπους, να φτιάξει απ’ αυτούς κι απ’ την ανάγκη του ενός για τον άλλο, μια ιδιότυπη, αντισυμβατική, αγαπημένη οικογένεια, στην αχλή και τη θέρμη των Χριστουγεννιάτικων φώτων και του ερχομού ενός νέου έτους, γεμάτου υποσχέσεις για κάτι καλύτερο απ’ τα περασμένα. Εκεί που θα σε περιμένει κι εσένα απ’ την Πέμπτη, που βγαίνει στις αίθουσες μια απ’ τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς. Ελληνικής υπηκοότητας και μη.