The Rite (2011)

Αμερικανός διάκονος ταξιδεύει στην Ιταλία για να μάθει πως τον κάνουν τον καλό τον εξορκισμό. Από τους παραγωγούς του Εξορκισμού της Έμιλυ Ρόουζ (2005) και ένα είδος απάντησης στον Τελευταίο Εξορκισμό (2010), η Τελετή (2011) έχει παρολαυτά μοναδικό λόγο ύπαρξης τον πρωταγωνιστή της, τον Anthony Hopkins, σε.. σχιζοφρενικό ρόλο δαιμονισμένου εξορκιστή, από αυτούς που θα 'λεγες ότι γεννήθηκε για να παίξει όταν δε θα μπορεί να παίξει τιποτάλλο. Η ιστορία είναι βασισμένη, πολύ χαλαρά φυσικά, στη πραγματική του Καλιφορνέζου ιερέα Gary Thomas που μαθήτευσε δίπλα σε ειδικευμένο στο θέμα Ρωμαίο παπά και έγινε θέμα βιβλίου του Ιταλού Matt Baglio στα πλαίσια παρακολούθησης από τον τελευταίο σχετικού σεμιναρίου στο Βατικανό. Ο Thomas το έζησε (i.e. το πίστεψε) το πράμα, παρακολουθώντας το στη πράξη, όμως η ταινία δεν ενδιαφέρεται να σε βάλει στο κεφάλι του, αλλά σε μια απλοϊκή λογική άπιστου που θα τα δεις και θα τα πιστέψεις κι εσύ. Τέτοια λογική βέβαια μπορεί να έχει απήχηση στους εξαιρετικά απλοϊκούς στον εγκέφαλο και κυρίως τους ήδη πεπεισμένους, σίγουρα όχι στους horror fans και σε κάθε άνθρωπο ικανό να καταλάβει πως η αναστολή σκεπτικισμού είναι δεδομένη για να βουτήξεις σε αυτές τις ιστορίες είτε σα θεατής είτε σαν ιεροκύρηκας. Αρχέτυπο για το είδος, ο Εξορκιστής (1973) κολυμπάει στα σατανικά δαιμόνια σα να λυμαίνονται ήδη τον κήπο σου, αντίθετα η Τελετή ξοδεύει άσκοπα αρκετό από το χρόνο σου για να παραδεχτεί το αλαφρά ξεκαρδιστικό του πράματος, να παρουσιάσει τη σοβαρή αντιμετώπισή του από τη καθολική εκκλησία κάνοντάς το ακόμα ξεκαρδιστικότερο, και μετά τραβάει τη κουρτίνα για να παρουσιάσει και τα αποτρόπαια υποχθόνια βατράχια που στοιχειώνουν το συντριβάνι σου χωρίς να τα χεις παρατηρήσει. Στη σκηνοθεσία, ο Mikael Håfström που διαχειρίστηκε ένα παρόμοιο "σενάριο" και στο 1408 (2007), κατανοεί βέβαια πως το τόξο του σεναριογράφου του σε οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στο να χτυπιέσαι στο πάτωμα από τα γέλια, και μετατρέπει το τράβηγμα της κουρτίνας σε μια σταδιακά παρανοϊκή θολούρα, κόβει σκηνές απότομα, βάζει τον Hopkins να σε σκιάζει με απότομες αλλαγές στο τόνο της φωνής του, ψάχνει μια ατμόσφαιρα γοτθικού τρόμου στα σοκάκια που κινηματογραφεί, καταφέρνει να σε κάνει να μην είσαι και τόσο σίγουρος πως ο ήρωας δεν έχει μπει απλά σε κακό τριπάκι και όπου να ναι θα ξυπνήσει από τα χαστούκια κανενός νοσοκόμου.