Κάνες 2011: Τα βραβεία


Με την βράβευση του The Tree of Life του Terrence Malick κόντρα στα προγνωστικά των κριτικών, αλλά σύμφωνα μ’ αυτά των στοιχηματζήδων που αποδείχθηκαν πιο σχετικοί, και την επιστροφή του Χρυσού Φοίνικα στην αμερικανική μυθοπλασία οκτώ χρόνια μετά τη βράβευση του Elephant (2003) --κι επτά μετά το θρίαμβο του Fahrenheit 9/11 (2004)--, έκλεισε η κατά πως φαίνεται τελευταία χρονιά της προεδρίας του Gilles Jacob, που φέτος συμπλήρωσε συμπτωματικά τα οκτώ της χρόνια.

Η ταινία που αναμενόταν από πέρσι στην Κρουαζέτ και σ’ όλα τα ενδιάμεσα φεστιβάλ μέχρι την περασμένη Δευτέρα που έκανε τα παγκόσμια αποκαλυπτήριά της, δίχασε όσο καμία άλλη την κριτική κοινότητα, όχι μόνο στην δημοσιογραφική της προβολή που συνοδεύτηκε από τόσο ενθουσιώδη χειροκροτήματα, όσο μανιασμένες ήταν και οι γιούχες, αλλά και στους πίνακες των αστεριών, με χαρακτηριστικό αυτόν του Screen International, στον οποίο έπιασε τέσσερα τεσσάρια, άλλα τόσα δυάρια, έναν άσο κι ένα τριάρι. Ωστόσο, και παρ’ ότι είχε μείνει πίσω στα πηγαδάκια των Κανών που έβλεπαν κυριαρχία του Aki Kaurismäki με το Le Havre του, κανείς δεν μπορούσε να ξεγράψει εντελώς το μέγεθος των φιλοδοξιών του Malick, ασχέτως του βαθμού της επιτυχίας του. Κάθε άλλο παρά ξεγραμμένος ήταν βέβαια κι ο The Artist, που ως late entry στο διαγωνιστικό και ως early pick-up στην αγορά, θεωρούταν το σκοτεινό άλογο της κούρσας πριν ακόμη αρχίσει τον καλπασμό του, οπότε το βραβείο ερμηνείας στον Jean Dujardin, που κόντεψε να γκρεμίσει το Palais απ’ τις ιαχές ενθουσιασμού και τα χειροκροτήματα που τον συνόδευσαν μέχρι τη σκηνή του Theatre Lumiere, τον λες και σχετικά προβλέψιμο, ως μια παράπλευρη βράβευση επιβεβαίωσης της γενικότερης αξίας της ταινίας.

Το αντίστοιχο βραβείο της Kirsten Dunst για το Melancholia μπορείς να το περάσεις ως χάδι ανωτερότητας και ένδειξη αντικειμενικότητας της επιτροπής μετά το σκάνδαλο Trier που σημειώθηκε ως το πιο συναρπαστικό event της Κρουαζέτ την τελευταία πενταετία τουλάχιστον, ενώ το βραβείο σεναρίου στο Ισραηλινό Footnote, μάλλον ως αντίστοιχο αντανακλαστικό πρέπει να το μαρκάρεις, αφού αποτελεί μια κάποια ανατροπή της βραδιάς, δεδομένου ότι το συγκεκριμένο θα μπορούσε να πάει εύκολα και στον Kaurismäki, για να μην μείνει με άδεια χέρια. Με το ίδιο σκεπτικό, το μοίρασμα του Grand Prix της επιτροπής σε Nuri Bilge Ceylan για Once Upon a Time in Anatolia και αδερφούς Dardenne για το Le Gamin au Vélo ήταν διπλωματικό χτύπημα στην πλάτη σε δημιουργούς που είτε δεν έχουν δει ακόμα την μεγάλη μέρα τους, είτε την έχουν δει διπλή, ενώ ο έτερος απ’ τους σημειωμένους ως διεκδικητές, Pedro Almodóvar, έμεινε επίσης με άδεια χέρια για το La Piel que Habito, στο κλείσιμο μιας διοργάνωσης που ξεκίνησε με τις υποσχέσεις που άφηναν τα τεράστια ονόματα του παλμαρέ της, αλλά έκλεισε με την μπερδεμένη γεύση του να βλέπεις σύγχρονους δημιουργούς με μεγάλο παρελθόν, να δείχνουν εξαιρετική φόρμα στο παρόν τους, αλλά καμία τάση για προσανατολισμένη διαφοροποίηση στο μέλλον τους. Εκτός βέβαια απ' τον τεράστιο κι αδικημένο Takashi Miike, που τώρα που έμαθε το 3D, ετοιμάζεται λέει να το εφαρμόσει στον τρόμο του, και να τον φτάσει σε επίπεδα που να του ουρλιάζουμε να σταματήσει. Να κάτι να έχει στο νου για του χρόνου ο Thierry Frémaux.



3 Responses so far.

  1. cheaptalk said

    Η "φωτογραφία" στο θέμα είναι από ενδιάμεσο bulletin που είχα βγάλει με τα βραβεία, και είναι πρόχειρο snapshot από τη ζωντανή μετάδοση της τελετής, που ήταν embedded σε προηγούμενο ενδιάμεσο bulletin του verbal. Και το σημειώνω, όχι γιατί τα bulletins εξαφανίστηκαν ως άχρηστα πλέον και μπορεί να απορείς που πήγαν, αλλά μπας και φιλοτιμηθεί ο verbal να βάλει τίποτα καλύτερο από τις φωτογραφίες των πρακτορείων που εμφανίζονται σιγά σιγά. Κρίνοντας βέβαια από το cap του Οικονομίδη που ακόμα καβαλάει το θέμα των βραβείων της ελληνικής ακαδημίας, μην έχεις και πολλές ελπίδες να δεις τιποτάλλο κι εδώ στη συνέχεια :p

  2. cheaptalk said

    Πέρασα άλλη φωτό κι έκανα ένα λίφτιν στην εμφάνιση του θέματος, να βγαίνει στο ίδιο στιλ με αυτά των προηγούμενων χρονιών, αν και συμπληρώθηκε πιο βιαστικά προφανώς.

  3. cheaptalk said

    Πρόπερσι οι Κάνες είχαν γεμίσει το διαγωνιστικό τους με ότι άνοιγε στη Γαλλία, άντε και στην Ιταλία ας πούμε, την ίδια ή την επόμενη βδομάδα. Με την ανακοίνωση αυτού του διαγωνιστικού βέβαια, διάβαζες στις ανταποκρίσεις τον συνηθισμένο άκρατο ενθουσιασμό για όλες τις "μεγάλες" συμμετοχές, με την έννοια που ο Rory Gallagher κοντεύει είκοσι χρόνια πεθαμένος και ακόμα περιοδεύει (μέσω της μπάντας του ή και άλλων tribute) τα όρη και τα βουνά της Ελλάδας. Πέρσι το φεστιβάλ είχε στο διαγωνιστικό ακόμα και τον Mikhalkov, παρόλο που η ταινία του είχε ανοίξει, πατώνοντας κριτικά και εισπρακτικά ήδη κάπου στη μισή Ευρώπη, άσε το σταλινοπουτινικό που εξέφραζε. Η σχετική "διευκρίνηση" όλων των σχετικών, έγινε κάπου στα μέσα Ιουνίου, όταν το πήραν με τα πολλά κάποιοι χαμπάρι, από τους μυριάδες υποτίθεται δημοσιογράφους που καλύπτουν το φεστιβάλ.

    Συνοπτικά, οι Κάνες.. δεν είναι μόνο μία, το φεστιβάλ ισορροπεί εδώ και χρόνια τη λάμψη και τη κινηματογραφοφιλία, κυρίως με τη κακή έννοια, της γκλαμουριάς και της σκληροπυρηνικότητας, και ανάλογα με ποιον ρωτάς σου μεταφέρει και εντελώς διαφορετική εικόνα, που είναι και συνήθως.. μαγική. Πρόπερσι αυτά έγραφα, προβλέποντας πως η Λευκή Κορδέλα δεν είχε πολλές ελπίδες για Φοίνικα. Και.. έπεσα έξω, αλλά και φέτος πάλι τα ίδια έγραψα, μάλλον όχι γιατί είμαι κολλημένος ηλίθιος αλλά γιατί κάθε χρόνο τα ίδια ισχύουν. Το Δέντρο ανοίγει αυτή τη βδομάδα μέχρι και στην Ελλάδα ας πούμε, και δε χρειάζεται να πας πέρα από την ανταπόκριση του EW για παράδειγμα, για να δεις ότι φέτος το φεστιβάλ τίμησε τα πραγματικά αριστουργήματα, μέσω Δέντρου και Μελαγχολίας. Και στην άλλη άκρη, πίπες στιλ Apollonide είναι στον πάτο των κριτικών του Screen, αλλά κοντά στη κορφή της λίστας του Micropsia χαρακτηριστικότερα.

    Κυριότερα σε ολαυτά, το φεστιβάλ "υπογράφει" τις απονομές του, παίζουν ρόλο και τα άτομα που έχει στην επιτροπή κάθε χρόνο, αλλά φανερά.. αόρατο μέλος είναι και ο Frémaux αυτή τη περίοδο, μαζεύει μια επιτροπή για να του κρίνει τις ταινίες που έχει ήδη επιλέξει, με στατιστικά προφανείς οδηγίες να εξυπηρετήσουν την εικόνα που επιθυμεί να βγάλει η διοργάνωση. Οι Κάνες δεν είναι ούτε Sundance, ούτε Βενετία, ούτε τιποτάλλο. Είναι.. Κάνες προφανώς.

Copyright © 2012 Movies for the Masses, Challenging common sense since 2004. Your ticket is
Contact us at moviesforthemasses@gmail.com. Subscribe by RSS or E-mail.