Trust (2010)

Δεκατετράχρονη φλερτάρει στο chat με συνομήλικό της, ο οποίος προκύπτει λίγο μεγαλύτερος, πριν της αποκαλύψει ότι είναι ακόμη λίγο μεγαλύτερος, αποδειχθεί πολύ μεγαλύτερος, κι ολοκληρώσει την κοινή συναινέσει αποπλάνησή της σε κιτς δωμάτιο ξενοδοχείου.Ψυχολογικό δράμα για τους κινδύνους της ανωνυμίας ή/και της ψευδωνυμίας των ανθρώπων που συναντάς στο internet, το Trust είναι άλλη μια χαρακτηριστική περίπτωση τεχνοφοβικού αντιδιαδικτυακού λίβελου, που παρ’ ότι έχει πολύ αγαθές προθέσεις για να τον πετάξεις στη στίβα του exploitation, δεν καταφέρνει να ξεπεράσει τις αγκυλώσεις της επιλεκτικής και σχηματικής απεικόνισης του μέσου που βάζει στο στόχαστρο για να αναδείξει την κοινωνιολογική προβληματική του. Σκηνοθετημένο απ’ τον David Schwimmer στο δεύτερο πέρασμά του πίσω από κινηματογραφικές κάμερες, το Trust τουλάχιστον είναι καλά πληροφορημένο στο στήσιμο της δραματικής πορείας του κεντρικού του χαρακτήρα, και δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς, με τον ίδιο τον Schwimmer να βρίσκεται στο ΔΣ του Rape Foundation της Σάντα Μόνικα, γεγονός που δικαιολογεί και το προφανές του στόχου και του μηνύματος της ιστορίας του.

Με νηφαλιότητα και ολοκληρωμένη επίγνωση του εύθραυστου ψυχισμού της ηρωίδας του, ο Schwimmer σκιαγραφεί τις συναισθηματικές ανάγκες ενός κοριτσιού στις απαρχές της εφηβείας και στις παρυφές της ελίτ του λυκειακού της μικρόκοσμου. Αναγνωρίζει την δίψα της για ουσιαστική συναισθηματική εγγύτητα ρομαντικού τύπου με το άλλο φύλλο, δικαιολογεί την προθυμία της να κάνει εκπτώσεις εμπιστοσύνης για να διατηρήσει έναν τύπο επικοινωνίας που δεν βρίσκει στο κοντινό της κοινωνικό περιβάλλον, κι ύστερα παραθέτει με επώδυνη σαφήνεια τις επιπτώσεις της καταβαράθρωσης αυτής της εμπιστοσύνης, την συναισθηματική της αποξένωση απ’ τους αληθινά δικούς της ανθρώπους και την μετάλλαξη της οικειότητας στην οποία είχε επενδύσει, σε ένα είδος Συνδρόμου της Στοκχόλμης προς τον άνθρωπο που την εξαπάτησε και την εκμεταλλεύθηκε, ενώ γύρω της λυσσομανάει ο άνεμος των ενοχών και των αποπροσανατολισμένων κατηγοριών.

Ως εδώ όλα καλά, μέχρι που αρχίζει να ξεσκεπάζεται η ανεπάρκεια του Schwimmer (και των σεναριογράφων του) στην λεπτότητα του στησίματος της δραματουργίας τους, η οποία προκύπτει περισσότερο σαν δραματοποίηση των σταδίων της διαδρομής της αποπλάνησης ανηλίκου, απ’ την πράξη στην άρνηση κι ύστερα στην αποδοχή και την επούλωση. Ετούτη η έλλειψη διακριτικότητας, σε συνδυασμό με την σχηματική απεικόνιση των παράπλευρων χαρακτήρων (η συγκρατημένα υστερική μητέρα καταφέρνει μέχρι και την Catherine Keener να πνίγεται με τις ατάκες που πρέπει να πετάξει, και το ένστικτο της εκδίκησης που ξυπνάνε οι ενοχές στον πατέρα-διαφημιστή με ειδίκευση στην απεικόνιση της εφηβικής σάρκας, στέλνουν τον Clive Owen σε κατατονική αφασία), κορυφώνουν τον εκτροχιασμό της ταινίας προς τηλεοπτικά λημέρια στην τρίτη πράξη του δράματος. Εκεί που το μόνο συναίσθημα που μπορεί να βγάλει την ανήλικη ηρωίδα απ’ την ψυχοδιανοητική της αποχαύνωση, είναι το --απ’ ότι φαίνεται-- ενσωματωμένο στο γυναικείο γονιδίωμα ένστικτο της ζήλιας, χαρίζοντας στην φωνακλάδικη κορύφωση του δράματος του Schwimmer, αθέλητα κωμικά αρώματα, που κλείνουν ετούτη την τραγωδία γνώσης και συμμόρφωσης με τρόπο πολύ πιο άδοξο απ’ όσον άξιζε σε μια φερέλπιδα προσπάθεια σκιαγράφησης της εφηβικής ψυχής και του τρόπου που μπορεί να την παραπλανήσει το αρπακτικό που κρύβεται στις σκοτεινές γωνίες του κόσμου. Εντός κι εκτός οθόνης.