Friends with Benefits (2011)

Κορίτσι, αγόρι, Νέα Υόρκη, Λος Άντζελες, σεξ, έρωτας, ευτυχία, τίτλοι τέλους. Και μόνο από την αέναη, (κυριολεκτικά φέτος) χειμώνα-καλοκαίρι, χολιγουντιανή επανάληψη της σχετικής φαντασίωσης, έχει πια κατανοήσει και ο τελευταίος άντρας στον πλανήτη πως οι γυναίκες δεν, δεν, δεν θέλουν καθαρά σεξουαλικές σχέσεις, ακόμα και όταν κερατώνουν σε παρτούζες τον άντρα τους προτού καν τον παντρευτούν, πάλι, και τότε, και σε αυτή τη περίπτωση, θέλουν να τον αισθανθούν τον παραμυθένιο έρωτα, ιδανικά με όλους τους συμμετέχοντες (εις την κερατιάτικην παρτούζαν). Το είδος αυτοπεριορίζεται ακόμα περισσότερο, δεν εξετάζει καν τη φάση σαν ερώτημα, δεν απασχολεί καμία γυναίκα στο κοινό το γιατί τον έχει τον πόθο, η άμεση ικανοποίηση αυτού του πόθου την απασχολεί. Και πάντα ψάχνει (το είδος) τις.. σοβαρές προοπτικές, τέτοιες σέξουαλες σχέσεις προκύπτουν στην πραγματικότητα στο τέλος, και όχι στην αρχή, μιας ρομαντικής σχέσης ή σε ακόμα.. δυσχερέστερες, για έρωτες, συνθήκες, αλλά οι ιστορίες καταπιάνονται με την απλή ανεμελιά στο ξεκίνημα ενός ζευγαριού, για να φέρουνε την επισημοποίηση μια ώρα αρχύτερα, όπως φέρνανε τα παραμύθια τον πελαργό. Έτσι όλη την ταινία την έχεις δει από τον τίτλο, Friends with Benefits (2011) λέει, ξέρεις ότι ένα ζευγάρι ελεύθερο κι ωραίο θα πηδιέται χωρίς δεσμεύσεις, μέχρι να ανακαλύψουνε ότι ήτανε φτιαγμένοι για να ζήσουνε αυτοί καλά, κι εσύ με την άλλη που σε έβαλε να βλέπεις και αυτή τη ρομεντιά, καλύτερα. Κάτι μήνες νωρίτερα, το No Strings Attached (2011), είχε επιχειρήσει μια υποτυπώδη ανατροπή, ή υπερθεματισμό στη φαντασιωσάρα, ανάλογα πως το βλέπεις, ο Ashton Kutcher πάθαινε πρώτος έναν έρωτα μεγάλο, και σα σύγχρονος πρίγκιπας έπρεπε να πείσει τη Natalie Portman να αφεθεί να τον ζήσει και αυτήν. Οι Όχι Μόνο Φίλοι, ξαναβάζουνε τα πράγματα στη θέση τους, ή πιάνουνε την άλλη πλευρά του υπερθεματισμού στη φαντασιωσάρα, ανάλογα πως το βλέπεις, η Mila Kunis πρέπει να ανακαλύψει τους καημούς που κρύβει ο Justin Timberlake στη ντουλάπα (έναν πατέρα με Αλτσχάιμερ ας πούμε, τον χρειάζεται κάθε μπλοκμπαστεριά και κάθε ιρανική ταινία), και ως σύγχρονη πριγκιπέσσα να τους εξοντώσει κι αυτή (τους καημούς), ως το μερίδιο δράκων που της αναλογεί.

Αυτή τη τόσο πεπατημένη που έχει γίνει Σαχάρα, ο Will Gluck του Easy A (2010), την ακολουθεί με σχετική άνεση, αλλά χωρίς την ίδια φρεσκάδα, πιο χαρακτηριστικά η Patricia Clarkson σχεδόν επαναλαμβάνει τον (από το Easy A) ρόλο της, σα μάνα αυτή τη φορά της Kunis. O Gluck προφανώς πέρασε και το τελευταίο χέρι στο σενάριο, τις κοφτές ατάκες και τις γκατζετιές της στιγμής, το δίδυμο των πρωταγωνιστών του έχει την SNL-ική ηλικία και άνεση για τις.. επιθέσεις στο κατεστημένο (την Katherine Heigl και τη Nora Ephron) που απαιτούνται, τα πλάνα του το προσπαθούνε για ψηφιακή υπέρβαση στιλ Public Enemies (2009), η.. αθωότητα στην όλη σύλληψη μάλλον σε κερδίζει τελικά.