Un Homme qui Crie (2010)

Πρώην πρωταθλητής κολύμβησης και νυν συντηρητής πισίνας θερέτρου του σύγχρονου Chad, χάνει τη δουλειά από το γιο του, τον οποίο παραδίδει στα καθεστωτικά στρατεύματα ως προσφορά για τον αγώνα κατά των ανταρτών, για να τον τιμωρίσει για τον κοινωνικό εξευτελισμό στον οποίο υποβλήθηκε. Αφού πέρασε ενάμιση χρόνο στα ράφια του ντόπιου διανομέα, απ’ την εποχή που πρωτοπροβλήθηκε και βραβεύθηκε απ’ την επιτροπή στις Κάνες το 2010, ήρθε η ώρα του να φτάσει στις ελληνικές αίθουσες ετούτο το μειλίχιο, ουμανιστικό, αντιπολεμικό κι ελαφρά αντιγκλομπαλιστικό δράμα, που δεν το λες κι ακριβώς χριστουγεννιάτικο, αλλά κουβαλά μπορείς να πεις, ένα κάποιο αίσθημα ανάτασης κι ένα μήνυμα αγάπης, δια τις επίδειξης των αντιθέτων τους περισσότερο. Μπλέκοντας τη μυθολογία του Κρόνου που έτρωγε τα παιδιά του, με την σύγχρονη αγωνία των λιγότερο προσαρμοσμένων στους σύγχρονους καιρούς κοινωνιών για το πώς θα μπορέσουν να πιάσουν τους ρυθμούς των “πολιτισμένων” χωρών που τις περικυκλώνουν, η κραυγή του Haroun ξεδιπλώνεται περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο σαν χαρακτηριστική περίπτωση σύγκρουσης γενεών, δυο ανθρώπων που βρίσκονται στις απέναντι μεριές ενός χάσματος που παραμένει αγεφύρωτο όχι γιατί τους χωρίζουν αγεφύρωτες διαφορές, αλλά αντίθετα γιατί είναι φτιαγμένοι απ’ το ίδιο καλούπι κι αυτό που τους κρατάει μακριά είναι η ίδια ασυμβίβαστη αίσθηση περηφάνιας και τιμής που νιώθουν και μάχονται να προστατεύσουν. Οι κοινωνικές αναταραχές και οι πολιτικές εξελίξεις που υψώνονται γύρω απ’ τις ιστορίες του πατέρα και του γιου, προκύπτουν περισσότερο σαν φυσικές συνέπειες της κοσμοθεωρίας τους εφαρμοσμένης σε μεγαλύτερη κλίμακα, παρά σαν οι αυτόνομες καταστάσεις που θα περίμενες ο σκηνοθέτης να προσπαθεί να πλησιάσει, χρησιμοποιώντας τους ήρωές του σαν μικρογραφίες της κοινωνίας τους. Ετούτη η ανατρεπτική προσέγγιση είναι που δίνει τη μεγαλύτερη αίσθηση φρεσκάδας, σε μια ταινία της οποίας οι υπνωτιστικοί ρυθμοί κι αφαιρετικοί διάλογοι προφανώς δεν θα φανούν κι ιδιαίτερα ενθαρρυντικοί σε όσους θεατές δεν νιώθουν αρκετά άνετα στους φιλμικούς κόσμους του Hou Hsiao-Hsien και του Yazujiro Ozu, την κινηματογραφική γραφή των οποίων προσπαθεί να ανακατέψει με κάπως πιο επιθετικό μοντάζ ο Haroun. Αν όμως δείξεις τη λίγη τόλμη που χρειάζεται να μπεις στην αίθουσα και να αφεθείς στους ρυθμούς του, ο σκηνοθέτης σε ανταμείβει με αφαιρετική αισθητική και αφηγηματική υπομονή που αναδεικνύουν με φυσικότητα το ψαχνό του δράματός του για τα θύματα της Ιστορίας και της φύσης τους εξίσου, ενώ οι δυο πρωταγωνιστές του, γεμίζοντας την οθόνη με τη φωτιά που βράζει στο βλέμμα τους και την απελπισία που οδηγεί τα κορμιά τους στον πάτο της τραγωδίας τους, θα σου δώσουν δυο ερμηνείες που θα θυμάσαι για καιρό, μαζί με το έντονα συναισθηματικό, και ψυχολογικά απαιτητικό δράμα τους.