Ιστορία 52 (2007)

Εγκαστρίμυθο μικρό ψυχάκι που φοβάται ότι μπορεί μια μέρα να θυμηθεί όλα του τα όνειρα μαζί και να μπερδευτεί και να τρελαθεί, το παθαίνει.Με εύκολα το πιο ψαρωτικό trailer που έχει κυκλοφορήσει ίσως και ever για ελληνική ταινία, η Ιστορία 52 έχει πιάσει από καιρό το βασικότερο ατού για να σε φτάσει ως την αίθουσα, πείθοντας ότι αυτό που διαφημίζει είναι σχεδόν μη ελληνικό, κι αν τύχαινε κι ευρύτερου, πιο επιθετικού ανοίγματος, θα μπορούσε να κάνει και αντίστοιχη μη ελληνική αρπαχτή. Στην πραγματικότητα όμως, πάσχει απ' τα κλασικά προβλήματα ελληνικής ταινίας, και δη πρώτης ελληνικής ταινίας, με την ιντριγκαδόρικη κρυπτικότητα του διαφημιστικού, στο τελικό προϊόν να μεταφράζεται σε υπερφολόδοξο μείγμα ψυχολογικού δράματος και θρίλερ μυστηρίου με μετα-sci-fi κοινωνιολογικές αναζητήσεις δωματίου, που τελικά μπορείς να δεις να λειτουργεί πετυχημένα μόνο σα διεστραμμένη (με την καλή έννοια) σάτιρα των μοντέρνων σχέσεων (ή της κλασικής ανδρικής δεσμοφοβίας, ό,τι προτιμάς), που εξερευνά τον πανικό και την παράνοια της συνειδητοποίησης ότι ο άνθρωπος που κάλεσες να μοιραστεί τη ζωή σου επειδή βαρέθηκες να την περνάς μόνος σου, πιθανότατα θα φέρει μαζί μπάστακα και τη δική του να τη μοιραστείς εσύ, και θα θέλει χώρο στη ντουλάπα, κορνίζα στον τοίχο, μπράτσο στα πάρτι και να παίρνεις τα χάπια σου πριν κοιμηθείς. Και ενδεχομένως να μην τον πνίξεις στον ύπνο του.

Το ευπρόσδεκτο σασπένς που δημιουργεί με υστερική επιμέλεια ο Αλεξίου πίσω απ' την κάμερα, ανεβάζει τον πήχη ανυπέρβλητα ψηλά για τον Αλεξίου πίσω απ' τη γραφομηχανή, κι οι χωροχρονικές λούπες που μένουν πεισματικά ανεξήγητες, γίνονται σύντομα κουραστικά επαναλαμβανόμενες, με την απόσταση του σεναρίου απ' τη σκηνοθεσία να μεγαλώνει ολοένα, ώσπου να φτάσει στο χάσμα που μετατρέπει τις επιβλητικές κι εντυπωσιακές εικόνες, σε επιδειξιομανία δίχως αντίκρισμα. Αλλά εδώ που τα λέμε, παίζει να μην το πάρεις καν χαμπάρι, αφού όταν ο μπερδεμένος ήρωας αρχίσει να μονολογεί ότι πρέπει να μείνει ξύπνιος για να βρει την άκρη, δεν είναι καθόλου απίθανο να τελειώνεις ήδη το τρίτο όνειρο. Όπως και να'χει, το οπτικό στυλ του Αλεξίου δεν είναι κάτι που το προσπερνάς εύκολα, και θα το πάρεις μαζί σου και μετά την προβολή, αλλά είναι κρίμα που δεν θα'χεις και κάτι απ' το στόρι της Ιστορίας του για να το συνδέεις.