The Fighter (2010)

Τα χρόνια του πυγμάχου σούπερ ελαφρών βαρών (64ων κιλών) Micky Ward πριν τις κόντρες του με τον Arturo Gatti που σημάδεψαν το άθλημα στην Αμερική στα 00s. Με σίγουρη πια θέση στις πέντε πιο οσκαρικότερες ταινίες της χρονιάς, ο Fighter (2010) είναι από τις παραγωγές που όπως και ο κεντρικός της ήρωας δε σου γεμίζει το μάτι, κάθεται και τις τρώει μέχρι τον 6ο γύρο, και μετά.. καθαρίζει το ρινγκ. Όταν κυκλοφόρησε το trailer, οι περισσότεροι είχαν για πιο εμπορικότερο και για πιο βραβειακότερο έναν.. Τουρίστα (2010), και η Paramount στοιχημάτισε σε αυτή τη τακτική των εντυπώσεων, άφησε τη δικιά της ταινία στα σχοινιά, δεχόμενη μπουνιές και στη προβολή και ακόμα και στις ημερομηνίες εξόδου, αλλά τέσσερις μήνες αργότερα, η αντίπαλη ταινία της Sony είναι ο πάτος κάθε αστείου ακόμα και σε πανηγυράκια σα τις Σφαίρες που υποτίθεται τη τιμούν, όσο ο Fighter τη ξεπερνάει μέχρι και στα εισιτήρια. Η ταινία παρολαυτά, και παρότι προωθήθηκε κάπως και σα τέτοια, δεν ακολουθεί τη κλασική φόρμα ψυχοτόνωσης του Rocky (1976), ούτε όμως από την άλλη σε βουτάει στη τρικυμία στο κρανίο του πρωταγωνιστή της σα το Raging Bull (1980). Έχοντας υπόψη της τα εναλλακτικά και κουρασμένα πια τόξα, και έχοντας τη τύχη να βασίζεται σε πραγματική οικογένεια από αυτές για τις οποίες παρακαλάνε γονατιστοί τον ουρανό σε πρωινάδικα, μεσημεριανάδικα και βραδυνάδικα, η ιστορία σε βάζει ανάμεσα, τόσο στις φόρμες όσο και στα αδέρφια, τον Micky και τον αδερφό του Dickie Eklund. Τα 15 λεπτά διασημότητας του Dickie δεν ήταν και τόσο λαμπρά, ως και η μάνα του αμφιβάλλει αν έριξε κάτω το Sugar Ray Leonard ή αν ο τελευταίος απλά γλίστρησε, και ο εθισμός του στο crack είναι συνέχεια πολύ απτό και πολύ απειλητικό μέλλον για τον ετεροθαλή Micky, όσο δε μπορεί κι αυτός να ξεφύγει από την ενοχοδημιουργικιά μάνα του και ένα κυριολεκτικό τσούρμο από βλαμμένες οκνηρές αδερφές.

Όλον αυτόν τον κυκλώνα ψυχοπάθειας, δε θα μπορούσε να τον κινηματογραφήσει κανένας καλύτερα από τον David O. Russell φυσικά, η τάση του σκηνοθέτη για.. φραστικά επεισόδια περιλαμβάνεται στα greatest hits των internets, και αυτός βουτάει την ευκαιρία για επιστροφή ψυχρά από τα μαλλιά, σου σερβίρει όλη αυτή την παρατραγουδιά που περιμένεις, όχι με τον τρόπο που τη περιμένεις (i.e. τηλεοπτικά) αλλά με τον τρόπο που τη περιμένεις (i.e. με τη χύμα και ανακατωμένη αισθητική διαδιχτύου), κεντράρει στο δράμα που τραβάει το μάτι σου, αφήνει τις παράνοιες κάπως στη περιφερειακή όραση να σε αιφνιδιάζουν, επιλέγει φακούς και DVίλα ανάλογα με τη σκηνή, στήνει αυτές στο ρινγκ ωμά και με εξαιρετική προσοχή στη φυσικότητα, τις καλύπτει πότε αλά ESPN και πότε κινητά, σε αυτό που λένε πλήρη σύμπνοια με το διευθυντή φωτογραφίας του Låt den Rätte Komma In (2008). Στο μάτι του κυκλώνα, ο Mark Wahlberg εμφανίζεται ψυχραιμότατος κι ευαισθητούλης, με την αυτοπεποίθηση και την ανώτερη των περιστάσεων ηθική του ήρωα που υποδύεται, δίπλα του ο Christian Bale χορεύει μαστουρωμένο εκστασιασμένο σαμανικό χορό του τυφώνα, μέχρι που σου 'ρχεται να του πετάξεις το Oscar® στο κεφάλι να σταματήσει.