Transformers (2007)

Τα Autobots και οι Decepticons, οι μηχανοκίνητοι οργανισμοί απ' τον πλανήτη Cybertron, προσγειώνονται στη Γη για να βρουν το Allspark, τον κύβο της ζωής για το είδος τους, και να πολεμήσουν μέχρι τέλους για το ποιος θα τον κρατήσει. Αποχαυνωμένοι γήινοι κοιτούν με ανοιχτά στόματα, ως οφείλουν, και βάζουν ένα χεράκι, ως οφείλουν.
Με μόνο 6 ταινίες πίσω του, αλλά τόσο κακό κάρμα σαν να έχει γυρίσει 50 B-movies πάνω του, ο Bay ποτέ δεν ήταν της οικονομίας ούτε στην εικόνα, ούτε στο χρόνο και κυρίως, ούτε στις υπέρμετρες φιλοδοξίες. Και με μόνο 6 ταινίες πίσω του, φτάνει το ζενίθ της καριέρας του στην έβδομη (που βγαίνει τον έβδομο μήνα του '07, ξέρεις), για να δείξει πως όλα αυτά, μια δεκαετία μεγάλων ονείρων και μεγάλων χαστουκιών, οδηγούσαν σ' αυτό εδώ το θηρίο. Κι αυτό εδώ το θηρίο, κάνει όλες τις προηγούμενες παπάρες του, να μην σε πειράζουν και τόσο τελικά. Και να μην σε πειράζει που ο Bay είναι ασυγκράτητος στους δεύτερους χαρακτήρες των 22 λεπτών στην οθόνη και των 2 γραμμών στο χαρτί, γιατί στην τελική, σου δίνουν περισσότερο χρόνο να εμπεδώσεις ότι ο Shya LaBeouf είναι ένα απ' τα καλύτερα πράγματα του νέου Hollywood, ότι η Megan Fox είναι καταπληκτική στο να προσποιείται οργασμούς ακόμη κι όταν τρέχει να σώζει τη ζωή της, και κυρίως γιατί, μέσα σε όλον τον συρφετό του σεναρίου με τις ξεκρέμαστες υποπλοκές και τα μισοψημένα παιχνιδιάρικα πολιτικά υπονοούμενα, σου δίνει περισσότερο χρόνο να απολαύσεις τα τεράστια ρομπότ ζωντανά στην οθόνη. Κι όταν λέω ζωντανά, εννοώ ζωντανά. Κι αληθινά. Στ' αλήθεια. Και φοβερά, και τεράστια, και άγρια, και κομψά, και φινετσάτα. Και να κάνουν και πιρουέτες! Στον αέρα, πυροβολώντας!

Για μένα πάντως, αν την έβλεπα στα 13 μου, το Transformers παίζει να ήταν η ταινία της ζωής μου. Εσύ πάλι, αν είσαι σήμερα 13, παίζει να μην είσαι και πολύ σίγουρος τι ακριβώς είναι αυτά τα ρομποτάκια και προς τι η υστερία. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι δεν θα δεις το πιο cool πράγμα της χρονιάς τουλάχιστον (και των επόμενων δύο ίσως, μέχρι το ενδεχόμενο sequel), ένα εκστατικό πανηγύρι εκρηκτικής περιπέτειας, με εφέ που μουδιάζουν το μυαλό και χιούμορ που γλυκαίνει την καρδιά, με στιγμές που η αυτοναφορικότητα του χαβαλέ ξεπερνά τον εαυτό της για να φτάσει την ξεκαρδιστική υστερική αυτοπαρωδία, και άλλες όπου το επίπεδο του ψηφιακού μοιάζει να προσγειώθηκε από άλλο πλανήτη για να τεντώσει σαγόνια με τις σοκαριστικές δυνατότητές του, και να σου προσφέρει τη μυθική αίσθηση ότι τα 8 ευρώ που πλήρωσες για να το ζήσεις, ήταν πολύ λίγα για το θέαμα που παίρνεις πίσω. Γιατί ναι, είναι όλο θέαμα, κι αν περιμένεις κάτι άλλο απ' το συνδυασμό Transformers και Michael Bay, δεν πας καλά. Ε κι αν στο τέλος σου φανεί πολύ παιδικό με τις απότομες προσγειώσεις του σε πίστες PG 13, τι να πω, θυμήσου και τον Αστυνόμο Σαΐνη (1999).