Das Weisse Band - Eine Deutsche Kindergeschichte (2009)

Για ένα χρόνο πριν τη δολοφονία του Franz Ferdinand, μικρό προτεσταντικό χωριό στα βόρεια της Γερμανίας αντιστέκεται φεουδαρχικά στη βιομηχανοποίηση.Μετά από 20 χρόνια που προσπαθούσε ιδιοφυώς, σε πολλές γλώσσες και ηπείρους, να βγάλει το θεατή από την απάθεια και να τον κάνει συμμέτοχο, ο Michael Haneke μάλλον έχει φτάσει σε σημείο πια να κάνει κηρύγματα στους προσηλυτισμένους, πράγμα που σηματοδοτεί και η μέγιστη τιμή που έλαβε η Λευκή Κορδέλα (2009) του στη πιο βαλτωμένη μεγάλη φεστιβαλική διοργάνωση των τελευταίων χρόνων, στις Κάνες το Μάη. Τον ίδιο, σίγουρα δε μπορείς να τον κατηγορήσεις ακριβώς για επανάπαυση, ίσα ίσα τα Funny Games (2007) του ήταν κομάντο επίθεση σε εχθρικό φρούριο και η νέα του δουλειά βάζει ένα επιπλέον επίπεδο στην αινιγματική αυτοαναφορικότητα του Κρυμμένου (2005), ξετυλίγοντας ακόμα ένα κουβάρι συνεπειών αλλά αυτή τη φορά παραλείποντας.. ακόμα και το κουβάρι. Ο Α' Παγκόσμιος και η άνοδος του φασισμού στη Γερμανία παραμένουν μέχρι το τέλος μέλλον στην αφηγηματική δομή, παρόλο που αποτελούν από την αρχή παρελθόν για τον αφηγητή, τον δάσκαλο του χωριού που ξαναεπισκέπτεται τα γεγονότα αρκετά χρόνια μετά, και εκτός από το να μην συγκεκριμενοποιεί το πραγματικό έγκλημα (όπως αυτό του ρατσισμού στον Κρυμμένο) ο Haneke αποφεύγει προφανώς και να το προσωποποιήσει, εμπλέκοντας ένα ολόκληρο και ανύπαρκτο χωριό σα σύμβολο μάλλον διαγαλαξιακής συνωμοσίας και εκτελώντας έτσι εν ψυχρώ και όσες συμβάσεις του δράματος του είχαν ξεφύγει τη προηγούμενη φορά, για να καταλήξει πολύ συνειδητά να "γράφει" με αχνά άσπρα γράμματα στο χιόνι, παρόμοια με τους υπότιτλους στις κόπιες της ελληνικής διανομής. Παρολαυτά, κρατάει κι εδώ τη συμβατική παραπλάνηση από τον Κρυμμένο, το red herring των ανεξήγητων εγκλημάτων στη κοινότητα που σε βάζει σα θεατή στη διαδικασία να προσέχεις και τη παραμικρή λεπτομέρεια στο φαύλο κύκλο των βάναυσων τιμωριών στο όνομα υποκριτικής ηθικής, μια σύμβαση τελικά αχρείαστη για το κοινό που έχει καταβροχθίσει ήδη όλη τη τροφή για σκέψη που του πρόσφερε μέχρι τώρα ο δημιουργός και εκνευριστική στην αντίστιξή της με τη δύστροπη αδιαφορία για ανάπτυξη επιχειρημάτων που θα βοήθαγαν και σε καμιά συζήτηση ουσίας (πέρα από τις θεωρητικές συζητήσεις για το τι ακριβώς έχει στο κεφάλι του ο ποιητής).

Τεχνικά και πέρα από τις σπασμωδικά τολμηρές κινήσεις ακινησίας του σκηνοθέτη της, η Κορδέλα είναι τόσο θαυμάσια που σου 'ρχεται να παραγγείλεις χίλες κόπιες για να πνίξεις μέσα τον Good German (2006) και τις ακόμα χειρότερες αυτοϊκανοποιήσεις γύρω από ασπρόμαυρο και εποχή που 'χουν δει τα ματάκια σου, ενώ επιστρέφουν με φόρα τα κλινικά κοψίματα, οι διάλογοι ευγενείας, και όλα τα σήματα κατατεθέντα που περίμενες. Και οι επιρροές από την Ordet (1955), εκτός από τον τελετουργικό τόνο δε λείπουν ούτε στη θεματολογία που στοχοποιεί τον θρησκευτικό πουριτανισμό πιο καθαρά (τρόπος του λέγειν βέβαια) από τις υπόλοιπες υφέρπουσες μοχθηρίες. Και κάτι έντονους υπαινιγμούς στα στοιχεία (όπως για παράδειγμα ότι τα παιδιά έχουν όνομα ενώ οι ενήλικοι μόνο επάγγελμα), τη μη εμφάνιση του τέταρτου τοίχου ούτε σα σκιά, μαζί με μια ιστοριούλα αγάπης (του δασκάλου με ντροπαλή πιτσιρίκα) που σπάει τον γενικότερο ασκητισμό, μπορείς και να τα δεις σαν.. επίθεση φιλίας στον μέσο θεατή από κάποια σκοπιά. Υποθέτω.