Thor (2011)

Μέλλοντας αυτοκράτορας του σύμπαντος, νεαρός ξανθός μουσκουλωτός μουσάτος σφυριοφόρος, θα πρέπει να εξοικειωθεί πρώτα με τη ταπεινότητα, γνωρίζοντας κι ένα έτσι πολύ γήινο κορίτσι φυσικά. Δε χρειάζεται να έχεις και πολύ επαφή με το σύμπαν της Marvel για να καταλάβεις πως η μεταφορά του Thor από τις κομικοσελίδες στο πανί ήταν γεμάτη με παγίδες, η πιο δύσκολη που ξεκίνησε μέχρι τώρα, και μάλλον που θα ξεκινήσει ποτέ, η εταιρεία. Δανεισμένος από τη μυθολογία των Βίκινγκς και από την εποχή που οι άνθρωποι είχαν τους θεούς τους για celebrities και τους φόρτωναν με κουτσομπολιά, ο χαρακτήρας έχει κυριολεκτικά ένα πάνθεον άλλων πίσω του, που γίνανε σύγχρονοι μύθοι στα 50 χρόνια της έκδοσής του, ενώ επιπλέον ο Jack Kirby τον φόρτωσε ιδιοφυώς με μια ουράνια καταγωγή γεμάτη στοιχεία επιστημονικής φαντασίας, με τεχνολογία Asimov-ικά προχωρημένη ώστε να μοιάζει μαγεία. Έτσι η μοίρα του θεού του κεραυνού ήταν λογικά ή να καταλήξει στο τηλεκούτι ξαλαφρωμένος από όλη του τη κληρονομιά όπως πολύ κατώτερες θεότητες σα τη Wonder Woman και όπως προδιαγράφονταν κάπου εκεί στα τέλη των 90s, ή να χρειαστεί τουλάχιστο $300-400 εκατομμύρια για να μπει σε παραγωγή όπως προέβλεπε το σενάριο του Mark Protosevich, γραμμένο κάπου προς το κλείσιμο των 00s.

Η Marvel δε φαίνεται τυχαία καλύτερη ακόμα κι από την Pixar επένδυση για τη Disney βέβαια, και έχοντας περάσει μέσα από την επιστημονική μαγεία του studio της, ο Thor (2011) ανοίγει το φετινό μπλοκμπαστερικό καλοκαίρι με αέρα Iron Man (2008), σε τρεις ψευτοδιαστάσεις, και έχοντας κοστίσει καμιά 150αριά εκατομμύρια δολάρια. Η ταινία, παρόλο που ξεκινάει (μετά από καναδυο σεκάνς πειραχτήρικες και επεξηγηματικές) με τη τελετή στέψης του Thor σε βασιλιά της Asgard και κορυφώνεται σε κοσμοαλλαχτική μονομαχία με τον Loki, αποτελεί ουσιαστικά ολόκληρη μια ιστορία καταγωγής, μετατροπή του ήρωα από θεό της Παλαιάς Διαθήκης σε θεό της Καινής, όπως ήταν το αρχικό σχέδιο του Protosevich. Προφανώς για λόγους προϋπολογισμού όμως, τα δυο από τα τρία τόξα της αφήγησής της είναι συμπιεσμένα, η εξορία του Thor στη Γη μοιάζει κάπως με ταξιδάκι αναψυχής, ο Destroyer εμφανίζεται για να τα καταστρέψει όλα τα καναδυο αυτοκινητάκια που βρίσκει μπροστά του χωρίς τελικά να συγκινηθεί ο Nick Fury να κάνει πέρασμα, και πίσω στην ασγκαρντιανή διάσταση, η απόσταση από την ουρανιοτοξογέφυρα μέχρι τον οντινομαϊκλτζακσονθάλαμο, προσαρμόζεται σε περίπου μηδενική και ακατοίκητη. Η συμπίεση δεν έχει επιπτώσεις στη συνολική σου εμπειρία τελικά, ο Kenneth Branagh βρίσκει το σημαντικότερο που έψαχνε, τον τόνο, έχοντας πολύτιμη τεράστια εμπειρία στη σκηνοθεσία έργων με πολιτισμικό βάρος αιώνων. Η Asgard του Branagh παρουσιάζεται εισαγωγικά σαν ένας κόσμος εντυπωσιακός σε κλίμακα (παρά τις.. παραισθήσεις της μετατροπής σε S3D), η δράση εκεί έχει μια επικότητα Τριλογίας των Δαχτυλιδιών με επιπλέον επιχορήγημα τη καθαρότητα στη ματιά (για την οποία μπορεί και να πρέπει να ευχαριστείς τη πρoοπτική της μετατροπής), οι θεοί της έχουν μια εξαιρετική κοσμική θεατρικότητα, όλος ο αέρας προς.. gay, camp και gay camp που φαίνονταν μέχρι τώρα να κουβαλάει η παραγωγή είναι στη πράξη ανύπαρκτος, αντίθετα όλο αυτό το δράμα της πιο γαλαζοαίματης των οικογενειών σε θανάσιμη σύγκρουση έχει τη μεγαλοπρέπεια που απαιτείται. Ο Branagh πέρασε τον Chris Hemsworth και λιγότερο τον Tom Hiddleston από boot camp διαρκείας, ο Thor του ενός στέκεται άνετα απέναντι τόσο στον Anthony Hopkins όσο και στον King Leonidas, o Loki του άλλου έχει την επιζητούμενη ντελικάτη βαρβατίλα του Peter O'Toole στον Λόρενς της Αραβίας (1962), όλο το καστ αντιμετωπίζει τις πρασινοθόνες όπου δίνει παράσταση σα την Επίδαυρο ένα πράμα, και όταν το φιλμ προσγειώνεται κυριολεκτικά, (i.e. μεταφέρεται στη Γη) ο σκηνοθέτης έχει το βρετανικό χιουμοριστικό θράσος να βάλει τον πρωταγωνιστή του να δίνει το βασίλειό του για ένα άλογο σε κατάστημα με κατοικίδια.