Indiana Jones and the Kingdom of the Crystal Skull (2008)

Ο Ιντιάνα Τζόουνς, ενάντια στους Ρώσους του Στάλιν, που θέλουν το Κρυστάλλινο Κρανίο Απ' το Διάστημα, για να αποκτήσουν τη μεγαλύτερη δύναμη της Φύσης που έχει γνωρίσει άνθρωπος: να ανοίξει το μυαλό τους και να κάνουν έρωτα μαζί σου με τηλεπάθεια.Δεκαεννιά χρόνια μετά την τελευταία του περιπέτεια, ο Indiana Jones επιστρέφει για να μας γυρίσει δεκαεννιά χρόνια μετά την τελευταία του περιπέτεια, που αν δεν το 'πιασες, σημαίνει ότι βρισκόμαστε στα μέσα των '50s, στην ακμή της σημαντικότερης νεότερης πολιτικής αναμπουμπούλας των ΗΠΑ, με τις μακαρθικές αντιαμερικανικές επιτροπές στα φόρτε τους, και τους Ρώσους πράκτορες να κυκλοφορούν κουστουμαρισμένοι ανάμεσα στα οργισμένα ροκαμπίλικα είδωλα. Και τους ένστολους Αμερικάνους, να παίζουν με το καινούριο τους όπλο, την ατομική βόμβα, που ο Spielberg χρησιμοποιεί σε μια εντελώς εκτός του αφηγηματικού πλαισίου σκηνή, η οποία όμως, παραδόξως, πιθανότατα θα μείνει ως η πιο εικονική της ταινίας, όχι μόνο επειδή είναι μάλλον η πιο απολαυστική της, αλλά και ως η πιο ενδεικτική του ύφους της ταινίας, μπερδεύοντας το απροκάλυπτο της ολότελα διασκεδαστικής κι ολότελα απρόκλητης δράσης, και τη διαμάχη του εκρηκτικού κίνδυνου της νέας τεχνολογίας που περιβάλει τον Indiana Jones (είτε είναι η ατομική βόμβα, είτε τα ψηφιακά εφέ), με την αντοχή των παραδόσεων που τον οχυρώνει (είτε είναι το ιπτάμενο, άθραυστο καμπυλωτό ψυγείο, είτε η κινηματογραφική κληρονομιά του ήρωα).

Πιστός στην φόρμα των σήριαλ των απογευματινών κινηματογραφικών παραστάσεων που τον ενέπνευσε, ο Spielberg επιστρέφει στην δομή της ταινίας που θέλει κάθε σκηνή να ξεκινά και να τελειώνει με cliffhanger (περιπέτειας, ή δράματος), στήνοντας έτσι ένα δίωρο υπερθέαμα γεμάτο ένταση και δράση χορταστική, απολαυστική κι αξιομνημόνευτη όσο την πρώτη φορά, που δικαιώνει την καταγωγή της αναβιώνοντάς την, και κερδίζει άξια μια θέση στην δίπλα στην θρυλική τριλογία της. Στηριγμένη ωστόσο σε διεκπεραιωτικό σενάριο του σεναριακού διεκπεραιωτή David Koepp (που ανέλαβε να βγάλει άκρη απ' τις ιδέες και τις ιστορίες καμιάς δεκαριάς σεναριογράφων που είχαν περάσει πριν απ' αυτόν), το δραματουργικό της νήμα είναι αρκετά αδύναμο, ώστε ελλείψει ικανών κινήτρων, να έχει ανάγκη όχι ενός αλλά δύο χαρακτήρων ως δεκανίκια πλοκής (έναν για να προχωρούν οι καλοί κι έναν για τους κακούς να ακολουθούν) να σπρώχνουν απ' το ένα set piece στο άλλο, με την οργανική συνέπεια και διασύνδεση των κεφαλαίων της περιπέτειας, να είναι η σημαντικότερη απώλεια μιας ταινίας που έτσι κι αλλιώς δεν βασίζεται σ' αυτήν, αλλά θα ήταν πολύ δυνατότερη και σφιχτότερη αν την είχε. Απροβλημάτιστο δεν πρέπει να σ' αφήσει βέβαια ούτε ο ζήλος του Koepp (ή όποιων του τον επέβαλαν) να κρατήσει τον ήρωα και το σύμπαν του κλειστό κι αποκομμένο απ' τις προεκτάσεις που θα μπορούσε να έχει η περιπέτειά του με την κοινωνική πραγματικότητα που τον περιβάλλει (12 εξωγήινοι απόστολοι που έφεραν τον πολιτισμό στη Γη και περιμένουν τον 13ο για να αναστηθούν και να εκτοξευτούν σε άλλη διάσταση, δεν γίνεται να περνάει στο ντούκου, στην Αμερική της περιοχής 51), αλλά συγκινητική παραμένει όπως και να 'χει η προσπάθεια των Spielberg και Lucas να κρατήσουν τα πόδια του εξερευνητή τους όσο γίνεται πιο κοντά στο έδαφος, κόπος που αποδίδει καρπούς γάργαρης ροής που δεν σε μπουκώνει στο τεχνητό υπερθέαμα, αλλά αφήνει τον 66άρη σχεδόν πρωταγωνιστή της, να σου κρεμάσει τα σαγόνια με την εντυπωσιακή του ζωντάνια και το ακόμα αιχμηρό στεγνό του χιούμορ. Αν και μεταξύ μας, παρ' ότι το καπέλο του μπορεί να μην το κρεμάει στο τέλος, εγώ πολύ καιρό ακμής δεν του δίνω, αφού καταλήγει κρεμασμένος παντρεμένος με τη μητέρα του γιου του (που φαντάζομαι ξέρεις ποιος είναι). Γιος που δείχνει πρόθυμος φυσικά να γίνει ο πατέρας του παίρνοντας στα χέρια του το μαστίγιο, αλλά το αν θα του το δώσουν, είναι ένα άλλο ζήτημα.